Δεν σου επιτρέπω...
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Δεν σου επιτρέπω τα όνειρα μου να ματαιώνεις πριν καν αρχίσουν. Ποιός σου είπε πως σε έχρισα ταυτόχρονα και σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τους; Ναι μπορεί να σου άφησα πολύ ελεύθερο χώρο αρχικά κι ας με είχαν προειδοποιήσει οι Σειρήνες για τις μη αγνές σου προθέσεις. Μα ήσουν τόσο μα τόσο πειστικός στον ρόλο του αρωγού και του προστάτη! Με έκανες να πιστεύω πως χωρίς την βοήθειά σου δεν θα άντεχα την σκληρότητα αυτού του κόσμου, τα όνειρα μου δεν θα είχαν την ευκαιρία ούτε καν να εκκολαφθούν πόσο μάλλον να αποκτήσουν υπόσταση, σάρκα και οστά! Όταν όμως την θέση της εξάρτησής μου από σένα πήρε η αυτοπεποίθηση και τα δυό πήλινά μου πόδια αντικαταστάθηκαν από δύο θεόρατα φτερά ικανά να με φτάσουν στα ουράνια, εσύ άρχισες να μου τα ψαλιδίζεις με σκοπό να με απομακρύνεις από την εκπλήρωση κάθε ονείρου μου. Με φλογισμένο απ’την οργή στόμα σου φωνάζω: Πάψε πια,δεν σου επιτρέπω άλλο!
Δεν σου επιτρέπω να με κατευθύνεις σαν μαριονέτα απ’τα χέρια σου φτιαγμένη. Γλυκός ήταν στην αρχή ο τρόπος που το έκανες, με υπνώτιζε σχεδόν η στην ουσία επίπλαστη αγάπη σου. Ανέλπιστη μου φαινόταν η τόση καλοσύνη με την οποία φρόντιζες να γεμίζεις το μέχρι πρότινος κενό πανέρι της μουντής ζωής μου. Από κουβέντες σου όμως αλλιώτικες από παλιά άρχισα να συνειδητοποιώ πως το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν να γίνω υποχείριό σου, μια εύκολη στην χρήση πλαστελίνη στην χούφτα σου. Πάψε πια,το παιχνίδι σου τελείωσε.δεν σου επιτρέπω πια!
Δεν σου επιτρέπω πια να να μουρμουρίζεις τα τροπάρια του καθωσπρεπισμού, τον οποίο οφείλω κατά την γνώμη σου να υιοθετήσω δίχως την παραμικρή απόκλιση. Ξέρεις δεν πέθανε κανείς από την διαφορετικότητα,από την παράκαμψη ορισμένων κανόνων, από την ανεμελιά της στιγμής!Χρόνια τώρα με είχες πείσει πως ήμουν στρατιωτάκι των δικών σου αποκλειστικά νόμων και πως οτιδήποτε αποτελούσε μη τήρησή τους θα οδηγούσε σε ακαριαία ακύρωση της προσωπικότητάς μου.Τράβα την άκρη σου κι άσε με ήσυχη,δεν σου επιτρέπω να με χειραγωγείς άλλο!
Δε σου επιτρέπω να με κρατάς τόσον καιρό δέσμια των φοβίων μου,να μην με αφήνεις να αντιμετωπίσω το κάθε μικρό θηριάκι μέσα μου αφήνοντάς το έτσι να εξελιχθεί σε τέρας που θα με κατασπαράξει. Άσε με να βρω την αιτία που τις γέννησε ,άσε με να ανακαλύψω τον τρόπο που θα τις ξεπαστρέψω μια κι έξω! Δεν θέλω να νιώθω πια αιχμάλωτη του ψυχαναγκασμού,του κόμπλεξ και της ατολμίας μου. Μην με ενοχλείς πια, δεν σου επιτρέπω!