Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Σε ένα χαρτάκι κιτρινισμένο από χρόνο και κακή εκ μέρους μου κρυψώνα, σκέφτηκα να γράψω όσες αράδες συσσωρεύτηκαν μες την ψυχούλα μου εδώ και καιρό. Κλαίνε οι συλλαβές μέσα μου και σπαράζουν οι σιωπές που είχα παραγκωνίσει.Στην αρχή η μύτη του καλοξυμένου για την περίσταση μολυβιού μου,μένει ασάλευτη, σαν να μην θέλει να χαράξει την παραμικρή στρογγυλάδα ή γραμμή, λες και η μνήμη είχε παραχωρήσει οικοιοθελώς κι όχι ύστερα από πίεση την θέση της στην απόλυτη αμνησία! Δεν με δικαιολογώ κι έτσι συνείζω να πιέζω πεισματικά το μολύβι πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί. Σπουδαίο πράγμα το πείσμα όταν είναι δημιουργικό!
Δεν κοιτάω το ρολόι του τοίχου που προσπαθεί με το ρυθμικό του τικ τακ να με αγχώσει.  Τι σημασία έχει ο χρόνος μπροστά στην “εξομολόγηση”της ψυχής; Προσπαθώ να “ψαρέψω”πληροφορίες από το υποσυνείδητο μα εκείνο συνήθως ενεργοποιείται κατά την διάρκεια του ύπνου. Δεν βάζω όρια στην φαντασία και ξεκινώ να γράφω κάτι που ουδεμία σχέση έχει με μένα έτσι απλά για να γεμίσω το κιτρινισμένο χαρτί. Παράξενο μου φαίνεται,ανόητο και βλακώδες! Με μανία αναζητώ σε συρτάρια μια γόμα από τα νηπιακά μου χρόνια, όλες αυτές οι ανακρίβειες πρέπει να εξαφανιστούν επί τόπου. Τα αντανακλαστικά μου ύστερα από πολύ καιρό επιτέλους συγχρονίζονται και βρίσκω αυτό που αναζητώ.
Το πρόσωπό μου φωτίζεται σαν ήλιος αυγουστιάτικος,  βρίσκω την γόμα, κι όχι μια οποιαδήποτε γόμα! Είναι εκείνη που μου είχε χαρίσει η καλύτερη μου φίλη στο Δημοτικό, η φίλη με την οποία δεν έχω βρεθεί ξανά από τότε. Την κοιτάζω πιο εξεταστικά, διεξοδικά. Παραμένει ανέπαφη από τον χρόνο, ροζ με διάσπαρτα ανθάκια. Ξαφνικά λύνομαι, βρίσκω τον εαυτό μου. Γκρεμίζοντας τα κάστρα της λήθης και υψώνοντας το λάβαρο της αισιοδοξίας, σβήνω το προηγούμενο κείμενό μου και γράφω τις αναμνήσεις μου από το Δημοτικό, τότε που εγώ και η φίλη μου σκαρώναμε σκανταλιές. Πόσες θύμησες ξαφνικά, πόσες εικόνες χορεύουν ολοζώντανες μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου!
Σε λίγα λεπτά το κιτρινισμένο χαρτί γεμίζει μπρος και πίσω.Ξάφνου τούτο το χαρτάκι μου φαίνεται ολόλευκο σαν χιόνι, καινούργιο κι ανέγγιχτο απ’τον χρόνο. Ψάχνω και βρίσκω το νούμερο τηλεφώνου της συμμαθήτριάς μου,θα συναντηθούμε ύστερα από είκοσι χρόνια.Η ψυχούλα μου γεμίζει, νιώθει πλήρης.Το βράδυ θα κοιμηθώ με την γόμα κάτω από το μαξιλάρι μου,νιώθω ετυχισμένη...