Η κρυστάλλινη κανάτα
.jpg)
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η Λένα την παρατηρούσε από τα μικράτα της, ξεκινώντας πάντα ψηλά από τον στενό λαιμό και καταλήγοντας σιγά σιγά στην κάτω στρογγυλάδα της κρυστάλλινης κανάτας που βρισκόταν “φυλακισμένη” στην βιτρίνα του μπουφέ του σαλονιού τους. Η μητέρα της, μια γυναίκα αυστηρών αρχών κι αρκετά απομακρυσμένη από την μοναδική της θυγατέρα επέμενε ότι η κρυστάλλινη κανάτα δεν έπρεπε ποτέ να μετακινηθεί από την θέση της, ήταν το πιο πολύτιμο που υπήρχε για εκείνη.Τ ο κορίτσι από την άλλη ήθελε να την ακουμπήσει έστω για μια φορά, ήθελε να αισθανθεί για ποιό λόγο η μητέρα της λάτρευε τόσο πολύ ένα άψυχο αντικείμενο αντί για εκείνη!
Έτσι μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα θα πραγματοποιούσε με το έτσι θέλω αυτή της την επιθυμία. Η συνήθως άγρυπνη μητέρα της ούτε που είχε καταλάβει πως η μικρή της χάιδευε με περιέργεια τις γυάλινες πτυχές της κανάτας.
“Λένα τι στην ευχή κάνεις εκεί;” ακούστηκε κάποια στιγμή η έξαλλη φωνή της μητέρας της.
Το πανάκριβο, γυάλινο αντικείμενο θα γινόταν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου χίλια κομμάτια μπροστά στα οργισμένα μάτια της μητέρας. Η τρομάρα που είχε πάρει από την φωνή της την έκανε να αφήσει άθελά της την κανάτα να γλιστρήσει στο πάτωμα.
“Είσαι νεκρή να ξέρεις” ήταν η μόνη κουβέντα που της είχε πει η μητέρα της.
Τα χρόνια πέρασαν και η Λένα δεν μπόρεσε να ξεχάσει ποτέ το συγκεκριμένο συμβάν. Η ατάκα της μάνας της την ώρα που έσπαγε η κρυστάλλινη κανάτα την έκανε να συνειδητοποιήσει πόσο άσπλαχνη και ανάλγητη υπήρξε τελικά.Το σπάσιμο της κανάτας της κρατούσε “συντροφιά” πολλές φορές όταν έγινε και η ίδια μάνα.Yπήρχαν στιγμές που δεν άντεχε τα καμώματα της κορούλας της, στιγμές που δεν διέθετε την απαιτούμενη υπομονή. Κάθε φορά που ήταν έτοιμη να μαλώσει το παιδί της με τρόπο που ίσως θα μετάνιωνε αργότερα, η εικόνα της κρυστάλλινης κανάτας κατάφερνε να την επαναφέρει στην τάξη, αφού χωρίς να το θέλει άρχισε να μοιάζει στην μητέρα της, γινόταν κι εκείνη αυταρχική και απότομη.
“Mανούλα αλήθεια γιατί έβαλες αυτή την κρυστάλλινη κανάτα στην βιτρίνα της ντουλάπας του σαλονιού;” την ρώτησε κάποια μέρα η κόρη της.
“Για να μου θυμίζει ότι πρέπει να είμαι σωστή μαμά” της είπε χαρίζοντάς της μια αγκαλιά.