Χαμηλό παράθυρο
Γράφει: Χριστίνα Καρρά
Ο καπνός του τσιγάρου σου ανεβαίνει ως το ταβάνι δημιουργώντας μικρά συννεφάκια νικοτίνης. Απλήρωτοι λογαριασμοί βρίσκονται σκόρπιοι στο πάτωμα, άτακτα παραταγμένα οικονομικά σου ατοπήματα των τελευταίων μηνών. Μυριάδες ερωτηματικά σου ψάχνουν απαντήσεις αν και γνωρίζεις ότι άδικα κοπιάζεις.
"Κι όταν η ψυχή σου βαραίνει, να φεύγεις κορίτσι μου "αντηχούν τα λόγια της σοφής γιαγιάς σου στα αφτιά σου,την οποία ποτέ δεν άκουσες.
Έχεις να φας σαν άνθρωπος πολλές μέρες,δεν τολμάς να ανέβεις στην ζυγαριά.Κάποτε απολάμβανες τα φρέσκα κουλουράκια του απέναντι φούρνου μαζί με τον ελληνικό σου .Τον άκουσες να σε χλευάζει για τα κιλά σου και τα έκοψες την αμέσως επόμενη μέρα.Σκέφτηκες πολλές φορές να τον χωρίσεις ,δεν μπορούσες να ανεχτείς πλέον την συμπεριφορά του .Υπήρξε για σένα πάντα ο νούμερο ένα καημός σου ,ήσουν για εκείνον ο τελευταίος τροχός της άμαξας.Στερήθηκες χαρές,μητρότητα κι έστω μικρά ρινίσματα ευτυχίας .Υπήρξε ο κιθαρίστας της ζωής σου κι εσύ η ξεκούρδιστη χορδή του που ανά πάσα στιγμή απειλούσε πως θα αντικαταστήσει με άλλη πιο καλή .Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια σου καλύπτονταν άλλοτε άριστα άλλοτε τελείως ερασιτεχνικά από στρώσεις μέικ απ.Οι πρώτες γκρίζες τρίχες σου στους κροτάφους τον έκαναν να σε ειρωνευτεί και να σε κατατάξει στις γριές και τελειωμένες.
Κοιτάζεις το ρολόι τοίχου ,οι δείκτες μοιάζουν σταματημένοι .Η σκέψη που στριφογύριζε εδώ και καιρό στο μυαλό σου αποκτά υπόσταση ,εδραιώνεται.
"Ποτέ δεν είναι αργά "αντηχεί ξανά η φωνή της γιαγιάς σου .
Με μια μικρή δυσκολία αφού στην πλάτη σου κουβαλάς το σακ βουαγιάζ με τα άκρως απαραίτητα πηδάς από το χαμηλό παραθυράκι .Το φουστάνι σου σκονίζεται ελαφρώς μα δε σε νοιάζει .Μαζεύοντας όλα τα από δω κι από εκεί σκορπισμένα κουράγια σου παίρνεις το πρώτο σοκάκι που βρίσκεις μπροστά σου .
"Καμία φορά η ελευθερία απλώνεται μπροστά μας ,σε ένα ανοιχτό παράθυρο "θυμάσαι πάλι την γιαγιά σου.Πόσο δίκιο είχε!