Η γυναίκα με το πράσινο τουρμπάνι
.jpg)
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Με προσοχή τοποθέτησε το σκουλαρίκι στο αυτί της. Δεν ήταν κανένα πανάκριβο πετράδι μα εκείνη το αντιμετώπιζε ως τέτοιο. Δεν γνώριζε τι την είχε ωθήσει να τα αγοράσει από το υπαίθριο παζάρι μα ίσως και να προσπαθούσε να τονώσει την τσακισμένη της αυτοπεποίθηση. Για μια στιγμή σάστισε από την θέα της στον καθρέφτη, ναι φαινόταν όμορφη σχεδόν θελκτική. ”Μα πώς μπορεί μια γυναίκα με άτριχο κεφάλι να είναι όμορφη;” απόρησε φωναχτά.Με μανία τράβηξε τα σκουλαρίκια από τους λοβούς των αυτιών της, οι οποίοι μάτωσαν στιγμιαία. Αβοήθητη συνέχιζε να κοιτάζει το σκελετωμένο είδωλό της, τα κλάματα δεν άργησαν να αυλακώσουν τα μάγουλά της.Το σκυλάκι της ο Ρεξ την κοίταξε με παράπονο, έμοιαζε να αισθάνεται πλέον πολύ “άβολα”μαζί της. Με κάμποσα γλυκόλογα και κανακέματα που άρμοζαν σε ένα εδώ και χρόνια πιστό, τετράποδο φίλο κατάφερε να το καλμάρει.
Πόνος και δύναμη πάλεψαν μέσα της, με την δεύτερη να αποδεικνύεται για άλλη μια φορά νικήτρια. Η γυναίκα ταμπονάρισε με οινόπνευμα τα λαβωμένα της αυτιά και κινήθηκε προς την ντουλάπα της. Σήμερα θα φορούσε το πιο φωτεινό σε χρώμα φόρεμα, κάποιο που θα ταίριαζε με το πράσινο σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι τουρμπάνι της. Ο καρκίνος την είχε αναγκάσει να χάσει πολλά που πριν θεωρούσε δεδομένα κι ένα από αυτά ήταν και τα πλούσια μαλλιά της. Αυτό το ελαφρύ στο χρώμα της ελπίδας τουρμπάνι το είχε αγοράσει κάποτε στην Βαγδάτη όταν είχε πάει διακοπές, τότε που έσφιζε από υγεία. Δεν το είχε φορέσει ποτέ, απλά κοσμούσε την βιτρίνα μιας ντουλάπας στο σαλόνι με γυάλινες πόρτες.
“Αφού δεν έχω αυτή την εποχή τι να χτενίσω θα έχεις εσύ την τιμή να στολίζεις το κεφάλι μου” μουρμούρισε τοποθετώντας ταυτόχρονα το τουρμπάνι στο φαλακρό κεφάλι της.
Κάνοντας νόημα στον Ρεξ να την ακολουθήσει στο νυχτερινό της περίπατο υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δεν θα εξαρτιόταν από αυτό το τουρμπάνι. Θα ήταν κάτι προσωρινό, κάτι εφήμερο.Θα νικούσε τον καρκίνο, όσα τουρμπάνια κι αν την υποχρέωνε να φορέσει.Ο σκύλος την πλησίασε κι έγλειψε την ανοιχτή της παλάμη. Μπορεί να ακούγεται ασυνήθιστο μα ο Ρεξ γνώριζε πολύ καλά πως η γυναίκα με το τουρμπάνι σύντομα θα επέστρεφε σε χτένες και τσιμπιδάκια, πέντε χρόνια μάχης θα είχαν αίσιο τέλος...