Αντώνης Τακτικός: «Θεωρώ πως δύσκολα επιβιώνουν παραστάσεις νέων παιδιών ή με χαμηλά κόστη»
Συνέντευξη: Μαίρη Κάντα
Ο Αντώνης Τακτικός, ο «Λουί» του «Μάλιστα Σεφ» γίνεται «Φιλίπ» για τη θεατρική παράσταση «Θηλιά» που κάνει πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου στο θέατρο «Αργώ» και στη συνέντευξη που δίνει, μιλάει για τη παράσταση και για το ρόλο του. «Ο φασισμός, η κοινωνική αδιαφορία και το λεγόμενο bullying είναι παντού γύρω μας» λέει ο ίδιος, όταν ρωτήθηκε για το λόγο που κάποιος πρέπει να δει το έργο.
Θα μας μιλήσετε για το έργο «Θηλιά»;
Μιλάμε για την πασίγνωστή «Θηλιά», έργο του Χάμιλτον που ενέπνευσε το Χίτσκοκ να το γυρίσει σε ταινία με τη μορφή μονοπλάνου. Βασίζεται στο αληθινό γεγονός δολοφονίας ενός 14χρονου από δυο φίλους του χωρίς κανένα προφανή λόγο. Κρύβουν το πτώμα σε ένα μπαούλο και ξεκινούν ένα μακάβριο πάρτι με καλεσμένους κοντινά πρόσωπα του θύματος. Προσπαθήσαμε να διαφοροποιηθούμε από το πρωτότυπο αλλά και από την ταινία χωρίς να χάνεται η ατμόσφαιρα του.
Για ποιο λόγο κάποιος πρέπει να έρθει να δει τη παράσταση;
Γιατί ο φασισμός, η κοινωνική αδιαφορία και το λεγόμενο bullying είναι παντού γύρω μας. Ποιος ορίζει ως ανώτερο έναν άνθρωπο από έναν άλλο; Ποιος έχει δικαίωμα να καταδικάζει την διαφορετικότητα;
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στο έργο;
Είναι ο «Φιλίπ»! Πιανίστας και πολύ ιδιαίτερος. Είναι εκείνος που με τη θηλιά αφαιρεί τη ζωή του φίλου του.
Βρίσκετε κοινά σημεία με το ρόλο;
Ένα στοιχείο που βρίσκω σίγουρα είναι την ανάγκη του να μιλάει μέσα από την τέχνη του. Ο Φιλίπ εκφράζεται μέσα από το πιάνο του σε πολλά σημεία της παράστασης. Φόνο πάντως δεν έχω κάνει-για την ώρα τουλάχιστον-…. Χαχαχα
Τι μηνύματα θα εισπράξουν οι θεατές στο τέλος της παράστασης;
Αυτό το αφήνω στους θεατές. Δεν μου αρέσει καθόλου να πατρονάρω.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας ελάττωμα και ποιο είναι το μεγαλύτερο σας προτέρημα;
Είμαι αρκετά επίμονος στις αποφάσεις μου και λειτουργώ με απόλυτη οργάνωση. Αυτό είναι ελάττωμα και προτέρημα μαζί με τον τρόπο που το διαχειρίζομαι.
Τι είναι για εσάς επιτυχία;
Να είμαι καλά μέσα μου και με αυτά που έχω. Μου έχει συμβεί να μην απολαμβάνω τη στιγμή που κάτι καλό συμβαίνει και είναι μεγάλο λάθος. Πρέπει να βιώνουμε τις χαρές όπως και τις λύπες.
Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στη υποκριτική, ώστε να ασχοληθείτε με αυτή;
Ακόμα το ψάχνω αυτό! Από πολύ μικρή ηλικία έκανα χορό και θα το συνέχιζα αν οι διάφορες συνθήκες δεν με σταματούσαν. Η μουσική είναι παντού μέσα μου και στην καθημερινότητά μου. Το πώς όμως έγινε η μετάβαση στην υποκριτική δεν το κατάλαβα ποτέ. Σίγουρα θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί θέατρο και να θαυμάζει ηθοποιούς ή παραστάσεις αλλά το «κλικ» έγινε στα 24 μου όπου και μπήκα στην Ανωτέρα σχολή δραματικής τέχνης «Βογιατζή-Τράγκα».
Έχετε πρότυπα; Κάποιο ηθοποιό που θαυμάζετε πολύ;
Προσπαθώ να μη έχω πρότυπα. Αγαπώ πολύ τον Ewan Mac Grecor, τον Dennis O’ Hare, τη Meryl Streep, τη Μαρία Πρωτόπαππα και το Χρήστο Στέργιογλου. Αυτούς μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή…
Σήμερα ο κόσμος πηγαίνει εύκολα στο θέατρο ή είναι περισσότερο επιλεκτικός στις παραστάσεις που παρακολουθεί; Τι πιστεύετε;
Ο κόσμος είναι αρκετά επιλεκτικός και μετράει τα πάντα. Αυτό είναι και καλό και κακό. Υπάρχει ποικιλία στα θεάματα, μεγάλες και μικρές παραγωγές. Θεωρώ πως δύσκολα επιβιώνουν παραστάσεις νέων παιδιών ή με χαμηλά κόστη όσο παράδοξο και αν ακούγεται. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος προτιμά τα μεγάλα θεάματα και αυτό γιατί δεν θέλει να πάνε χαμένα –αν μπορούμε να το πούμε αυτό- τα χρήματα που δίνει για να παρακολουθήσει μία παράσταση.
Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, αλλά συγχρόνως φοβάται το αβέβαιο μέλλον του επαγγέλματος;
Καλά κάνει και φοβάται γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά με πίστη στο στόχο και αφοσίωση, δεν μπορεί, θα το καταφέρει.
Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχετε ακούσει για τη δουλειά σας;
Μου αρέσουν όλα τα σχόλια και με χαροποιούν το ίδιο. Αυτό που μου μένει είναι τα πρόσωπα των θεατών μετά την παράσταση ή όταν στο δρόμο κόσμος που δεν γνωρίζω με φωνάζει «Λουί» και δείχνει την εκτίμησή του.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;
Να χάσω άτομα του περιβάλλοντος μου που αγαπώ πολύ.
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας δέκα χρόνια μετά;
Προτιμώ να μη σκέφτομαι τόσο μακροπρόθεσμα. Σίγουρα θα έλεγα ωριμότερο και με σταθερότητα στα επαγγελματικά μου.
Τέλος, ποιο είναι το πιο ακραίο/τρελό πράγμα που έχετε κάνει ποτέ;
Δεν νομίζω πως μπορώ να το πω…χαχαχα