Η κυρά με την λερωμένη ποδιά
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Δεν της έδινες αμέσως σημασία,σχεδόν απαρατήρητη περνούσε.Tο άλλοτε λεβέντικο περπάτημά της είχε παραχωρήσει την θέση του σε κάτι πιο υποταγμένο και υποτονικό. Το σπινθηροβόλο κάπως παιχνιδιάρικο βλέμμα της είχε χαθεί, το απλανές ύφος ήταν πια μόνιμα αποτυπωμένο στο πρόσωπό της. Κανείς δεν γνώριζε από ποιόν τόπο ερχόταν, από που “κρατούσε η σκούφια “ της. Άλλοι έβγαζαν βιαστικά συμπεράσματα τοποθετώντας την καταγωγή της σε κάποια μακρινή χώρα ξεχασμένη ακόμη κι απ’τον χάρτη! Άλλοι σκέφτονταν πιο βαθιά θεωρώντας ότι ήταν ντόπια που για κάποιον ανεξήγητο λόγο κρυβόταν τόσα χρόνια από όλους.
Κάποια στιγμή έπαψαν να ασχολούνται με την καταγωγή της, εξάλλου δεν τους ενδιέφερε και τόσο. Ωστόσο δεν μπορούσαν να αφήσουν ασχολίαστη την ενδυμασία της και καθημερινά σκουντούσαν ο ένας τον άλλον με νόημα. Σε κάποιους πιανόταν κυριολεκτιά η ψυχή τους όταν την έβλεπαν να κυκλοφορεί μονίμως με μια λερωμένη από λίγδες και άλλων ειδών λεκέδες ποδιά δεμένη γύρω από την μέση της. Μα πώς ήταν δυνατόν να την φοράει ακόμη κι έξω από το φθαρμένο παλτό της; Κόμπιαζαν όταν πήγαιναν να την ρωτήσουν, κάτι στο βλέμμα της έλεγε: Μην τολμήσεις! Εκείνοι που νοιάζονταν πραγματικά για εκείνη φρόντισαν όμως να μάθουν.
Από όσα λοιπόν κατάφεραν να πληροφορηθούν η κυρά με την λερωμένη ποδιά ήταν χτυπημένη αλύπητα από τον Χάρο.Έχασε το παιδί της από δική της απροσεξία την ώρα που του τηγάνιζε τους αγαπημένους του αφράτους κεφτέδες. Προσπαθώντας με μανία να δέσει καλύτερα την ποδιά ώστε να μην λερώσει την φούστα της δεν αντιλήφθηκε ότι ο τετράχρονος πήδηξε έτσι απλά από το παράθυρο, όπως το έκανε ο αγαπημένος του υπερήρωας στην τηλεόραση. Από τότε η γυναίκα δεν έβγαλε την ποδιά από πάνω της. Ήταν κάτι σαν τιμωρία,κάτι σαν υπενθύμιση πως έφταιγε για τον χαμό του σπλάχνου της. Με ρωτάτε αν θα την βγάλει ποτέ από πάνω της; Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να βρω την σωστή απάντηση αν και την υποθέτω...