Υπάρχουν στιγμές....
Γράφει: Έλενα Καρύδη
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μία σκέψη μου...
Με κυνηγάνε σαν στοιχειωμένες σειρήνες...
Κι εγώ η δειλή τρέχω να ξεφύγω... δεν τις αντιμετωπίζω...
Στεγνωμένο μυαλό, καημένη καρδιά...
Εγκλωβισμένη,αλλοπαρμένη ερωμένη...
Σαν κατάρα, σαν ευχή... που δεν ξέρω τι θα πραγματοποιηθεί από όλα όσα εγώ ονειρεύομαι...
Κάποτε θυμάμαι ζούσα σε έναν γυάλινο κόσμο...έγινε θρύψαλλα γιατί εμπιστεύτηκα ένα υλικό που μόνο για εντύπωση κάνει...
Και τώρα ζω σε έναν κόσμο που κορόιδευα...με υπερυψωμένους τοίχους που δεν τολμώ να χαμηλώσω...
Λες και τελικά θα γλτώσω από όσα μέλλουν να μου συμβούν...
Υπάρχουν στιγμές που θέλω να είμαι παιδί... πιο παιδί κι από παιδί... όμως αυτό ήταν πάντα ρίσκο...
Δεν ξέρω που στέκομαι...
Κοροιδεύομαι,κρύβομαι,χάνομαι...
Σαν μικροπρεπής χαρακτήρας ενός αξιοθαύμαστου έργου...
Σαν φτηνοπληρωμένη κομπάρσος...
Σαν...
Στο "σαν" έχασα κάθε μου αξία...