Αυτή που δεν αποχωριζόταν ποτέ το καλσόν της
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η δουλειά στο προξενείο ήταν αρκετά απαιτητική και η Λένα είχε για άλλη μια φορά κουραστεί.Ο Στέλιος την είχε ουσιαστικά πιέσει να δεχτεί αυτή την θέση αφού την θεωρούσε μεγάλη ευκαιρία για εκείνη.Ο ίδιος ήταν πρέσβης με σημαντικές γνωριμίες σε όλο τον κόσμο με έναν τρόπο ζωής γεμάτο πολυτέλεια και καλοπέραση. Όταν τον είχε πρωτοδεί η Λένα θαύμασε κυρίως την φινέτσα και την μόρφωσή του καθώς σε εμφάνιση υστερούσε κάπως. Μαζί της ήταν στην αρχή ένας κύριος, πραγματικός τζέντλεμαν! Το χειροφίλημα και το άνοιγμα της πόρτας του αυτοκινήτου για να μπει μέσα σε αυτό δεν έλειπαν ποτέ.
Η Λένα ήταν ανακουφισμένη, ευτυχώς οι γυναικείες τουαλέτες ήταν άδειες και δεν θα την ενοχλούσε κανείς. Με αργές κινήσεις τράβηξε το μαύρο κάπως χονδρό καλσόν της προς τα κάτω, δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαλλάξει για λίγο τα πόδια της από αυτά τα δεσμά. Με μανία έτριψε τις γάμπες της, η φαγούρα ήταν απολύτως φυσιολογική αφού τόσες ώρες φορώντας καλσόν ήταν κάτι το παρανοϊκό μα αναπόφευκτο για εκείνη, και σήμερα που ο υδράργυρος ανέβαινε μέχρι και στους 40 βαθμούς.Υπήρχαν στιγμές που ήθελε να αποκαλύψει σε όλους το “μυστικό”της, να τους εξηγήσει για ποιό λόγο δεν έλεγε να αποχωριστεί το αναθεματισμένο μαύρο καλσόν της! Με κάμποση νευρικότητα ξεκίνησε να το φοράει ξανά, ο ήχος έξω από την πόρτα δεν της άρεσε καθόλου, ίσως ήταν κάποια συνάδελφος.
“Λένα είσαι καλά, τι μελανιές είναι αυτές στα πόδια σου;” Η γυναίκα που στεκόταν απέναντι της την κοιτούσε σοκαρισμένη.
“Τι δικαιολογία να σου πω τώρα, λες και θα γίνω πιστευτή;” Η συνάδελφός της την αγκάλιασε και της έδωσε το νούμερο του τηλεφώνου της, ήθελε να την βοηθήσει.
Ένα ρίγος την διαπέρασε μόλις κάθισε απέναντι από τον υπεύθυνο του Αστυνομικού Τμήματος της περιοχής της, μήπως δεν έπρεπενα το κάνει; Η ανάσα της έβγαινε με δυσκολία, η καρδιά της χτυπούσε σαν ταμπούρλο.
“Λένα κάνεις το σωστό, αυτό του αρμόζει” της ψιθύρισε καθησυχαστικά η συνάδελφος που την είχε πείσει να καταγγείλει τον πρέσβη σύζυγό της.
Γνώριζαν και οι δύο πως το θέμα θα έπαιρνε διαστάσεις μα δεν τις ένοιαζε, ο τύπος έπρεπε να πληρώσει για όλα αυτά τα χρόνια που την ξυλοφόρτωνε, για όλα αυτά τα χρόνια που την μαστίγωνε με το καλώδιο τηλεφώνου στα πόδια! Γεμάτη ανησυχία άρχισε να μιλάει για όλα όσα τραβούσε από τον “κύριο πρέσβη”.
Ύστερα από λίγους μήνες....
Η Λένα πηγαίνει στη νέα της δουλειά με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της. Είναι πλέον μια απλή ταμίας με χαμηλό μισθό, ωστόσσο αισθάνεται τρισευτυχισμένη. Η θερμοκρασία έχει πέσει πολύ κι όλοι κρυώνουν. Μονάχα εκείνη κυκλοφορεί δίχως καλσόν, δεν της χρειάζεται πια!