Σαν ταινία...
Γράφει: Ελίνα Λαγουδάκη
Νομίζεις πως είσαι στο cinema. Τα καθίσματα γύρω σου άδεια. Κανείς δεν σου κρατά συντροφιά απόψε. Απόψε που η νύχτα είναι τόσο όμορφη, τόσο ήρεμη. Δεν το σκέφτεσαι. Το προσπερνάς. Έχεις τόσα να σκεφτείς, να νιώσεις. Συναισθήματα και σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό και την καρδιά σου.
Η ταινία αρχίζει. Όλα είναι γνωστά. Βλέπεις ένα έργο με εσένα πρωταγωνιστή. Βλέπεις την ζωή σου στην οθόνη του cinema. Με ποιος σου κάνει πλάκα; Γιατί κάποιος παίζει με σένα και με τα συναισθήματά σου; Ξαφνικά γαληνεύεις. Η ταινία τελειώνει. Ανυπομονείς για την τελευταία σκηνή. Ταράζεσαι. Βλέπεις το τώρα, αυτή τη στιγμή της ζωή σου να είναι η αυλαία την ταινίας. Απορείς. Το έργο σου φάνηκε πολύ μονότονο. Χωρίς σκηνές χαράς, ευτυχίας, ζωής.
Ασυναίσθητα το μυαλό σου κάνει ένα ταξίδι στο χθες. Ένα κενό δημιουργείται μέσα σου. Αυτό το κενό όλο μεγαλώνει. Καθώς μεγαλώνει, καλύπτει σκέψεις και συναισθήματα. Νιώθεις άδειος. Μόνος και άδειος. Άραγε τι έκανες τόσα χρόνια; Τι έζησες; Κλείνει τα μάτια και χάνεσαι. Όχι, η ζωή σου είχε νόημα πριν. Απλά δεν μπορούσες να το καταλάβεις. Γι’ αυτό άλλωστε άφησες και την τελευταία σταγόνα να μπει μέσα σου. Γι’ αυτό άφησες και τον ήχο της σύριγγας στο υγρό πάτωμα να ρίξει αυλαία στο έργο σου.