Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Kάθεσαι στον καναπέ σου που κάποτε τον προσπερνούσες αρκετά βιαστικά αντιμετωπίζοντάς τον σαν ένα απλό, λειτουργικό, ενίοτε και διακοσμητικό έπιπλο που το τιμούσες με την παρουσία σου συνήθως το βράδυ αφού όλη μέρα δεν σε έβλεπε το σπίτι. Τώρα αισθάνεσαι πως έχεις γίνει ένα μαζί του. Οι φόρμες με τις οποίες περιφέρεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να μετράς διαρκώς τα τετραγωνικά του σπιτιού στα μάτια σου έχουν αποκτήσει το χρώμα του καναπέ, σε ανθρώπινο χαμαιλέοντα έχεις μεταλαχθεί. Κάποτε επιζητούσες αυτό το αραλίκι που σου προσέφερε ο καναπές τώρα βραχνάς σου έχει γίνει. Άτονος, στραγγισμένος θαρρείς απ’την ζωή, κάθεσαι επάνω του όχι πια για να ξεκουράσεις το κορμί σου μα γιατί νομίζεις πως δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό να κάνεις. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι με μονότονο ρυθμό αλλάζεις τα κανάλια. Εικόνες πανομοιότυπες παρατάσονται μπροστά σου. Δεν σε ακουμπούν πλέον ιδιαίτερα, λίθινος, τσιμεντένιος δείχνει να είναι ο συναισθηματικός σου κόσμος. Μάσκες, αντισηπτικά, εμβόλια, στατιστικά στοιχεία, νοσοκομεία, φωνές, κλάματα, εγκλεισμός, κατάθλιψη... Το βλέμμα σου συναντιέται μ’εκείνο των οικείων σου. Σπάνια πετυχαίνεις μια νότα αισιοδοξίας στα μάτια τους, ενώ εκείνοι την αναζητούν εναγωνίως μέσα στα δικά σου. Είσαι έτοιμος να σηκωθείς από τον καναπέ αλλά βουλιάζεις ξανά στην θέση σου, δεξιά γωνία απέναντι ακριβώς από το “χαζοκούτι”.  Απελπίζεσαι, ο εγκλεισμός σε έχει φέρει στα όρια σου! Πρωτόγνωρες καταστάσεις, μη εύκολα διαχειρίσιμες.

Ξαφνικά κάτι γρατσουνάει την εξώπορτα σου. Καχύποπτος από την φύση σου όπως είσαι, σηκώνεσαι από τον καναπέ και την ανοίγεις σιγά σιγά. Ένα αδέσποτο σκυλάκι με φθαρμένο λουρί και βλέμμα ζεστό σαν την θαλπωρή του τζακιού σε κοιτάει μες τα μάτια σχεδόν ικετευτικά. Χαμογελάς, χορεύει ύστερα από μήνες πάλι η ψυχούλα σου. Το παίρνεις αγκαλιά, μια αγκαλιά που τόσο σου έχει λείψει! Αποτινάζεις από πάνω σου τις φόρμες σαν ενοχλητικό κουκούλι της μοναξιάς και φοράς ύστερα από πολύ καιρό τα αγαπημένα σου ρούχα, που απενεργοποιημένα τα είχες τόσον καιρό στο ντουλάπι σου. Ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά στον καναπέ σαν να του λες “Θα αργήσω απόψε, θα κάνουμε λιγότερη παρέα”, και βγάζεις τον σκύλο,τον σκύλο σου πια,βόλτα....