Καμιά φορά...
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Καμιά φορά η στεναχώρια τον δεσμεύει να απενεργοποιήσει οτιδήποτε θετικό τον περιτριγυρίζει. Οπή παλεύουν για να βρουν μα εκείνη δεν υπάρχει πουθενά. Τύποι σαν κι αυτόν λένε ορισμένοι δεν έχουν συναισθήματα,δεν νιώθουν, δεν πονούν. Τύποι σαν κι αυτόν είναι σκληροί,δίχως ερέθισμα συγκινησιακό.Σπάνια τον εμπιστεύονται τα θηλυκά, απλά τα γοήτευε κι εκείνα σιγά σιγά αποτραβιούνται από κοντά του.
Καμιά φορά οπτασίες του παρελθόντος χορεύουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του. Τα χέρια του απλώνει τότε μπας και καταφέρει να της χαϊδέψει μα εκείνες πάντα τον αποφεύγουν. Δεν τους κρατάει κακία, εκείνες ξέρουν, μάλλον θα έχουν βάσιμους λόγους.
Καμιά φορά θέλει να αλλάξει ζωή, να αποδομήσει την ήδη υπάρχουσα με τις ίδιες του τις παλάμες. Αναρωτιέται αν κάτι τέτοιο θα άξιζε την προσπάθεια και που και που κάνει βήματα προς τα πίσω αντί για μπροστά.
Καμιά φορά σκέφτεται έντονα τον θάνατο. Η ιδέα του άλλου κόσμου γιγαντώνεται, θεριεύει, διαστάσεις κολοσσού αποκτάει. Αυτοχειρία κι αναμονή των γηρατειών κονταροχτυπιούνται έντονα με καμία σαφή υπεροχή της μιας ή της άλλης να γίνεται αντιληπτή.
Καμιά φορά το ηθικό του πέφτει από μικροπράγματα κι εκείνος δε λέει να σηκωθεί. Και τότε θυμάται τα λόγια της γιαγιάς του που συνήθιζε να τον νανουρίζει με σοφίες κι αποφθέγματα. ”Η πτώση είναι για τον άνθρωπο και τα σακιά. Μονάχα που η φύση έχει προνοήσει κι ο άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί μόνος του ενώ το σακί όχι!” ήταν μια από τις αγαπημένες της φράσεις. Kαμιά φορά θέλει τόσο να της μοιάσει!