2022-02-23 11:01

 

Επιμέλεια: Μαίρη Καντα

Με αφορμή την επανακυκλοφορία του βιβλίου τρόμου «Το στόμα του διαβόλου» από τον εκδοτικό οίκο «Πηγή» μάς δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τον συγγραφέα του κ. Αντώνη Κρύσιλα και να υπάρξει μία όμορφη συνέντευξη. «Πετυχημένος συγγραφέας είναι εκείνος που επικοινωνεί,χτίζει γέφυρες για τον αναγνώστη, μένοντας ο ίδιος αφανής στο κείμενο» δήλωσε εκείνος στο best-news.gr. Συνεχίστε το διάβασμα για να τον γνωρίσετε καλύτερα.

• Πότε ξεκίνησε για εσάς το «ταξίδι» της συγγραφής;

Από μικρός ήθελα να γράψω ιστορίες. Είχα προσπαθήσει πολλές φορές, μου έλειπε όμως η υπομονή. Το πραγματικό βάπτισμα του πυρός, με μία ολοκληρωμένη ιστορία να με «τραβά από το μανίκι», το πήρα το καλοκαίρι του 1990, όταν ήμουν 23 ετών.

• Πώς νιώθετε κάθε φορά που αποφασίζετε να μεταφέρετε την ιστορία ενός ήρωα στο word/χαρτί και πώς όταν η ιστορία αυτή ολοκληρώνεται; Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν το word είναι άδειο (στην αρχή) και ποιες όταν αυτό «γεμίζει» με λέξεις;

Κατ’ αρχήν να εξομολογηθώ πως εξακολουθώ να γράφω με μολύβι και χαρτί, ώστε το «πέρασμα» στο word να αποτελεί το «πρώτο χτένισμα» από τα πολλά που ακολουθούν. Όταν αυτό συμβαίνει, νιώθω έξαψη σε προσωπικό επίπεδο, αλλά πάντα ακολουθώ τα συναισθήματα του ήρωα. Το ότι γεμίζουν σελίδες δεν με απασχολεί και πολύ. Ξέρω πως θα ξαναγραφτούν τόσες φορές που δεν βιάζομαι να χαρώ γι’ αυτό. Σκοπός μου είναι να δημιουργήσω κάτι που να αξίζει τον κόπο, που θα διεγείρει το συναίσθημα και τη φαντασία του αναγνώστη. Όχι να γεμίζω σελίδες δίχως πραγματικό λόγο.

• «Το στόμα του διαβόλου» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή» με εννιά ιστορίες τρόμου. Θα μας πείτε λίγα λόγια για την κάθε μία από αυτές;

Στην πρώτη (και ομώνυμη) τρεις φίλοι, μαθητές γυμνασίου, αποφασίζουν να κάνουν μία ακίνδυνη φάρσα στον καινούριο τους σχολείου, μπαίνοντας σε έναν αγωγό όμβριων υδάτων, οι κίνδυνοι όμως είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που μπορούν να φανταστούν. Στον «Καθρέφτη» ένας γέρος αριστοκράτης θυμάται πως όλα τα Χριστούγεννα της ζωής του μεταβλήθηκαν σε εφιάλτη από μία γυναικεία μορφή που κατοικεί στον παλιό καθρέφτη στην κορυφή της εσωτερικής σκάλας. Στην «Τρέλα» ένας φαντάρος συναντά τους κρυφούς του φόβους στην πιο απομακρυσμένη σκοπιά του στρατοπέδου. Στο «Ψιλόβροχο» ένας κούριερ ανακαλύπτει πως υπάρχουν πιο θανάσιμες παγίδες στην πόλη από τους βρεγμένους της δρόμους. Στους «Παιδικούς φόβους» ένας ψυχολόγος βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με έναν ξεχασμένο παιδικό του φόβο. Ποιος θα επικρατήσει; Η ενήλικη λογική, ή το φοβισμένο παιδί μέσα του; Στο «Τέρας» μία ομάδα νεαρών επισκέπτεται ένα ερημωμένο και, αν πιστέψουν τις φήμες, στοιχειωμένο ορεινό χωριό, αναζητώντας την περιπέτεια και την έμπνευση. Αυτό που θα συναντήσουν όμως θα ξεπερνά τις δυνάμεις και τη λογική τους. Στον «Πίνακα» ένας ζωγράφος αποτυπώνει στον καμβά τους νυχτερινούς του εφιάλτες, πασχίζοντας να τους ξορκίσει. Στο «Ποτέ αυτό που καλείς» τέσσερις έφηβοι, μετά από ένα αποτυχημένο πάρτυ, αποφασίζουν να καλέσουν κάποιο πνεύμα. Φυσικά δεν είναι καθόλου έτοιμοι για εκείνο που τους φανερώνεται. Στον «Νυχτοφύλακα» συναντούμε εκ νέου τον εναπομείναντα νεαρό της πρώτης ιστορίας, λίγο πριν τα 50 του, να εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον ίδιο τρόμο που είχε συναντήσει στα 13 του.

• Ποια από αυτές είναι λίγο πιο ξεχωριστή για εσάς; Ή πιο τρομακτική;

Ξεχωρίζω την πρώτη («Το στόμα του διαβόλου») και την τελευταία («Νυχτοφύλακας») που ολοκληρώνει τον κύκλο της αφήγησης. Μου άρεσε που καταπιάστηκα με τον ίδιο ήρωα τόσα χρόνια μετά, προκειμένου να τον βοηθήσω να λυτρωθεί. Ένιωθα πάντα πως είχα μία εκκρεμότητα μαζί του. Δεν μου πήγαινε να τον αφήσω να υποφέρει άλλο. Πιο τρομακτική βρίσκω τους «Παιδικούς φόβους», μια που γεννήθηκε από έναν δικό μου, επαναλαμβανόμενο παιδικό εφιάλτη.

• Από πού εμπνευστήκατε για την συγγραφή των ιστοριών;

Όσο και αν αυτό φανεί παράξενο, από προσωπικά μου βιώματα.

• Γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα βιβλίο τρόμου;

Ήθελα να δω αν μπορώ να τα καταφέρω. Νομίζω πως τα κατάφερα. (αν και αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες).

• Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχετε ακούσει από αναγνώστη και ποιο σχόλιο σάς στεναχώρησε ή σάς προβλημάτισε;

Το καλύτερο σχόλιο το έχω ακούσει εν αγνεία του σχολιαστή και αυτό το καθιστά πολύτιμο: Ένα βράδυ περπατούσα στο ρέμα του Χαλανδρίου, κοντά στον αγωγό όμβριων που στην πρώτη ιστορία έχει το όνομα «το στόμα του διαβόλου». Φυσικά και υπάρχει, καθώς και πάντα υπήρξε φόβητρο και τόπος υπερνίκησης των φόβων μας, ποτέ όμως δεν τον είχαμε ονομάσει έτσι. Το όνομα «Στόμα του Διαβόλου» το έδωσα εγώ, μια που είναι περισσότερο πιασάρικο από το «Ο αγωγός». Την ίδια στιγμή περνούσε ένα τσούρμο νεαροί. Ένας τους είπε στους υπόλοιπους: «Πάμε στο Στόμα του Διαβόλου»; Φυσικά δεν γνώριζε πως ο συγγραφέας της ιστορίας βρισκόταν εκεί και τον άκουσε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο που έχω λάβει από αναγνώστη. Άσχημα σχόλια δεν έχω ακούσει ποτέ για τη δουλειά μου.

• Έχετε συγγράψει και παιδικά βιβλία. Πόσο διαφέρουν τα παιδιά-αναγνώστες από τους ενήλικες; Τα παιδιά ή οι ενήλικες είναι περισσότερο απαιτητικοί στην ανάγνωση ενός βιβλίου;

Τα παιδιά είναι σαφώς πιο απαιτητικοί αναγνώστες από τους ενήλικες. Τα παιδιά έχουν φρέσκια άποψη. Δεν συμβιβάζονται με τη μετριότητα (πράγμα που δεν μπορώ να το πω πάντα αβασάνιστα για τους ενήλικες). Τα θέλουν όλα από τον συγγραφέα. Σε παρουσιάσεις των παιδικών μου βιβλίων, έχω ακούσει (πάντα από παιδιά) τα πιο εύστοχα και καίρια σχόλια. Δεν μπορώ να πω πάντα το ίδιο και για τις παρουσιάσεις των «ενήλικων» βιβλίων μου.

• Θα επιθυμούσατε κάποιο από τα βιβλία σας να μεταφερθεί στο κινηματογράφο ή στην τηλεόραση;

Θα μου άρεσε πολύ, δεν μπορώ όμως να αποφασίσω ποιο. Είναι σα να ρωτάτε έναν γονιό, ποιο από τα παιδιά του αγαπά περισσότερο. Θα πω όλα για να δώσω μία απάντηση που θα με ικανοποιούσε.

• Έχετε ασχοληθεί και με τα θεατρικά έργα. Η λογοτεχνική ή η θεατρική γραφή σας εκφράζει περισσότερο;

Κάθε στιγμή, το είδος με το οποίο καταπιάνομαι, είναι εκείνο που με εκφράζει περισσότερο.

• Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός πετυχημένου βιβλίου, κατά την γνώμη σας; Ενός πετυχημένου συγγραφέα;

Ένα πετυχημένο βιβλίο (κατά τη γνώμη μου) οφείλει να είναι ειλικρινές με τον εαυτό του και, κατά συνέπεια, με τον αναγνώστη. Ο πετυχημένος συγγραφέας (πάντα κατά τη γνώμη μου) είναι εκείνος που επικοινωνεί, χτίζει γέφυρες για τον αναγνώστη, μένοντας ο ίδιος αφανής στο κείμενο.

• Ποιο λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να είχατε δημιουργήσει εσείς;

Τον «Καπετάν Μιχάλη».

• Υπήρξε φορά που σκεφτήκατε να σταματήσετε την συγγραφή;

Το να σταματήσω να γράφω θα ήταν το φυσικό ανάλογο με το να σταματούσα να αναπνέω. Όχι, δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.

• Τι θα συμβουλεύατε κάποιο άτομο που θέλει να ασχοληθεί με την συγγραφή;

Να ξεκινήσει με πείσμα και επιμονή. Καλό θα ήταν να παρακολουθήσει και κανένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής (υπάρχουν πολλά στις μέρες μας) και πάντα να αμφιβάλει για το αποτέλεσμα. Περισσότερο να σκίζει παρά να γεμίζει σελίδες. Να μη φοβάται να παραδεχτεί τις αδυναμίες του και να τις πολεμά. Η συγγραφή θέλει επιμονή και πείσμα, πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται το «ταλέντο». Οι ώρες μπροστά στο χαρτί ή στον υπολογιστή γεμίζουν τις σελίδες. Όχι το ταλέντο από μόνο του.

• Τέλος, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σχεδιάζω να συνεχίσω να γράφω, όπως πάντα, και να μεταπηδώ από είδος σε είδος. Μυθιστορήματα τρόμου, ή ρεαλιστικά, παιδικά, θεατρικά, αστυνομικά. Αυτός είναι ο τρόπος που με βοηθά να μην πλήττω ποτέ. Το γράψιμο είναι η προσωπική μου παιδική χαρά.

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από εδώ.