Καταστάσεις λίγο πολύ γνωστές σε όλους και όλες, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Η “έντασή” της άλλοτε όμοια με εκείνη πολυμελούς μπάντας πνευστών κι άλλοτε ανίσχυρη σαν πέσιμο βελόνας σε αχυρώνα. Αναφέρομαι στην απογοήτευση που μπορεί να είναι ξαφνική σαν καλοκαιρινό μπουρίνι κι αναμενόμενη όπως το τσούξιμο των ματιών στην κάπνα.

 

Συνήθως εμφανίζεται ως μονάδα κάτι που δεν σημαίνει όμως πως δεν θα ακολουθήσουν κι άλλες. Οπτικά θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με το αναρριχώμενο φυτό κυρίως με εκείνο που η βλάστησή του είναι ανεξέλεγκτη και απροσδιόριστης κατεύθυνσης. Δύσκολα δαμάζεται ή περιορίζεται καθώς ένα ψαλίδισμα δεν ωφελεί και πολύ .Είναι αποδεδειγμένο πως μονάχα ένα ξερίζωμα απομακρύνει για τα καλά μια απογοήτευση, αν κι αυτό όχι πάντα. Και κάποια στιγμή τίθεται το εύλογο ερώτημα ”Μα ποιοί άνθρωποι είναι τέλος πάντων πιο επιρρεπείς στην απογοήτευση;” Δεν θα πάρω το επιστημονικό μονοπάτι της Ψυχολογίας, το οποίο σαφέστατα και θα δώσει τεκμηριωμένη απάντηση μα εκείνο της προσωπικής μου εμπειρίας και άποψης. Τις συχνότερες και πυκνότερες “καταιγίδες” απογοήτευσης τις δέχονται όσοι είναι πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλες οι άλλες κατηγορίες χαρακτήρων την γλιτώνουν! Η διαφορά έγκειται στον τρόπο αντίληψης κι αντιμετώπισής τους. Οι “κεραίες” ενός πολύ συναισθηματικού ανθρώπου είναι άρτια εκπαιδευμένες στον εντοπισμό της οποιασδήποτε απογοήτευσης. Σε ό,τι αφορά τώρα έναν πιο δυνατό άνθρωπο ή ακόμη και σκληρό η απογοήτευση γίνεται αντιληπτή σε μεταγενέστερο χρόνο ή απωθείται ενστικτωδώς, διότι γνωρίζει πολύ καλά πόσο ανασταλτικά μπορεί να λειτουργήσει σε μελλοντικές του αποφάσεις και σχέδια. Η ζυγαριά δεν γέρνει κάπου συγκεκριμένα και ίσως δεν υπάρχει σωστή ή λάθος αντιμετώπιση μιας απογοήτευσης, παρόλα αυτά θα τολμήσω να τοποθετηθώ. Έχω γευτεί ειδών ειδών απογοητεύσεις όπως τόσοι άνθρωποι,με εκείνες που σχετίζονταν με την παράφορη αδικία,υποτίμηση νοημοσύνης,την καταπάτηση δικαιωμάτων,το γύρισμα πλάτης και την επίπλευση των “φελλών” να βρίσκονται στην κορυφή.

 

Δεν θα κρυφτώ και θα μιλήσω ευθέως θεωρώντας πως πολλοί και πολλές από εσάς θα ταυτιστείτε μαζί μου:Έκλαψα,χτυπήθηκα στα πατώματα,έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα στην αισιοδοξία αποκλείοντάς την έτσι για καιρό απ’την ζωή μου, με μίσησα,με λυπήθηκα, με έχασα, με φυλάκισα μέσα σε ένα κουκούλι απραξίας, χαρίστηκα οικειοθελώς στην μιζέρια κι αποτυχία, παραμέρισα το χαμόγελο και το αντικατέστησα με μια αυστηρή ευθεία γραμμή των χειλιών να κοσμεί άχαρα το κάτω μέρος του προσώπου μου. Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που η απογοήτευση μετατρέπεται με την βοήθεια του εσωτερικού μας σθένους στον βατήρα πάνω στον οποίο θα επιχειρήσουμε τα μεγαλύτερα άλματά μας. Η απογοήτευση είναι διαχειρίσιμη και μπορεί να γίνει “σύμμαχός”μας δίχως η ίδια να το καταλάβει.Άλλωστε τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, οι μεγαλύτεροι λογοτεχνικοί θησαυροί, οι μεγαλύτερες προσωπικές μας νίκες είχαν κοινό παρανομαστή κάποια απογοήτευση. Ας φωνάξουμε λοιπόν ένα “Δεν σε φοβάμαι απογοήτευση” κι αν τύχει και μας πλησιάσει ας της δώσουμε να καταλάβει πως μονάχα πιο δυνατούς μπορεί να μας κάνει.