Aν ο Ρωμαίος βρισκόταν ανάμεσά μας
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Αν ο Ρωμαίος το άλλο μισό της Ιουλιέτας βρισκόταν ανάμεσά μας σίγουρα κάποια πράγματα θα τα αντιμετώπιζε τελείως διαφορετικά απ’ότι εμείς. Αν του δινόταν μάλιστα η ευκαιρία αυστηρά θα μιλούσε για θέματα που αφορούν τον έρωτα και την αγάπη.
“Γιατί μωρέ δεν ενθουσιάζεστε πλέον όπως άλλοτε εσείς τα αρσενικά;”θα αναρωτιόταν στρέφοντας το βλέμμα του προς τα σκυμμένα πάνω από το κινητό κεφάλια των ανδρών.
Η σύγκρουση του χθες με το σήμερα θα του ξένιζε κάπως μα ίσως και να το συνήθιζε σιγά σιγά, ποτέ όμως δεν θα δεχόταν την υπεροχή του γρήγορου, εφήμερου και μονάχα οπτικού. Αγανακτισμένος θα γυρνούσε την πλάτη του στην βουβή συνεννόηση μέσω διαδικτύου,στην έλλειψη του αγγίζω, μυρίζω κι αισθάνομαι. Ιουλιέτες θα αναζητούσε σε μπαλκόνια που θα περίμεναν με χτυποκάρδι τον δικό τους Ρωμαίο, που θα καρδιοχτυπούσαν για ένα νεύμα του, που θα φαντάζονταν τα χείλη του πάνω στα δικά τους. Με ώμους κυρτούς από απόγνωση θα απομακρυνόταν αφού καμιά κοπέλα σε μπαλκόνι δεν θα έβλεπε παρά μονάχα κλειστά παντζούρια και κλειστές καρδιές.
Αν ο Ρωμαίος βρισκόταν ανάμεσά μας θα τον αναγνωρίζαμε αμέσως όσο κι αν η εμφάνισή του είχε προσαρμοστεί στο τώρα. Θα τον αναγνωρίζαμε από το νωχελικό κι ανάλαφρο βάδισμά του, από το μονίμως ονειροπόλο βλέμμα του, από το κόκκινο τριαντάφυλλο που προηγουμένως θα είχε κόψει από έναν ξένο κήπο, από τα ερωτικά στιχάκια που θα σκάρωνε υπό την καθοδήγηση του ολόγιομου φεγγαριού. Ίσως και να τον κουβαλούν κάποιοι ακόμη μέσα τους και απλά να τον έχουν παραγκωνίσει ...
(Την κ. Χριστίνα Καρρά, μπορείτε να την βρείτε εδώ)