Γράμμα ενός γιου προς την μητέρα του
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Μανούλα μου θα προσπαθήσω να σου γράψω ένα γράμμα και θα το ακουμπήσω στην καρέκλα στην οποία συνηθίζεις να κάθεσαι όταν ξεπλέκεις τα μαλλιά σου κάθε βράδυ. Λες συνέχεια πως δεν μπορείς να τα αφήνεις λιτά αφού σε εμποδίζουν στην δουλειά σου.
Μανούλα μου προσπαθώ να είμαι δυνατός αφού σε ακούω συχνά να υποστηρίζεις πως αύριο μεθαύριο θα γίνω άνδρας κι οφείλω να μην δείχνω αμέσως τις ευαισθησίες μου. Ξέρεις πόσες φορές κολλούσαν οι λέξεις “πονάει η ψυχούλα μου “και “στενοχωριέμαι” στην άκρη της γλώσσας μου; Κι όμως τις κατάπινα πριν τολμήσουν να ξεπηδήσουν απ’το στόμα μου, πριν τις ακούσεις και ίσως απογοητευτείς από μένα.
Μανούλα δεν θα σου γράψω όμως μονάχα αυτά. Θα κάνω κατάχρηση του λευκού που μου προσφέρει η πρόχειρα κομμένη απ’το τετράδιο σελίδα μου και θα σου θυμήσω όσα ξεχνάς να κάνεις για μένα. Δεν σε κατηγορώ ω μην το πάρεις σε παρακαλώ στραβά! Ίσως και να σε έχουν απορροφήσει τα προβλήματα της καθημερινότητας ίσως και να με θεωρείς πλέον μεγάλο επειδή θα πάω στο Λύκειο, άκρη δεν βγάζω όσο κι αν προσπαθώ. Μου λείπει η τρυφερή αγκαλιά σου όπως τότε που σου έλεγα ότι ο δάσκαλος με έβαλε τιμωρία δίχως να κάνω κάτι το τόσο μεμπτό. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που με καληνύχτισες με ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο ή στο μέτωπο; Θαρρείς πως έχω πλέον τόσο ανδρωθεί και δεν το έχω ανάγκη που και που; Ίσως να φταίω κι εγώ που είχα χάσει κάπως την ανεμελιά μου και σε κρατούσα μακριά μου, τερτίπια της εφηβείας τα λένε κάποιοι!
Μανούλα επέτρεψέ μου να σου δώσω και κάποιες συμβουλές, όσο οξύμωρο κι αν φανεί να συμβουλεύει ο γιος την μάνα! Δες τα πράγματα λίγο αλλιώς, η ζωή χρειάζεται το πολύχρωμο καλειδοσκόπιο της αλλιώς δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει εύκολα πέρα. Το ξέρω πως οι καιροί είναι δύσκολοι κι ότι το πενιχρό σου μεροκάματο συχνά αφήνει ακάλυπτες άμεσες ανάγκες ,νομίζεις πως το δικό μου το μυαλό δεν κάνει μαύρες σκέψεις σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον; Η λέξη κρίση έχει εδραιωθεί σε όλων των εφήβων το μυαλό και η αβεβαιότητα, όσο κι άνετοι να το παίζουμε, μας επηρεάζει σε αφάνταστο σημείο. Όμως βρε μανούλα εσύ η ίδια μου είχες τονίσει κάποτε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την βάφουμε με μελανά χρώματα! Μην βουλιάζεις λοιπόν στο τέλμα της μελαγχολίας μη κάνεις στην απαισιοδοξία την χάρη να σε κυριέψει!
Μανούλα δώσε λίγο χρόνο και στον εαυτό σου, επέτρεψε του μια ανάπαυλα και μια απόλαυση, το αξίζεις πίστεψέ με! Μην ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου για στοιχεία του χαρακτήρα μου που θεωρείς ότι δεν κατάφερες να τα “διορθώσεις”. Μανούλα ο καθένας εξελίσσει μόνος του την προσωπικότητά του από ένα σημείο και πέρα και ναι άσε με να μην είμαι τέλειος σε όλα, άσε με να αγαπώ την μετριότητά μου!
Κλείνοντας θα ήθελα απλά να σου απευθύνω δύο μονάχα λέξεις: Σε αγαπώ....