Η άλλη πλευρά του τέρατος
Γράφει: Μαίρη Κάντα (συγγραφέας)
Μία φορά και ένα καιρό, στην Ιαπωνία, μαγικά πλάσματα και θνητοί ζούσαν όλοι μαζί. Στην λίμνη, ζούσε ο Samebito, ένα πελώριο μαύρο τέρας με πρόσωπο τίγρη και σώμα κροκόδειλου. Είχε τέσσερα μεγάλα πράσινα μάτια και ένα μικρό κόκκινο μάτι στο μέτωπο. Κανείς δεν πλησίαζε την λίμνη γιατί φοβόταν αυτό το τέρας.
Μόνο τρία παιδιά, η Funadama, η Shojo και ο Awabia αποφάσισαν να παρακούσουν τις εντολές των γονιών και να το σκάσουν από τα σπίτια τους. Ήθελαν να πάνε στο δάσος και να δουν τα μαγικά πλάσματα για τα οποία μιλούσαν διαρκώς οι μεγάλοι.
Καθώς το διέσχιζαν, άκουσαν ξαφνικά κάποια γυναικεία φωνή να λέει «Μη προχωράτε άλλο. Είναι πολύ επικίνδυνα. Γυρίστε στα σπίτια σας αμέσως». Ήταν μία Εσπανταμαινάδα που ήθελε να ενημερώσει τα παιδιά για τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Μα τα παιδιά δεν άκουσαν την συμβουλή της και συνέχισαν να περπατούν μέσα στο δάσος, μαγεμένα από την διαδρομή που έκαναν για πρώτη φορά.
Λίγο πριν να φτάσουν στην λίμνη, είδαν μπροστά τους κάποια περίεργα πλάσματα. Ήταν κοντά, με πολύ λεπτά χέρια και πόδια και μεγάλες μύτες. Τα μάτια τους ήταν σαν κουμπιά, ενώ τα αυτιά τους πολύ πεταχτά. Φορούσαν πολύχρωμα ρούχα, χόρευαν δίχως μουσική και γελούσαν ασταμάτητα. Τα παιδιά σταμάτησαν για να τα δουν καλύτερα. Τότε ένα από τα πλάσματα, προέτρεψε τα παιδιά να πάνε στην λίμνη για να δουν πόσο όμορφη είναι. Η Shojo, ένα από τα παιδιά, ρώτησε αν είναι επικίνδυνη η λίμνη, όπως είχε ακούσει από τους γονείς της. Εκείνα έγνεψαν αρνητικά και απομακρύνθηκαν.
Τα παιδιά χαρούμενα όπως ήταν, αποφάσισαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Όμως δεν γνώριζαν πως τα πλάσματα που είχαν δει, ήταν οι νάνοι Φόγιετ, γνωστοί για τα ψέματα τους. Οι Φόγιετ δεν συμπαθούν τους θνητούς και θέλουν μόνο το κακό τους.
Όταν έφτασαν στην λίμνη, είδαν δεκάδες νεροκότσυφες να πλατσουρίζουν στα νερά. Δεν φαινόταν κάποιο άγριο τέρας να βρίσκεται εκεί κοντά και τα παιδιά αποφάσισαν να παίξουν με το νερό. Για ώρα έπαιζαν με το νερό και τους νεροκότσυφες και το παιδικό γέλιο αντηχούσε σε όλο το δάσος. Βαθιά στα νερά της λίμνης ο Samebito, ξύπνησε από τις παιδικές φωνές.
Σύντομα οι νεροκότσυφες μεταμορφώθηκαν σε γυναίκες με μακριά κόκκινα μαλλιά και γαλάζια μάτια. «Είναι Αλόγια» φώναξε η Funadama που θυμήθηκε τις ιστορίες που της έλεγε η γιαγιά της για τις νύμφες του νερού και τα παιδιά προσπάθησαν να απομακρυνθούν από την λίμνη.
Μα δεν πρόλαβαν να φύγουν όλοι. Η Ενγκάνια, μία από τα Αλόγια, άρπαξε με το αγκίστρι της τον Awabia και τον τραβούσε μέσα στο βάθος της λίμνης. «Γιατί ήρθατε να μας ενοχλήσετε; Δώστε μου πολύτιμους λίθους για να μη σας πνίξω όλους στην λίμνη» είπε εκείνη απειλητικά. Ο Awabia κλαίγοντας είπε πως δεν είχε κανέναν πολύτιμο λίθο και την παρακάλεσε να τον αφήσει. Εκείνη συνέχισε να τον τραβάει κοντά της.
Λίγο πριν να χαθεί μέσα στην λίμνη ο Awabia, εμφανίστηκε ο Samebito. Tα παιδιά τρόμαξαν πολύ από την εμφάνιση του και άρχισαν να τσιρίζουν. Το τέρας προσπάθησε να τα καθησυχάσει λέγοντας πως ήρθε για να βοηθήσει . Ο Samebito άρχισε να δακρύζει και τα δάκρυα του μεταμορφώθηκαν σε ρουμπίνια και σμαράγδια. Αφού συγκέντρωσε αρκετά, τα έδωσε στα Αλόγια, ως αντάλλαγμα την ζωή των παιδιών. Εκείνα συμφώνησαν, πήραν τους λίθους και έφυγαν.
Τα παιδιά, στην συνέχεια, επέστρεψαν στα σπίτια τους και είπαν για το πώς τους έσωσε το τέρας της λίμνης. Σύντομα, όλοι σταμάτησαν να φοβούνται τον Samebito και έγινε ήρωας.