Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Ο ήλιος έδινε σήμερα ρεσιτάλ ερμηνείας, όχι βέβαια πως αυτό δεν ήταν κάτι σύνηθες για καλοκαίρι μα σήμερα είχα ιδιαίτερα εντυπωσιαστεί. (Αν υπήρχε OSCAR για ουράνια σώματα και πλανήτες θα το έπαιρνε με περίσσεια άνεση!) Το ρεπό από την απαιτητική δουλειά μου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς η αλήθεια ήταν ότι δεν το περίμενα τόσο σύντομα.Τηλεφώνησα στην κολλητή μου την Τέτα με σκοπό να περάσουμε κάπου μαζί χαλαρά κι ευχάριστα την μέρα όπως παλιά στην εφηβεία. Η Τέτα δέχτηκε αμέσως με χαρά όπως άλλωστε το περίμενα ,ήταν έξω καρδιά και δύσκολα χαλούσε χατίρι.
Πήραμε την παραλιακή με το σαραβαλάκι της φιλενάδας μου που μέχρι τότε δεν την είχε προδώσει ποτέ. Όλοι οι οιωνοί ήταν λοιπόν αίσιοι, σήμερα θα απολαμβάναμε μια ήρεμη, ,δίχως άγχος μέρα. Το αυτοκίνητο της Τέτας είχε όμως διαφορετική άποψη και διάλεξε την πιο ακατάλληλη στιγμή να το παίξει Τσε Γκεβάρα και να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση! Στην μέση του πουθενά έπεσε σε ”κώμα”, άγνωστο για πόσο, αφού τίποτα επάνω του δεν λειτουργούσε πλέον. Η ασφαλιστική εταιρεία με την οποία είχε πάρε-δώσε η Τέτα θα αναλάμβανε τελικά την μετακίνηση του οχήματος.
Εμείς από την άλλη είχαμε την φαεινή ιδέα να πάμε με ωτοστόπ στον προορισμό μας. Η όλη φάση μας φάνηκε διασκεδαστική κι έτσι σε χρόνο dt είχαμε βρει κιόλας τζάμπα σοφέρ. Μας φάνηκε αρκετά εμφανίσιμος, ,κάτι μεταξύ Αλέν Ντελόν στα νιάτα του και Τζόρτζ Κλούνεϊ στο τώρα του. Η Τέτα ως πιο τολμηρή έκατσε δίπλα του κι εγώ πίσω σε πιο αφαλές όπως θεωρούσα σημείο.Όλα κυλούσαν όμορφα κι εγώ χαμογελούσα σαν τον Τζόκερ του Μπάτμαν.Η αίσθηση πιθανού κινδύνου είχε εντελώς εξανεμιστεί, ο οδηγός φάνταζε ξαφνικά πολύ οικείος κι όχι σαν ένας εν δυνάμει εγκληματίας.
Είχαν δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά όταν ο οδηγός αποφάσισε να μας διασκεδάσει με μουσικό τρόπο. Η επιλογή των τραγουδιών που ακούγονταν από το cd μας θορύβησε.”Ο Χάρος βγήκε παγανιά” κι ένα παρόμοιο ρεπερτόριο, σε συνδυασμό με έναν μικρό σουγιά με τον οποίο άρχισε να καθαρίζει ένα μήλο, το οποίο ήταν τόσο σάπιο, που σίγουρα θα αποτελούσε το ιδανικό διαμέρισμα για κάθε τύπου σκώληκα, μας έκαναν να ανταλλάξουμε βλέμματα ανησυχίας. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η ερώτησή του.
“Κορίτσια σας αρέσει η ταινία “Το ωτοστόπ του τρόμου”; Εγώ την γουστάρω τρελά!”
Μαρμάρωσα πιότερο κι από τα κλοπιμαία του Λόρδου Έλγιν, αλλά η Τέτα ευτυχώς αντέδρασε ακαριαία κι έξυπνα.
“Χίλα συγγνώμη μα πρέπει να σταματήσετε, αλλιώς θα κάνω εμετό, είμαι έγκυος. Να μην σας γεμίσω και τα καθίσματα με...την πρωινή ομελέτα που έφαγα!”
Το κόλπο έπιασε αφού ο “δολοφόνος” προφανώς ήταν πολύ της καθαριότητας (Υποψιάζομαι πως ήταν Παρθένος στο ζώδιο!) και μας πέταξε στην κυριολεξία έξω κι ύστερα την κοπάνησε. Αφού ξεποδαριαστήκαμε φτάσαμε επιτέλους στην πιο κοντινή παραλία. Μπορεί να πάθαμε ηλίαση μα τουλάχιστον γλιτώσαμε το τομάρι μας από τα χειρότερα. Δοξασμένος να’σαι Κύριε!