Το άγαλμα του αγγέλου
2014-09-22 12:25
Γράφει: Γεωργία Μαρίνου
Η Αφροδίτη στεκόταν στη βεράντα της και αναπολούσε την εποχή που όλα ήταν διαφορετικά. Τότε που ο χρόνος δεν τα είχε καταστρέψει όλα στο πέρασμα του. Στο μυαλό της κυλούσαν τα όμορφα πρωινά που περνούσε με τον άντρα της. Μαζί έκαναν όνειρα για ένα παιδί. Το όνειρο διαλύθηκε σε μια στιγμή όταν ένα αμάξι έπεσε πάνω στον άντρα της… Μαζί του χάθηκαν και όλες οι ελπίδες της Αφροδίτης. Από τότε κοιτούσε κάθε βράδυ τα αστέρια και ευχόταν να γίνει κάποιο θαύμα.
Καθισμένη στην καρέκλα του δωματίου της, αναλογιζόταν το όνειρο της. Η Μαρία, η πιστή της υπηρέτρια, χτύπησε την πόρτα. Η κυρία της δεν έκανε τον κόπο να απαντήσει, άφησε την κοπέλα να μπει μέσα με το τσάι της, το άφησε στο διπλανό τραπεζάκι κι έφυγε χωρίς να πει λέξη. Η Αφροδίτη συνέχισε να κοιτάζει το κενό με παγωμένο βλέμμα.
Όταν ο ήλιος είχε πλέον χαθεί, εκείνη ήταν ακόμα κολλημένη στο κρεβάτι της, ώσπου αποφάσισε να σηκωθεί. Το σώμα της είχε μουδιάσει κι αρνιόταν να την υπακούσει, με λίγη ακόμη προσπάθεια έσυρε το κορμί της προς το μπαλκόνι. Αύριο ήταν τα γενέθλια της, έκλεινε τα 40. Η ζωή δεν είχε πλέον νόημα για κείνη. Βλέποντας τ’ αστέρια θυμήθηκε τον άντρα της εκεί στο πλευρό της, να την έχει στην αγκαλιά του. Δάκρυα σκέπασαν τα μάγουλα της. Ξαφνικά, ένα αστέρι έπεσε από τον ουρανό, η Αφροδίτη έκανε μία ευχή. Να αποκτήσει ένα μωρό. Ήξερε πως αυτό δεν θα γινόταν αλλά είχε την ανάγκη να ελπίζει, έστω και σε ένα θαύμα…
Το επόμενο πρωί η Μαρία ανέφερε στην Αφροδίτη πως το άγαλμα του αγγέλου, θα αργούσε μερικές ακόμα εβδομάδες. Η Αφροδίτη ένιωσε απογοητευμένη, αυτό το άγαλμα ήταν επιθυμία του άντρα της, το είχαν παραγγείλει μαζί λίγες μέρες πριν το ατύχημα, δεν ήθελε να καθυστερήσει περισσότερο. Περίμενε ήδη αρκετά, η Αφροδίτη δεν ήταν σε θέση να περιμένει άλλο, δεν άντεχε κι άλλη υπομονή.
Οι επόμενες εβδομάδες τη βρήκαν βαριά άρρωστη στο κρεβάτι. Ο γιατρός είπε πως υπέφερε από κατάθλιψη και αυτό την αρρώστησε. Η Μαρία ήταν συνέχεια στο πλευρό της και σύντομα είχε καλά νέα για κείνη. Το άγαλμα του αγγέλου είχε φτάσει στο σπίτι, βρισκόταν ήδη έξω στον κήπο.
Η Αφροδίτη σηκώθηκε δειλά από το κρεβάτι της και πήγε με τη βοήθεια της Μαρίας στον κήπο. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα όταν είδε το άγαλμα. Πήγε κοντά και άγγιξε τα φτερά του αγγέλου, άφησε την ανατριχίλα να κυριαρχήσει στο σώμα, το μυαλό της. Ήταν λες και ο άντρας της ήταν τώρα κοντά της.
Το ίδιο βράδυ ξέσπασε καταιγίδα, ο αέρας παρέσερνε τα φθινοπωρινά φύλλα στην αυλή και μία ανεξέλεγκτη αστραπή έπεσε πάνω στο άγαλμα του αγγέλου και το κατέστρεψε. Η Αφροδίτη ξύπνησε από έναν γερό πόνο στο στήθος. Έτρεξε προς τον κήπο. Ανοίγοντας την πόρτα του κήπου, είδε το άγαλμα της διαλυμένο σε χίλια κομμάτια, ήταν λες και σχημάτιζαν ένα δρόμο, τ’ ακολούθησε σαν υπνωτισμένη, τα πόδια της μάτωναν καθώς τα κομμάτια μπήγονταν στο δέρμα της. Δεν ένιωθε πόνο παρά μόνο μία παράξενη γαλήνη. Προχώρησε κι άλλο, ένα κομμάτι είχε μείνει άθικτο απ τον κεραυνό και μέσα του έκρυβε ένα μωρό. Η Αφροδίτη προσπαθούσε να ξυπνήσει απ το όνειρο της, αλλά ήταν αλήθεια. Πήρε στην αγκαλιά της το νεογέννητο, χωρίς να ψάξει για απαντήσεις. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι . Την ονόμασε Κρυσταλλένια. Τα μάτια της ήταν τόσο λαμπερά σαν την αστραπή που την έφερε στην αγκαλιά της Αφροδίτης. Από εκείνη τη νύχτα τη μεγάλωσε με αληθινή αγάπη. Δέχτηκε με χαρά το θαύμα που της χάρισε η ζωή. Η Αφροδίτη δεν ξαναπαντρεύτηκε, ήταν πάντα στο πλευρό της κόρης της και κάποια μέρα, θα της έλεγε την αλήθεια για το πώς ήρθε στον κόσμο…