Λασπωμένα φτερά
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Κι άξαφνα βρέθηκε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή! Η αλήθεια ήταν πως τον ζάλιζε κάπως η θέα μα καμωνόταν τον άνετο, τον άτρωτο, τον ήρωα, δεν ήθελε να δείξει την αλλόκοτη για την δεδομένη στιγμή λιγοψυχία του. Είχε φτάσει εκεί που ήθελε με ταλαιπωρίες, κλάματα και που και που κανένα ισχνό γελάκι σαν να μην του άξιζε ολάκερη η ευτυχία.Το σώμα του πλέον ανάλαφρο μα τα φτερά του βαριά σαν ατσάλι. Σωριάστηκε από την αδυναμία που ένιωσε κι αποφάσισε να τα βγάλει για λίγο.
Πονούσε η θέα τους αχ πως τον πονούσε! Κάποτε ήταν ολόλευκα σαν μεταξένιο νυφικό που φοράει παρθένα γνήσια από εκείνες που μονάχα σε λαϊκούς θρύλους συναντάς. Και τώρα λάσπη κολλούσε παντού απ’άκρη σ΄άκρη. Ήξερε βέβαια πως θα τα καταντούσε έτσι αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεφτε με τα μούτρα σε λάσπη και βούρκους, σε δόκανα και γκρεμούς. Ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί για τα φτερά, ήταν το δεδομένο του, η σιγουριά του. Του τα είχε φορέσει κάποιο βράδυ ψυχικής αδυναμίας ο εγωισμός του με το έτσι θέλω, αντάρτικα που λέμε! Κινδύνευε που και που να τα χάσει από δική του άτσαλη χρήση, αφού ήταν άμαθος να τα κουβαλάει. Με τον καιρό όμως τα συνήθισε, έγιναν η προέκτασή της ωμοπλάτης του.
Παίρνοντας βαθιές ανάσες προσπάθησε να αποτυπώσει στην μνήμη του όλη αυτή την θέα. Ναι ήταν πράγματι μοναδική και ναι την είχε καταντήσει με κόπο την κορυφή. Η αλήθεια ήταν ότι περίμενε να αιαθάνεται διαφορετικά, ολοκληρωμένος, πλήρης γενικότερα, μα η κορυφή άρχισε ξαφνικά να υποκλίνεται στην βάση, στο σημείο εκκίνησης. Νόμιζε πως μόνο αυτό ήθελε κι όμως τώρα που το κατακτούσε όλα έμοιαζαν τόσο μα τόσο ανούσια.
Φόρεσε ξανά τα φτερά του κι αφού τα καθάρισε πήρε την απόφασή του. Καλή η κορυφή μα πιο ουσιώδης η πορεία προς αυτή, ας τα λάσπωνε λοιπόν ξανά!