«Ας μας βγάλει κάποιος από ‘δω»: Συνέντευξη με τους συντελεστές της παράστασης
Συνέντευξη: Μαίρη Κάντα
Αν ξαφνικά κλειδωνόσασταν σε ένα δωμάτιο μαζί με μία ωρολογιακή βόμβα τι θα κάνατε; Θα αρχίζατε να φωνάζατε απεγνωσμένα ή θα λιποθυμούσατε από το φόβο; Προτού, πάθετε κάποια κρίση πανικού, πηγαίνετε να δείτε την κωμωδία του Γιάννη Κιρλή «Ας μας βγάλει κάποιος από ΄δω» που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο “Micraasia holly bar”.Οι ηθοποιοί Γιάννης Κιρλής, Γεωργία Μαρίνου, Δημήτρης Τσίκλης και Μαρσώ Φίλη μίλησαν στο best-news.gr για την παράσταση και για τον ρόλο που έχουν.
Γιάννης Κιρλής: «Πιστεύω πως η κωμωδία είναι το φάρμακο για την θλίψη»
Μίλησε μας λίγο για την παράσταση και για τον δικό σου ρόλο σε αυτή.
Η παράσταση αναφέρεται σε 4 άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους οι οποίοι πηγαίνουν σε μία οντισιόν για την τηλεόραση και ενώ βρίσκονται στο δωμάτιο αναμονής, κλειδώνονται μυστηριωδώς και ανακαλύπτουν πως στην παρέα τους υπάρχει και μία ωρολογιακή βόμβα. Ενσαρκώνω τον «Χάρη» ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Δον Ζουαν, άνεργος με την ελπίδα να γίνει camera man για να χαζεύει τις οπτασίες της ελληνικής τηλεόρασης.
Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψεις αυτή την παράσταση;
Η ιδέα ήρθε από μία εργασία στο μάθημα κωμικής ατάκας με τον Μάνο Ψιστάκη, στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής Tabula Rasa. Φέτος ψάχνοντας στο αρχείο μου, βρήκα αυτή την εργασία και σκέφτηκα πως είναι μία καλή ευκαιρία για να γίνει θεατρικό. Έκανα τις απαραίτητες διορθώσεις και… έτοιμο.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική και την συγγραφή;
Όλα ξεκίνησαν στα 16, όταν έβλεπα θεατρικές παραστάσεις ένιωθα πως ήθελα να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Να νιώσω τη μαγεία του να ενσαρκώνεις ένα διαφορετικό ρόλο απ’ αυτό που είσαι. Όσο για τη συγγραφή, όταν για παράδειγμα διάβαζα ιστορία για το σχολείο, έκλεινα το βιβλίο και φανταζόμουν ιστορίες πλασμένες από τη δική μου φαντασία. Με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να πηγαίνω αδιάβαστος.
Η συγγραφή ή η υποκριτική σε «γεμίζει» περισσότερο και γιατί;
Πριν μάθω για την ύπαρξη της Tabula Rasa έκλεινα περισσότερο προς την υποκριτική, φυσικά πάντα μου άρεσε η γραφή. Όταν τελικά πήγα στη σχολή η συγγραφή με κέρδισε λίγο περισσότερο. Με γεμίζει και είναι όμορφη εμπειρία να πλάθεις τους δικούς σου χαρακτήρες και να τους καθοδηγείς όπως θες εσύ.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για ένα συγγραφέα να γράψει μία παράσταση που θα κάνει τον θεατή να γελάσει και να ξεχάσει τα προβλήματα της καθημερινότητας;
Είναι δύσκολο, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Άλλα μέσα απ αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι στοίχημα για μένα να κάνω κάποιον να γελάσει. Πιστεύω πως η κωμωδία είναι το φάρμακο για τη θλίψη. Πάντα χρειάζεσαι λίγη δόση από αυτή.
Γεωργία Μαρίνου: « Η αλήθεια είναι πως με το επάγγελμα που έχω επιλέξει, οι προοπτικές είναι περισσότερες στο εξωτερικό»
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στη παράσταση;
Ενσαρκώνω το ρόλο της «Κάτιας». Είναι μία νεαρή γυναίκα 20 ετών, αρκετά ψηλομύτα, λίγο χαζή θα έλεγα και γενικά βρίσκεται στο δικό της παράλληλο σύμπαν. Θέλει να γίνει παρουσιάστρια και φυσικά είναι η καλύτερη από όλες. Έτσι πιστεύει τουλάχιστον.
Έχεις κάποια κοινά στοιχεία με τον ρόλο που ενσαρκώνεις;
Εκτός από την ηλικία ελπίζω τίποτα άλλο. Αν και μετά την πρεμιέρα πολλοί μου είπαν πως αυτός ο ρόλος μου ταιριάζει κατά ένα περίεργο λόγο. Δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω ή να γελάσω…
Στη παράσταση, τέσσερις άνθρωποι πηγαίνουν σε μία οντισιόν για την τηλεόραση. Πώς θα ένοιωθες αν στη πραγματική σου ζωή ο κολλητός/ η σου περνούσε από οντισιόν και έπαιρνε αυτός/η τον ρόλο που προοριζόταν για σένα;
Θα χαιρόμουν για την φίλη/ο μου, άλλωστε οι ευκαιρίες πάνε κι έρχονται. Οι οντισιόν είναι πολλές επομένως θα προχωρούσα παρακάτω…
Τι μήνυμα θα εισπράξουν οι θεατές στο τέλος της παράστασης;
Το τέλος θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ανοιχτό και ο καθένας θα το εκλάβει διαφορετικά. Επίσης θα νιώσουν μία επιβεβαίωση για τα πιστεύω τους σχετικά με τον κόσμο της τηλεόρασης και τα όσα αυτός κρύβει.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι νέοι φεύγουν από την Ελλάδα για να αναζητήσουν εργασία. Έχεις σκεφτεί ποτέ να φύγεις στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον;
Η αλήθεια είναι πως με το επάγγελμα που έχω επιλέξει, οι προοπτικές είναι περισσότερες στο εξωτερικό. Αλλά όχι δεν θα πήγαινα τόσο μακριά γιατί εδώ είναι η ζωή μου, έτσι έχω μάθει και δεν είμαι υπέρ των μεγάλων αλλαγών. Προτιμώ να μείνω εδώ και να παλέψω παρ’ όλες τις δυσκολίες.
Δημήτρης Τσίκλης: « Ένα όνειρο μου που άλλοτε δεν υπήρχε: Το να κάνω το κοινό να παθιάζεται με αυτό που βλέπει και να το αγαπάει όπως εγώ»
Μίλησε μας λίγο για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνεις στη παράσταση.
Ο «Μανώλης» είναι ένας πολύ ιδιαίτερος αλλά και ιδιόμορφος θα έλεγα χαρακτήρας. Θα μπορούσαμε να τον απoκαλέσουμε και κυκλοθυμικό, καθώς διαρκώς αλλάζει διάθεση και συναισθήματα. Αντιμετωπίζει υπερβολικά και μελοδραματικά τις καταστάσεις που του συμβαίνουν. Ενώ όλοι πιστεύουν ότι είναι ένας νέος χαμηλών τόνων με στόχους και φιλοδοξίες, στην πορεία εκδηλώνεται ένας χαρακτήρας πιο διαφορετικός και ανατρεπτικός.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές της παράστασης κλειδώνονται ξαφνικά σε ένα δωμάτιο μαζί με μία ωρολογιακή βόμβα. Στη πραγματική ζωή πως αντιδράς μπροστά σε ένα πιθανό κίνδυνο; Αντιμετωπίζεις τις δύσκολες καταστάσεις με ψυχραιμία ή χάνεις τον έλεγχο μπροστά σε αυτές;
Η αλήθεια είναι ότι σαν άνθρωπος έχω αρκετές φοβίες. Σε δύσκολες καταστάσεις όσο κι αν μου είναι δύσκολο προσπαθώ να φέρομαι ψύχραιμα και να σκέφτομαι λογικά. Συνήθως τα καταφέρνω. Συνήθως!(γέλια)
Είσαι ακόμα φοιτητής δραματικής σχολής. Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον;
Όπως όλοι οι φοιτητές δραματικών σχολών, έτσι κι εγώ κάνω όνειρα για μια καταξιωμένη πορεία με σπουδαίους ρόλους . Παρόλα αυτά όσο διεισδύω περισσότερο στον χώρο της υποκριτικής, φουντώνει μέσα μου ένα όνειρο που άλλοτε δεν υπήρχε. Το να κάνω το κοινό να παθιάζεται με αυτό που βλέπει και να το αγαπάει όπως εγώ. Να γελάει, να κλαίει και να βιώνει κάθε συναίσθημα. Πιστεύω είναι κάτι τόσο σημαντικό και ταυτόχρονα τόσο παραμελημένο από πολλούς στον χώρο.
Σε τρομάζει η ανεργία και η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας;
Αναμφισβήτητα η κατάσταση της χώρας μας είναι δύσκολη. Είναι πράγματα τα οποία με απασχολούν, όπως και τον περισσότερο κόσμο άλλωστε. Ο χώρος του θεάματος συγκεκριμένα, είναι από αυτούς που έχουν δεχθεί ισχυρό πλήγμα. Εγώ προσπαθώ να είμαι όσο πιο αισιόδοξος μπορώ και να κάνω αυτό που μου αρέσει, ελπίζοντας μια μέρα να γίνουν όλα καλύτερα!
Τι θα συμβούλευες κάποιον συνομήλικο σου που από την μία θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική και από την άλλη φοβάται το αβέβαιο μέλλον του επαγγέλματος;
Να κυνηγήσει τα όνειρα του! Πλέον στις μέρες μας κανένα επάγγελμα δεν είναι βέβαιο. Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Σίγουρα θέλει σκληρή δουλειά και μεγάλη προσπάθεια αλλά όποιος το επιθυμεί τόσο πολύ θα βρει τρόπο να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.
Μαρσώ Φίλη: «Παλιά αν δεν υπήρχε ένας γνωστός ηθοποιός σε παράσταση ο κόσμος δεν πήγαινε. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα»
Μίλησε μας για τον δικό σου ρόλο στη παράσταση.
Η «Ντίνα» είναι μία δυναμική γυναίκα που θέλει πάση θυσία να γίνει παρουσιάστρια και πέφτει θύμα πλεκτάνης προκειμένου να εξυπηρετήσει κάποια συμφέροντα.
Για ποιο λόγο κάποιος να επιλέξει να έρθει να δει την παράσταση;
Είναι μία παράσταση «εκρηκτική». Με ίντριγκες, απρόσμενες καταστάσεις και φυσικά πολύ γέλιο. Σε ένα πολύ ζεστό παρεϊστικο χώρο με ποτάκι.
Στο έργο βλέπουμε τέσσερις ανθρώπους να πηγαίνουν σε μία οντισιόν. Σου έχει τύχει κάποιο περίεργο περιστατικό κατά την διάρκεια μίας οντισιόν; Και αν ναι, πώς αντέδρασες;
Ναι, μου έχουν τύχει δύο περιστατικά. Στο ένα με κλείδωσαν σε ένα θεατράκι υπό τύπον προσωπικό ραντεβού για ραντεβού. Το αντιμετώπισα με ψυχραιμία και διπλωματία.. χα, χα. Και βγήκα σώα! Την δεύτερη με χιούμορ αφού κατέληξε σε πρόταση γάμου! Υπάρχουν πολλά περιστατικά σε αυτό τον χώρο. Θα πρέπει κυρίως τα νέα παιδιά, όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις (και έχω ακούσει πολύ χειρότερες) να μη «υποκύπτουν» στη τρέλα του καθενός.
Ο κόσμος, σήμερα, πηγαίνει εύκολα στο θέατρο ή είναι περισσότερο επιλεκτικός στις παραστάσεις που παρακολουθεί; Τι πιστεύεις;
Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε οικονομική κρίση, θα είχαμε περισσότερο κόσμο στα θέατρα. Υπάρχουν πολλές αξιόλογες παραστάσεις που ακόμα και για τον μέσο Έλληνα είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσει. Επιλεκτικός…νομίζω πως πάντα ήμασταν επιλεκτικοί! Νομίζω πως παλιά αν δεν υπήρχε ένας γνωστός ηθοποιός σε παράσταση ο κόσμος δεν πήγαινε. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μαζεύονται παρέες, πηγαίνουν σε μικρά θέατρα, σε bar theater, ο κόσμος τολμάει κάτι διαφορετικό…
Ποιους στόχους σου δεν έχεις πραγματοποιήσει ακόμα;
Να πάρω Όσκαρ φυσικά! Χα, χα… Οι στόχοι δεν τελειώνουν ποτέ. Εκεί που έχεις πραγματοποιήσει κάποιους, ξεπετάγονται καινούριοι. Άλλωστε χωρίς στόχους η ζωή δεν θα είχε κάποιο νόημα. Δόξα τω Θεώ έχω πραγματοποιήσει αρκετούς που δεν πίστευα ότι θα φτάσω ποτέ. Και συνεχίζω…