Φόρεσα ροζ γυαλιά
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Φόρεσα ροζ γυαλιά που βρήκα τυχαία στον πάγκο ενός τοπικού παζαριού.Η τιμή τους ήταν άκρως δελεαστική καθώς με πενταροδεκάρες εξασφάλιζα μια ιδιαίτερη όπως εξάλλου μου άρεσε εμφάνιση.Στην αρχή τα τοποθέτησα δειλά πάνω στην ράχη της μύτης μου,μια δεύτερη ματιά μου επιβεβαίωνε την εκκεντρικότητα τους που μάλλον ξέφευγε λιγάκι από τα γούστα μου.Ένα γλυκό ρίγος αυταρέσκειας διαπέρασε παρόλα αυτά το κορμί μου την ώρα που παρατηρώντας το είδωλό μου σε έναν φίνο αν και ελαφρώς σκουριασμένο καθρέφτη διαπίστωνα πόσο πολύ χάριζαν στο ωχρό πρόσωπό μου.Παρασυρμένη από την ομορφάδα μου αποφάσισα να μην τα βγάλω διόλου μονάχα όταν ο ήλιος βασιλέψει.Όλα θα φαίνονταν υπέροχα, ιδανικά με την βοήθεια των ροζ γυαλιών μου,σαν τσιχλόφουσκα λαχταριστή,σαν μπουμπούκι ανοιξιάτικου ανθού.
Φορώντας τα ροζ γυαλιά μου για κάμποση ώρα αποφάσισα να απομακρυνθώ από το πολύβουο πια παζάρι που ερέθιζε αρνητικά τα αυτιά μου.Το σοκάκι που εμφανίστηκε ως δια μαγείας μπροστά μου αποτελούσε πρόκληση για την έμφυτη περιέργειά μου.Θα το ακολουθούσα,τι είχα να χάσω εξάλλου;Όλα θα έμοιαζαν ονειρικά πλασμένα με την βοήθεια των ροζ γυαλιών μου.Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει νευρικές συσπάσεις όταν ένας αρουραίος πέρασε ξυστά από τα γυαλιστερά,όλο πάστρα μποτίνια μου.Το ροζ όμως των γυαλιών μου με βοήθησε να το ξεπεράσω γοργά,με αισιοδοξία για το όμορφο που ενδεχομένως θα έκρυβε τούτο το σοκάκι.
Φορώντας τα ροζ γυαλιά μου η φαντασία άρχισε να πλάθει τα δικά της σενάρια.Ξεκινώντας από απτά πράγματα που ίσως έκρυβε το σοκάκι και καταλήγοντας σε κάποιο λουλούδι που “το έσκασε”"από τους Κρεμαστούς Κήπους Της Βαβυλώνας συνέχισα το αέρινο περπάτημα μου.Φανταζόμουν πως από κάποια γωνιά θα πεταχτεί η Αλίκη από την Χώρα των Θαυμάτων τραβώντας μες την κουνελότρυπα όπου η περιπέτεια με περίμενε στα σίγουρα.Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν από κάπου άκουγα την φωνή ενός μυθικού όντος που θα με καλούσε να λύσουμε μαζί κάποιο παλιόξόρκι. Άχτι καλά που έκανα να τα αποκτήσω!
Φορώντας τα ροζ γυαλιά μου αρχίζω ξαφνικά να νιώθω άβολα, σχεδόν γελοία.Αυτά που εντοπίζω διάσπαρτα από εδώ κι από κει γκρεμίζουν την οποιαδήποτε ουτοπική εικόνα είχε πλάσει το μυαλό μου.Πεσμένες σύριγγες που διοχετεύουν τον λευκό θάνατο στις φλέβες αμούστακων παιδιών με επαναφέρουν στην σκληρή πραγματικότητα.Το πρόσωπό μου σκληραίνει, θέλω να φύγω από τούτο το σοκάκι.Με το τακούνι των παπουτσιών μου θρυμματίζω τα ροζ γυαλιά...