Η γυναίκα με τα πολλά φουλάρια
Γράφει: Χρστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η μελαχρινή γυναίκα τράβηξε με δύναμη το πρώτο συρτάρι του κομοδίνου της, για άλλη μια φορά είχε κολλήσει, ήταν τόσο γεμάτο που κυριολεκτικά ασφυκτιούσε. Μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό του δεν την βοήθησε και ιδιαίτερα, έπρεπε να το βγάλει όλο έξω για να ψάξει καλύτερα. Δυσανασχετώντας αφού τα φουλάρια αυτή την φορά δεν ήταν τοποθετημένα ανά χρώμα και κυρίως ήταν ανακατεμένα ως και τσαλακωμένα επέλεξε ένα σε μουντό, καφετί χρώμα που ταίριαζε με το αυστηρό φόρεμα που φορούσε σήμερα.
Αφού τακτοποίησε κάπως το συρτάρι κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέφτη τον οποίο “χαϊδευαν”αυθάδικα οι αχτίδες του ήλιου που είχαν βρει ελεύθερη πρόσβαση από το ανοιχτό παράθυρο. Απέφυγε να εστιάσει στον λαιμό της, πάντα το έκανε τα τελευταία χρόνια, συγκεκριμένα τα τελευταία πέντε χρόνια... Ναι το φουλάρι ήταν τελικά η κατάλληλη επιλογή τόσο ως προς το χρώμα όσο κι ως προς την υφή του.”Πόσο καιρό έχω να εμφανιστώ δημοσίως δίχως φουλάρι;”αναρωτήθηκε.” Μην γίνεσαι γελοία μια χαρά θυμάσαι απλά σε πονάει πολύ η αλήθεια!” την αποπήρε η λογική που είχε σταματήσει πλέον να την ορίζει.Φοβούμενη μήπως η ταραχή κι ο φόβος πρωταγωνιστήσουν απομακρύνθηκε από τον καθρέφτη.
Στο γραφείο την περίμενε αρκετή δουλειά ωστόσο αυτό δεν της προκαλούσε άγχος,ήταν συνηθισμένη από αυτά. Ήταν της λογικής πως αν δεν παράγεις διαρκώς δεν έχεις και τίποτα να λάβεις! Έτσι κατάφερε βήμα βήμα να ανέβει τα ιεραρχικά σκαλιά της πολυεθνικής εταιρείας στην οποία δούλευε και να γίνει διευθύντρια. Όλοι την σέβονταν και για κάποιους είχε την φήμη της “σκύλας”! Η ίδια το γνώριζε και δεν έχανε την ευκαιρία να τονίζει πως έλυνε κι έδενε εκεί μέσα. Ανησυχούσε μην της πάρουν, κυρίως τα αρσενικά, τον αέρα. Ήταν ο τρόπος της να ισχυροποιήσει το πόστο της. Λίγοι την συμπαθούσαν, όλοι την θεωρούσαν εγωίστρια κι αδίστακτη. Συμφωνούσαν όμως ότι είχε καλό γούστο στο ντύσιμο,απορούσαν γιατί κάθε μέρα φορούσε φουλάρι,ειδικά το κατακαλόκαιρο! Αν γνώριζαν τον πραγματικό λόγο δεν θα χαχάνιζαν αυθάδικα πίσω από την πλάτη της, μάλλον θα ανατρίχιαζαν!
Η γυναίκα επέστρεψε αργά το βράδυ στο σπίτι της. Καθώς έμπαινε στην μπανιέρα για να απολαύσει ένα χλιαρό ντουζ,ένιωθε πως ήταν έτοιμη να εκραγεί .Ενώνοντας τα δάκρυά της με τον χείμαρρο του νερού που έπεφτε σε όλο το σώμα της έκανε μια γρήγορη αναδρομή σε όλα αυτά που είχε ζήσει τα τελευταία χρόνια.Κ λάματα, τσακωμοί, σωματική και ψυχολογική βία… Μη μπορώντας να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα που την κατέκλυζαν βγήκε βρεγμένη από την μπανιέρα.
Τρέχοντας σαν δαιμονισμένη προς την κρεβατοκάμαρα τράβηξε με μανία το συρτάρι με τα φουλάρια. Μυριάδες χρώματα, υφάσματα και μυρωδιές που κουβαλούσαν από το εκάστοτε άρωμα που τα συνόδευε απλώθηκαν πάνω στο καλοστρωμένο, διπλό κρεβάτι της. Ένα μεγάλο ελαφρώς σκουριασμένο ψαλίδι ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν εκείνη την στιγμή. Με τρεμάμενα χέρια μα παρόλα αυτά με εκπληκτική ακρίβεια άρχισε να κόβει ένα ένα τα φουλάρια .Δεν της φάνηκε και πολύ δύσκολο αφού η λεπτή υφή τους λειτουργούσε βοηθητικά. Βλασφημίες και λυγμοί εναλλάσσονταν σε ρυθμούς απίστευτα γοργούς ώσπου κατέληξαν σε απόλυτη σιωπή. Αποκαμωμένη πλέον στράφηκε προς τον καθρέφτη. Ολόγυμνη από ρούχα και κουράγιο κοιτάχτηκε.Τ ο είδωλό της της έγνεφε επιβεβαιωτικά, σχεδόν με συμπάθεια.
«Ποτέ ξανά φουλάρια, ποτέ ξανά για να καλύψεις τα σημάδια, τις μελανιές, τις γρατζουνιές και τα σημάδια που σου αφήνουν στον λαιμό και σε άλλα σημεία του κορμιού σου τα χέρια του! Σου κάνει κακό, απομακρύνσου, καιρός είναι!»της κραύγαζε.
Την επόμενη μέρα:Η γυναίκα δήλωνε για πρώτη φορά στην καριέρα της άρρωστη, δεν πήγε για δουλειά. Είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει...Άλλαξε κλειδαριά στην εξώπορτα, πήγε στο αστυνομικό τμήμα και μήνυσε τον άνδρα της για άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας, έπρεπε να ξεπεράσει όλο αυτό που βίωνε... Το συρτάρι δεν έπρεπε να γεμίσει ξανά με φουλάρια...