Έκατσα και φαντάστηκα
Γράφει: Χριστίνα Καρρά
Ήθελα από καιρό να το κάνω μα οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν μου το επέτρεπαν. Δεν θα αρνηθώ πως κάποια στιγμή η όλη σκέψη έσβησε σε σημείο που να μην την θυμάμαι καν.βΜα χθες ως εκ θαύματος η ίδια σκέψη σφηνώθηκε για τα καλά στο μυαλό μου ”Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά;”
Έκατσα και φαντάστηκα έναν κόσμο όπου όλοι αντί για το κινητό θα είχαν στα χέρια τους ένα βιβλίο. Θα το κρατούσαν με λαχτάρα για το “ταξίδι” που θα έκαναν μέσα από τις σελίδες του. Κάθε κύτταρο του κορμιού τους θα βρισκόταν σε αδημονία για την υπόθεση του βιβλίου, ενώ η τόσο χαρακτηριστική μυρωδιά του χαρτιού θα εισχωρούσε σαν το άρωμα φρεσκοκομμένου ρόδου στα ρουθούνια τους.
Έκατσα και φαντάστηκα έναν κόσμο όπου το μυαλό και η όραση δεν θα έδιναν βάση στο χρώμα του δέρματος. Στιγμή δεν θα περνούσε η σκέψη ότι το λευκό είναι ανώτερο του μαύρου και η λέξη ρατσισμός δεν θα είχε ακουστεί ποτέ από τα χείλη κανενός. Στα σχολεία θα τιτίβιζαν παντού φωνούλες από όλα τα πέρατα της γης σε μια κοινή γλώσσα που ονομάζεται αγάπη.
Έκατσα και φαντάστηκα έναν κόσμο όπου το αέναο παράπονο και η μιζέρια θα αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Δεν θα γκρινιάζαμε για τον χλιαρό καφέ, για το wifi που δεν υπάρχει, για το μακιγιάζ που δεν βγήκε όπως το θέλαμε ακριβώς. Δεν θα “τρανταζόταν” ολάκερο το είναι μας μόνο και μόνο επειδή πήραμε κάποια κιλά,δεν θα μας ένοιαζαν τα μικροπράγματα μα θα πασχίζαμε να δημιουργήσουμε τρανά και σημαντικά.
Έκατσα και φαντάστηκα έναν κόσμο μέσα από το καλειδοσκόπιο των ονείρων και της φαντασίας όπως εκείνη όταν είμασταν παιδιά. Φόβοι, άγχη και υστεροβουλία θα είχαν υποχωρήσει μοιάζοντας άγνωστες πτυχές. Το γέλιο θα έδινε την θέση του στο δάκρυ, η αλήθεια στο ψέμα. Η ευγένεια δεν θα προκαλούσε πλέον έκπληξη ενώ το ουτοπικό θα παραγκώνιζε την στενομυαλιά και τον δογματισμό.
Έκατσα και φαντάστηκα τον εαυτό μου μέσα στον φανταστικό αυτό κόσμο κι αισθάνθηκα πολύ οικεία, ναι το ομολογώ! Ίσως και να μπορέσω κάποτε να γίνω μέρος του αν και πολύ αμφιβάλω! Παρόλα αυτά αφήστε με να το πιστεύω, αφήστε με να νομίζω πως όλα αυτά δεν είναι μια πλάνη του μυαλού μου, μην μου ακυρώνετε την ελπίδα σας παρακαλώ!