Έτσι απλά
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η φωνή του τενόρου συνήθως μου τσίτωνε τα νεύρα, σήμερα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Σκοπεύω να γυρίσω σελίδα στην ζωή μου. Έτσι απλά επειδή επιτέλους το αποφάσισα! Πατάω γκάζι ενώ ταυτοχρόνως ανοίγω το ραδιόφωνο στην διαπασών, ούτε με νοιάζουν οι τυχόν συνέπειες, θα το φτάσω στα άκρα. Έτσι απλά! Δεν καταλαβαίνω λέξη από αυτά που άδει ο τενόρος μα ανατριχιάζω σε κάθε νότα που το σκάει από το λαρύγγι του. Αρχίζει και πονάει το κεφάλι μου ,νιώθω το άλγος μέχρι τις ρίζες των εδώ κι έναν μήνα άβαφων μαλλιών μου. Το χειρότερο δεν είναι πλέον για μένα οι σπαρτές λευκές τρίχες μα το μη άσπρισμα των υπόλοιπων. Έχω δείγματα μαζοχισμού, θέλω να υποφέρω, θέλω να πεθάνω ,θέλω...
Το μόνο “γιατρικό”είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι. Έτσι απλά,δεν πρέπει να με αφήσω,δεν πρέπει να με δωρίσω στην Μοίρα που καραδοκεί μονίμως για θύματα. Με παρέλυσαν τα “θα” που δεν έγιναν ποτέ πράξη απτή, με διέλυσαν οι αρνητικές σκέψεις που ξεφάντωναν εις βάρος της αισιοδοξίας και της ελπίδας. Χάθηκα μα θα με βρω Έτσι απλά,επειδή έτσι γουστάρω! Πατάω φρένο,απομονώνω τον τενόρο από τη ακοή μου, ξαφνικά φαντάζει φάλτσος, υπερβολικά ενοχλητικός. Αποπροσανατολίζομαι, πυξίδα δίχως βελόνα, λαβύρινθος δίχως τον μίτο της Αριάδνης. Απόγνωση,υπερένταση,ανασφάλεια,νεκρό μυαλό...
Η θωριά του θανάτου παζαρεύει τα λεπτά που μου απομένουν. Η Μοίρα στήνει σχεδόν χορεύοντας το πρόχειρο ζύγι της, σαν μπακάλης υπολογίζει το βάρος των κριμάτων μου. Προκειμένου να την αποφύγω πατάω ξανά γκάζι, όχι η αυτοχειρία δεν μου πρέπει! Έτσι απλά αναζητώ την λύτρωση στον τενόρο ,ο οποίος όμως έχει αντικατασταθεί από ένα μελαγχολικό κομμάτι πιάνου. Η Μοίρα μου χαμογελάει φαφούτικα, θαρρεί πως έκανε κίνηση ματ, θαρρεί πως με έχει πλέον στο “τσεπάκι”. Αναγκάζομαι να κλείσω το ραδιόφωνο η μονοτονία των πλήκτρων του πιάνου με χαλάει παραπάνω από όσο περίμενα.
Μια στροφή με δελεάζει να την πάρω πολύ ανοιχτά, ο γκρεμός από κάτω είναι έτοιμος να ποτιστεί από το αίμα μου. Λυγίζω , ,είμαι έτοιμη να υποταχτώ,να το κάνω! Έτσι απλά,αλλάζω γνώμη καθώς στο διπλανό μου κάθισμα εντοπίζω το πλαστικό δαχτυλίδι της κόρης μου, το οποίο είχε εδώ και μέρες χάσει. Κοκαλώνω το αυτοκίνητο, ανοίγω το παράθυρο, βγάζω το κεφάλι μου έξω. Ουρλιάζω σαν ζώο την ώρα που ο σφαγέας του φτάνει την λάμα στο μεδούλι, κλαίω σαν μωρό ατάιστο .Η ελπίδα με προλαβαίνει στο τσακ, η ζωή με αγκαλιάζει ξανά,ο θάνατος γίνεται κονιορτός. Έτσι απλά αποφάσισα να ζήσω