Ξαναγεννημένος από τις στάχτες...
Γράφει: Έλενα Καρύδη
Δεν έλειψε από το ανελέητο κυνηγητό της ζωής...
Σα μικρός ενήλικας, αδάμαστος στα πρέπει και ασυμβίβαστος στη μοναξιά...
Ακόρεστος... ρούφηξε ότι μπορούσε να τον καλλιεργήσει στο μυαλό, στο πνεύμα, στο σώμα...
Στάθηκε άξιος στις προσδοκίες του και ότι έσπειρε θέρισε...
Σταθμός στη ζωή του,συνειδητά, ένας έρωτας...
Που κατέληξε τρένο...
Πρώτη φορά στη ζωή του φοβήθηκε...απογοητεύτηκε...
Σε μια περίοδο αναγνώρισης του παρελθόντος, έψαχνε ότι έχασε οπουδήποτε εκτός από εκεί που ήταν... έκανε όσα μπορούσε σαν συλλέκτης εμπειριών...
Ζούσε το παρόν σα να μην υπήρχε αύριο...
Σε μια περίοδο ελπίδας για το μέλλον, έψαχνε μελωδίες της πλώρης που θα τον συντρόφευαν όπως εκείνος τις συνέθετε...
Στην υγεία της άπειρης μέχρι τότε ζωής του, βρήκε άλλον έρωτα- τρένο...Στην προσπάθειά του να το μετατρέψει σε σταθμό έχασε την αθωότητά του και την πίστη που είχε ως, ίσως, μοναδικό του όπλο...
Γιατί όπως είχε πει ο Λαμαρτίνος "Η πιο αποτελεσματική ερωτοτροπία είναι η αθωότητα"...
Τον κοιτούσα κι έψαχνα τρόπους να μπαλώσω όσο πιο διακριτικά μπορούσα τις πληγές εκείνες που ο ίδιος είχε κάνει πιο βαθειές...
Τον κοιτούσα και προσπαθούσα απλά να μην σταθώ εμπόδιο στα πισωγυρίσματα του μυαλού του...μήπως κάπου εκεί καταλάβαινε το σήμερα πόσο αξίζει...
Στο σήμερα ψάχνει μια θέση στον ήλιο...
Στο σήμερα ονειρεύεται σα να μην είναι θνητός...
Στο σήμερα είναι πιο θαρραλέος από ποτέ...