Η Ειρήνη και η θάλασσα
Γράφει: Μαίρη Κάντα
Ξημέρωσε. Το φως του ηλίου ξύπνησε την δεκαεξάχρονη Ειρήνη. Είχε αποκοιμηθεί πάλι στην παραλία. Η θάλασσα είναι το καταφύγιο της. Εκεί νοιώθει ήρεμη και ασφαλής. Παίρνει δύναμη από την μυρωδιά του θαλασσινού νερού. Γίνεται σκληρή σαν τα βράχια, για να αντιμετωπίσει τους δαίμονες της καθημερινότητας. Φωτίζεται από τις ακτίνες του ηλίου που πέφτουν στο νερό, για να μπορεί να διώχνει μακριά της, τα σκοτάδια της ψυχής της. Αφήνει το μυαλό της να ταξιδέψει σε όμορφες στιγμές, όπως ταξιδεύουν τα κύματα.
Από μικρή, η Ειρήνη πήγαινε μαζί με την μητέρα της στη θάλασσα και καθόντουσαν εκεί για ώρες. Η μητέρα της, συνήθιζε να της λέει διάφορες ιστορίες και εκείνη την άκουγε με μεγάλη προσοχή. Οι βόλτες τους στη παραλία, ήταν μόνο γυναικεία υπόθεση. Ο πατέρας της Ειρήνης, Γιάννης, δεν πήγαινε συχνά εκεί.
Πολλές φορές, η Ειρήνη διαγωνιζόταν με την μητέρα της στο πέταγμα μικρών πετρών στη θάλασσα. Κέρδιζε αυτή που είχε πετάξει πιο μακριά το πετραδάκι της. Στο τέλος του παιχνιδιού, καθόντουσαν και οι δύο κάτω στη αμμουδιά και γελούσαν ασταμάτητα. Άλλες φορές, η Ειρήνη ανέβαινε πάνω σε ένα βράχο, σήκωνε τα χέρια της ψηλά και φανταζόταν πως ήταν πουλί και πετούσε ψηλά. Ένοιωθε τόσο ελεύθερη.
Πολύ συχνά, λίγο πριν να φύγουν από την θάλασσα, η Ειρήνη έβαζε σε ένα μπουκαλάκι θαλασσινό νερό και το έπαιρνε μαζί της. Όταν η μητέρα της την ρωτούσε γιατί το έκανε αυτό, απαντούσε «Μα για να έχω την θάλασσα πάντα μαζί μου». Θαλασσινό νερό είχε και στη σχολική της σάκα, μαζί με τα τετράδια και τα βιβλία της. Έτσι έφερνε την θάλασσα και μέσα στις σχολικές αίθουσες. Στο σχολείο, αποκαλούσαν την Ειρήνη «Βασίλισσα της θάλασσας» και εκείνη καμάρωνε.
Τα πάντα όμως άλλαξαν, μετά από το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε η οικογένεια της πριν δύο χρόνια. Ταξίδευε οδικώς μαζί με τους γονείς της, παραμονή Χριστουγέννων, όταν η ολισθηρότητα του δρόμου και ο χαλασμένος από καιρό δρόμος, έριξε το αυτοκίνητο στο γκρεμό.
Η μητέρα της πέθανε ακαριαία, ενώ ο πατέρας της τραυματίστηκε σοβαρά στην σπονδυλική του στήλη. Από εκείνη την μέρα, έμεινε παράλυτος. Η Ειρήνη δεν τραυματίστηκε σωματικά, αλλά το σοκ που υπέστη ήταν τεράστιο.
Έτσι η Ειρήνη μεγάλωσε απότομα. Έπρεπε στα 14 της, να διαχειριστεί την απώλεια της αγαπημένης της μητέρας αλλά και να φροντίζει τον πατέρα της. Δεν πτοήθηκε όμως. Προσπάθησε να συνεχίσει την ζωή της, όπως ήταν πριν. Αυτό θα ήθελε και η μητέρα της. Να την βλέπει να είναι χαρούμενη και να προχωρά μπροστά. Έτσι, μπορεί το πρωί να πηγαίνει κανονικά στο σχολείο, αλλά το απόγευμα δουλεύει ως babysitter, φροντίζοντας τα παιδιά μίας γειτόνισσας. Όταν σχολάει από την δουλειά, πηγαίνει στο σπίτι και μαγειρεύει για την επόμενη μέρα.
Η μόνη της διασκέδαση, είναι οι νυχτερινές της βόλτες στη παραλία. Όσο κουραστική και αν είναι η μέρα της, δεν παραλείπει ποτέ να πηγαίνει έστω για λίγο στο αγαπημένο της μέρος. Εκεί, συναντά ξανά την μητέρα της και κάνουν μαζί όλα όσα έκαναν, όταν η μητέρα της ζούσε. Συζητούν, παίζουν, γελάνε..