Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Εδώ και κάμποσο καιρό διαδίδονται για μένα διάφορα που αρχικά με πλήγωναν βαθύτατα. Νύχτες ολάκερες σκέπαζα το συνήθως βρώμικο και πλέον αποστεωμένο πρόσωπό μου με ένα μικρό,μαύρο πανάκι που κουβαλούσα πάντα στην τσέπη του σκισμένου πολύ λεπτού για την εποχή παντελονιού μου. Δεν ήθελα να βλέπουν τον πόνο και την θλίψη μου, πόσο μάλλον τα δάκρυα που αυλάκωναν τα μάγουλά μου.Δ εν θα πω ότι είναι πολλοί εκείνοι που με αποκαλούν κλέφτη, χαμίνι και παρείσακτο μα στα αυτιά μου ηχούν σαν πολύβουο μελίσσι. Άλλοτε μεγαλόφωνα κι άλλοτε με την παλάμη τους να κρύβει τάχα το στόμα με μειώνουν δίχως σταματημό αγνοώντας την οποιαδήποτε σύσπαση λύπης που κάνει το κορμί μου. Tους ενοχλεί η καταγωγή μου, η “ράτσα” και η μοίρα μου. Μου ρίχνουν ευθύνες που δεν φέρουν στην ουσία την σφραγίδα μου, με χλευάζουν και με περιγελούν. Δεν θα σας πω βέβαια πως καταλαβαίνω την κάθε λέξη που ξεστομίζουν,άλλη η δική μου γλώσσα, τόσο διαφορετική η δική τους για μένα! Ωστόσο η όραση δεν στερείται “αντίληψης" και γρήγορα είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσει την παγκόσμια γλώσσα, την γλώσσα του σώματος.

Η άφιξή μου στην χώρα σας δεν ήταν από καιρό προσχεδιασμένη, ένα ταξιδάκι αναψυχής. Δεν γνωρίζω αν είμαι λάτρης των ταξιδιών αφού δεν ξέρω καν τι σημαίνει να επισκέπτεσαι μια ξένη χώρα μόνο και μόνο προς τέρψιν των οφθαλμών και της ψυχής. Πείτε το μοίρα, πείτε το κισμέτ ή πεπρωμένο λίγη σημασία θα έχει για μένα. Χαρακτηρίστε το εντολή απ’τον Θεό ή απ’τον Αλλάχ δεν θα δώσω και ιδιαίτερη σημασία. Στέκομαι μονάχα στην πραγματικότητα,στα γεγονότα και συμβάντα. Μακάρι τα παιδιά μου και οι γενεές που θα ακολουθήσουν να μην κληρονομήσουν τον πόλεμο και την προσφυγιά, σκληρό πράγμα ο θάνατος κι ο ξεριζωμός.

Με λένε Ισμαήλ και δεν θέλω να φανώ αγνώμων ή θρασύς,μα ώρες ώρες μου λείπει η παραπάνω ανθρωπιά. Λαχταρώ έναν καλό λόγο,μια ματιά φιλική κι ένα χαμόγελο απλό δίχως απαραίτητα να υποδηλώνει συμπαράσταση και συμπόνια. Mε λένε Ισμαήλ και ίσως άθελά μου σας δυσκολεύω την καθημερινότητά,τ ον απρόσκλητο “μουσαφίρη”κανείς δεν τον χαίρεται, κανείς δεν τον θέλει μες τα πόδια του. Πιστέψτέ με αν ήταν στο χέρι μου τούμπα θα έφερνα όλη τούτη την κατάσταση και την καύτρα του ήλιου της μακρινής πατρίδας μου θα άφηνα να θωπεύει ομολογουμένως τραχιά μα τόσο ηδονικά το σκούρο μέτωπό μου! Με λένε Ισμαήλ και το μόνο που θα ήθελα που και που είναι λίγο ζεστό ψωμί και μια τεράστια αγκαλιά..