Χριστίνα Καρρά: "Συγγραφή σημαίνει κατάθεση ψυχής"
Συνέντευξη: Μαίρη Κάντα
Η Χριστίνα Καρρά είναι συγγραφέας και καθηγήτρια γερμανικών. Γνώρισα την γραφή της μέσα από ένα διήγημα που είχε γράψει στο wattpad, την παγκόσμια κοινότητα συγγραφέων. Θυμάμαι πόσο πολύ είχα γελάσει με το κείμενό της. "Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος" είναι το πρώτο της παραμύθι που εκδόθηκε. Στο best-news.gr έδωσε συνέντευξη για να μιλήσει για το νέο της βιβλίο με τίτλο "Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι". Η ίδια δήλωσε: "Δεν θα ήθελα ποτέ να αντιμετωπίσω την συγγραφή ως επάγγελμα, αν μου συμβεί μάλλον θα σταματήσω να γράφω"
"Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι" είναι το βιβλίο σας που εκδόθηκε πρόσφατα. Θα μας πείτε λίγα λόγια για το συγκεκριμένο βιβλίο;
Το παραμύθι “Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι” μπορεί να διαβαστεί και σε παιδιά νηπίου και διαφοροποιείται αρκετά από το πρώτο μου. Οι κεντρικοί ήρωες είναι το λεμονάκι ο Ξινούλης και το πεπονάκι ο Μελένιος, δύο άκρως αντίθετοι μεταξύ τους χαρακτήρες που φαινομενικά θα δυσκολευτούν να γίνουν φίλοι. Ωστόσο ο πάντα χαρούμενος και καλοπροαίρετος Ξινούλης θα δώσει μαθήματα ζωής στον Μελένιο και την παρέα του.
Ποιο μήνυμα θα εισπράξουν οι αναγνώστες, όταν θα το διαβάσουν;
Εύχομαι αρκετά, με βασικό μήνυμα εκείνο της σπουδαιότητας της φιλίας και της αποδοχής των άλλων με τα καλά και τα στραβά τους.
Γιατί επιλέξατε αυτό το τίτλο;
Δεν επιλέγω ποτέ τίτλους βάσει κάποιου “πλάνου”, κάτι τέτοιο θα περιόριζε τον ορίζοντες της φαντασίας μου. Ο τίτλος αυτό-δημιουργείται και “βολεύεται” σε κάποια κενή γωνίτσα του μυαλού μου περιμένοντας να τον εγκρίνω.
"Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος" είναι το πρώτο σας παραμύθι που εκδόθηκε. Θα μας πείτε λίγα λόγια για το συγκεκριμένο παραμύθι;
Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος” είναι όντως το πρώτο παραμύθι μου που εκδόθηκε, όχι όμως και το πρώτο που δημιούργησε η πένα μου. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο φυσικό περιβάλλον της Λόλας της φαλαινίτσας που είναι η κεντρική ηρωίδα του παραμυθιού. Η μοβ φαλαινίτσα Λόλα αισθάνεται καλά με τον εαυτό της και με την ιδιαιτερότητα του χρώματός της, καθώς αυτό είναι που στην ουσία την κάνει να ξεχωρίζει .Όλα αλλάζουν όμως μονομιάς από την ώρα που το πειραχτήρι ο γλάρος Μηνάς την κοροϊδεύει για την εξωτερική της εμφάνιση και η φαλαινίτσα αποφασίζει να γίνει γλάρος. Το παραμύθι αναφέρεται στον εκφοβισμό ή αλλιώς μπούλινγκ, στην αυτοεκτίμηση κι αποδοχή του εαυτού μας και των γύρω μας.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται;
Το παραμύθι “Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος” απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών και πάνω χωρίς αυτό να αποτελεί και κανόνα. Τα παραμύθια δεν περιορίζονται σε ηλικία και φύλο, πρέπει να τα αφήνουμε να “αναπνέουν” ελεύθερα, δίχως περιορισμούς.
Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή; Τι είναι αυτό που σας προσφέρει;
Θεωρώ ότι η συγγραφή δεν είναι κάτι που το επιλέγεις μα κατά κάποιον τρόπο σε επιλέγει εκείνη. Δεν θα ήθελα ποτέ να αντιμετωπίσω την συγγραφή ως επάγγελμα, αν μου συμβεί μάλλον θα σταματήσω να γράφω. Συγγραφή σημαίνει κατάθεση ψυχής. Προσωπικά με καλμάρει όταν το έχω ανάγκη, με κάνει να κλαίω και να γελάω, να πεισμώνω, να χαίρομαι και να λυπάμαι, να αναρωτιέμαι, να σκέφτομαι, να ψάχνω και να βρίσκω. Η συγγραφή είναι ένας ζωντανός οργανισμός κι ως τέτοιον την αντιμετωπίζω. Είναι ο προσωπικός μου εξομολόγος κι εγώ ο ταπεινός υπηρέτης της.
¨Η κόρη του ναζί" είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα για ενήλικες. Ποιο είναι το θέμα του βιβλίου;
Πρόκειται για μια ιστορική μυθοπλασία, μια λογοτεχνική κατηγορία την οποία και λατρεύω. Όπως φανερώνει κι ο ίδιος ο τίτλος, η ιστορία εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κεντρική ηρωίδα είναι η δεκάχρονη Λουίζε Μάρτιν, κόρη υψηλόβαθμου Ναζί. Ένα μυστικό που θα αποκαλυφθεί θα κλονίσει τις ζωές και των δύο. Ο Ναζί ακροβατεί ανάμεσα στην πατρική αγάπη και την παράνοια του Γ’Ράιχ. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα δεν γράφεται ποτέ δίχως την ανάλογη “έρευνα” και διασταύρωση πληροφοριών μέσα από τις κατάλληλες πηγές καθώς λάθη κι ανακρίβειες δεν συγχωρούνται, εγώ έτσι το βλέπω τουλάχιστον. Προσπάθησα να σταθώ σε ιστορικές λεπτομέρειες που δεν ήταν ευρέως γνωστές, το θεώρησα πιο αβανταδόρικο και ναι έμαθα κι εγώ πράγματα που αγνοούσα.
Ποιον από τους ήρωες σας αγαπάτε λίγο περισσότερο και γιατί;
Είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Μάλλον τους έχω τοποθετήσει , ίσως με κάποιο στρίμωγμα, στο ίδιο βάθρο αγάπης. Όλοι έχουν να δώσουν κάτι, όλοι κουβαλούν και κάτι από την αφεντιά μου, ακόμη κι αν το πέρασμά τους υπήρξε πολύ μικρό μέσα στο έργο. Εξάλλου τι θα ήταν ένας πρωταγωνιστής δίχως την ώθηση που του δίνουν οι κομπάρσοι;
Προτιμάτε να γράφετε περισσότερο για παιδιά ή για ενήλικες;
Δεν ξεχνώ πως έχω ήδη εκδώσει δύο παραμύθια και ενδεχομένως να ακολουθήσουν κι άλλα. Ωστόσο λατρεύω το μυθιστόρημα, γιατί δεν περιορίζει τόσο το λεξιλόγιο, την πλοκή και την θεματολογία.
Ποιοι είναι κατά την γνώμη σας, πιο απαιτητικοί αναγνώστες, τα παιδιά ή οι ενήλικες;
Οι περισσότεροι συνήθως απαντούν ,τα παιδιά. Εγώ πάλι θεωρώ τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες απαιτητικό αναγνωστικό κοινό.
Πώς νιώθετε κάθε φορά που γράφετε την τελευταία σελίδα;
Έχω πολλές φορές διαβάσει σε συνεντεύξεις συγγραφέων πως η τελευταία λέξη που γράφουν στο εκάστοτε έργο τους, τους προκαλεί μια μικρή θλίψη, αφού κάτι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Εγώ πάλι χαίρομαι που κατάφερα να ολοκληρώσω αυτό που είχα κατά νου κι αποκτώ έτσι την άνεση να προχωρήσω στον επόμενο ήρωα που εδώ και καιρό με χτυπάει ανυπόμονα στον ώμο.
Ποια είναι η σχέση σας με τις κριτικές; Πώς αντιμετωπίζετε μια λιγότερο καλή κριτική;
Η κριτική είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει. Μια κακή κριτική σαφώς και δεν με ενθουσιάζει μα δεν με ρίχνει και στα Τάρταρα! Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, έτσι δεν είναι; Αν μια κριτική, όσο σκληρή κι αν είναι, με κάνει να συμφωνήσω μαζί της ίσως και να την λάβω πολύ σοβαρά υπόψιν.
Ποιο λογοτεχνικό βιβλίο έχει σημαδέψει τη ζωή σας;
"Η φόνισσα” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, την οποία θεωρώ αξεπέραστη και “Το άρωμα” του ιδιαίτερου Πάτρικ Ζίσκιντ.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;
Η απώλεια δικών μου προσώπων, γιατί όλες τις άλλες υλικές κι επαγγελματικές τις διαχειρίζομαι πλέον αρκετά καλά.
Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;
Αν δω την συγγραφή ως επάγγελμα, αν αρχίσω να “τρελαίνομαι” με τις καλές ή κακές πωλήσεις, αν καταντήσω ο “μαϊντανός” των social προσπαθώντας να πείσω για την συγγραφική μου δεινότητα, τότε μάλλον η πένα θα αρνηθεί να γράψει ξανά αράδα.
Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Πολλά, με μεγαλύτερη ευτυχία την ύπαρξη του γιού μου που πολλές φορές λειτουργεί κι ως πρότυπό μου. Είμαι της άποψης ότι η ευτυχία κρύβεται συνήθως στα λιγότερα “φωτισμένα” σημεία της ζωής, αρκεί εσύ να έχεις την διάθεση να τα ανακαλύψεις.
Τι μπορεί να σας εκνευρίσει;
Ας το πάρουμε λοιπόν αλφαβητικά! Αγνωμοσύνη,Βλακεία, Γαϊδουριά, Δεσποτισμός, Ειρωνία, Ζήλια, Ηθικολογία, Θράσος, στάση ζωής "Είμαι Ίνδαλμα, δοξάστε με!”, Κακία, Λυκοφιλίες, Μανία, Ναρκισσισμός, Ξινίλα, έλλειψη Ουμανισμού, Πλεονεξία, Ρεβανσισμός, η ανέμπνευστη Σαχλαμάρα, Τοξικοί άνθρωποι, Υπεροψία, Φανφάρες, Χαιρεκακία, Ψέμα, "Ω θαυμάστε με” σε καθημερινή επανάληψη.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Τα μεγάλα φαίνονται στην πράξη κι όχι στα λόγια.
Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Απλά να γίνει! Τίποτα να μην τον κρατήσει πίσω. Ούτε οι πόρτες που θα φάει από κάποιες “φίρμες” της λογοτεχνίας, ούτε ένα μέτριο αποτέλεσμα, ούτε οι απανωτές απορρίψεις. Η κορυφή κατακτιέται με κόπο, επιμονή, υπομονή και πάθος. Κι αν δεν κατακτηθεί άξιζε τουλάχιστον η ανάβαση προς τα πάνω.
Τέλος, ποιο όνειρο σας δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα;
Δεν είμαι ο άνθρωπος που χαρακτηρίζω κάτι ως όνειρο γιατί η πραγματοποίησή του μου θυμίζει κάτι που είναι προγραμματισμένο κι εγώ προτιμώ πάντα την έκπληξη που θα μου φέρει η ζωή.