Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Η μικρή Λένα ήταν εδώ και μέρες αρρωστούλα.Ένιωθε χάλια αφού ο πυρετός δεν έλεγε να κατέβει. Η μητέρα της προσπαθούσε να την καθησυχάσει ενώ ο πατέρας της φρόντιζε να της φτιάχνει κάθε τρεις και λίγο μια ζεστή, τονωτική σουπίτσα. Ο γιατρός φαινόταν καθησυχαστικός θεωρώντας πως μέχρι τα Χριστούγεννα που ήταν σε δύο μέρες θα ήταν πάλι περδίκι. Κάποια στιγμή το κοριτσάκι αποκοιμήθηκε με το χαμόγελο στα χείλη αφού σκεφτόταν έντονα τα δώρα κάτω από το δέντρο....
“Για δες,έχουμε επισκέπτες!” Το κοντό πλασματάκι με τον πολύχρωμο σκούφο έμοιαζε απορημένο.
“Μα πώς; Δεν φρόντισες να κλειδώσεις την πόρτα, μάτια δεν έχεις να δεις, πόσο κουτός μπορεί να είσαι γιατί...”
“Ω Πολυχρωμούλη μην με κάνεις έξαλλο με τις απανωτές σου ερωτήσεις! Στο τέλος θα εκνευριστώ και δεν θα σου ξαναμιλήσω πια ποτέ! ”Όλα τα πλασματάκια που βρίσκονταν μέσα στον ίδιο χώρο ξέσπασαν σε γέλια τρανταχτά. Πόσο αστείος ακουγόταν ο Τεμπελούλης,το πιο αργό στην κατασκευή παιχνιδιών ξωτικό του Άι Βασίλη.
“Ω με συγχωρείτε δεν θα ήθελα να συνεχιστεί εξαιτίας μου αυτός ο καβγάς” ψέλλισε διστακτικά η μικρή Λένα.”Θαρρώ πως δεν γνωρίζω πως βρέθηκα εδώ.Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν φταίει ο Τεμπελούλης αφού δεν βρήκα καμία πόρτα ανοιχτή. Μάλλον έφτασα ως εδώ με τρόπο μαγικό”.
Το κοριτσάκι κέρδισε αμέσως την συμπάθεια όλων με την ευγένεια και την καλοσύνη του. Όλα τα ξωτικά παρέβλεψαν τον τρόπο με τον οποίο το παιδί τους είχε βρει. Η Λένα θα δεχόταν με έκπληξη μα και χαρά την πρότασή τους να γίνει κι αυτή για λίγο βοηθός του Άι Βασίλη. Στην αρχή το κορίτσι δεν ήταν απολύτως σίγουρο τι ακριβώς έπρεπε να κάνει κι αισθανόταν λίγο άβολα, γρήγορα όμως κατάλαβε πως είχε αγχωθεί δίχως λόγο.Έβαφε,έραβε,βίδωνε,πακετάριζε...κι όλα αυτά με άνεση μα κι ευτυχία.
Kάποια στιγμή το κοριτσάκι διάβασε μια επιστολή που είχε παραπέσει από τον σάκο του Άι Βασίλη. Πρώτη φορά τα μάτια της βούρκωναν τόσο πολύ! Ένα αγοράκι δεν ζητούσε μια καλύτερη παιχνιδομηχανή, ένα κινητό κι ακριβά ρούχα όπως εκείνη.Το αγοράκι ζητούσε απλά ένα πιάτο φαϊ και ένα σπίτι το οποίο θα έχει πραγματικά τζάμια αντί για κομμάτια από κούτες χαρτονιού.
“Αγάπη μου τι έβλεπες στον ύπνο σου και πετάχτηκες; Στιγμή δεν σταμάτησες να είσαι ανήσυχη.Ίσως να έχει να κάνει και με τον πυρετό που ευτυχώς έπεσε” έκανε η μητέρα της.
Η Λένα δεν μίλησε παρά χαμογέλασε. Αύριο κιόλας θα ζητούσε από τους γονείς της να βοηθήσουν τα Χριστούγεννα τα παιδιά που το είχαν ανάγκη...