Αλήθεια πότε;
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Αλήθεια πότε βρέθηκες ανάμεσα σε εκείνους που μου έτειναν έστω το δάχτυλό τους για ψυχολογική κυρίως στήριξη; Ω μην ανησυχείς και δεν σου ζήτησα ολόκληρο τον ώμο για να γείρω επάνω του,κάτι τέτοιο δεν θα δεχόσουν ποτέ να το κάνεις! Απλά υπήρχαν στιγμές όπου αναζητούσα απλά και μόνα την σκιά σου, ναι μου ήταν αρκετή! Κι εσύ καμωνόσουν τάχα τον ανήξερο παριστάνοντας τον κομπάρσο Β διαλογής! Κι όταν κάποια στιγμή σε ρωτούσα πού οφειλόταν όλη σου αυτή η αδιαφορία,απλά σιωπούσες.
Αλήθεια πότε μου χάρισες ένα μικρό ίχνος επιβράβευσης; Όχι δεν ήθελα κάτι μεγαλειώδες, κάτι που θα επισκίαζε τα δικά σου “κατορθώματα”! Αλήθεια χάρηκες ποτέ μαζί μου; Ένιωσες αυτό που κάποιοι αποκαλούν υπερηφάνεια ή έστω ικανοποίηση με τα μικρά μα ουσιαστικά θαρρώ βηματάκια μου; Παρακολούθησες ποτέ την μέχρι εδώ πορεία της ζωής μου,αφού στην ουσία ήσουν υποχρεωμένος να το κάνεις;
Αλήθεια πότε δέχτηκες να με ακούσεις αληθινά, να με νιώσεις,να μπεις στην θέση μου; Μου έδειχνες βέβαια την αγανάκτησή σου κάθε φορά που σε πλησίαζα μα για κάποιον δικό μου εγωιστικό προφανώς λόγο έκανα πως δεν το έβλεπα,εθελοτυφλούσα! Κι όταν επιτέλους έστρεφες τα μάτια σου με ύφος μπλαζέ επάνω μου χάνονταν όλα όσα ήθελα να σου πω.
Αλήθεια πότε μου πρότεινες μια βόλτα ανέμελη όπως παλιά σε σοκάκια γνώριμα και μη; Προφασιζόσουν χίλια δυό με σκοπό να με βάλεις στο “περίμενε” και στην ακούσια “αναμονή” λες και ήμουνα κάποιο έγγραφο που περίμενε σφραγίδα στην δίνη της γραφειοκρατίας! ”Μας τελειώσανε τα μέλια και τα σιρόπια“ με ειρωνευόσουν συχνά πυκνά όταν ένιωθες το ικετευτικό μου βλέμμα καρφωμένο επάνω σου.
Αλήθεια πότε με προστάτεψες από τα βέλη που δεχόμουν σε σχεδόν καθημερινή βάση; Σαν φτερό εκτεθειμένο στα γούστα του σφοδρού ανέμου με άφησες να παλεύω μονάχη και ούτε που έκανες τον κόπο να απλώσεις ένα προστατευτικό πανάκι πρόχειρο και ταπεινό πάνω από το κεφάλι μου .Αντιθέτως μου έβαζες ο ίδιος διαρκώς εμπόδια μα εγώ ήμουν τόσο θαμπωμένη από την θωριά σου που δεν το αντιλήφθηκα ποτέ! Όταν πλέον το ανακάλυψα ήταν αργά, αφού οι λαβωματιές της ψυχής δεν μπορούσαν πια να επουλωθούν.
Αλήθεια πότε θα πάρω την απόφαση να σε απομακρύνω μια για πάντα από την ζωή μου;