Μαρίνος Γεωργιόπουλος: «Η σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία γκριζάρει την απόσταση ανάμεσα στο μαύρο και το λευκό»
Επιμέλεια: Μαίρη Κάντα
Στο best-news.gr φιλοξενούμε τον κ. Μαρίνο Γεωργιόπουλο, συγγραφέα του αστυνομικού μυθιστορήματος «Το κτήνος του Λονδίνου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «24 Γράμματα». Στην συνέντευξη, μίλησε για το θέμα του βιβλίου και για το αστυνομικό είδος, ενώ δεν παρέλειψε να μας αναφέρει πως γράφει συστηματικά τα τελευταία δέκα χρόνια και πως η συγγραφή ξεκίνησε σαν ένα πολύ ευχάριστο χόμπι και εξελίχθηκε σε μία ζωτικής σημασίας ανάγκη έκφρασης. Αν ανυπομονείτε να γνωρίσετε τον νέο συγγραφέα, σπεύστε να διαβάσετε τις απαντήσεις του.
«Το κτήνος του Λονδίνου» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Θα μας μιλήσετε λίγο για την υπόθεσή του;
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια ενός νεαρού επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιάρντ, του Ίθαν Χαρτ, να σταματήσει μία σειρά από δολοφονίες παιδιών στο Βικτωριανό Λονδίνο. Παρακολουθούμε τόσο την πορεία του πρωταγωνιστή, όσο και αυτή του δολοφόνου, Βίνσεντ Μπόουνς, εστιάζοντας στα ψυχολογικά προφίλ και των δύο, μέχρι να οδηγηθούμε στην αναπόφευκτη σύγκρουση.
Γιατί επιλέξατε την Αγγλία του 19ου αιώνα για να διαδραματιστεί η ιστορία του βιβλίου σας;
Επειδή έχει, στο μυαλό μου, την ιδανική ατμόσφαιρα για να στήσεις πάνω της μια αστυνομική ιστορία.
Πόσο δύσκολο ήταν να γράψετε για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο και να καταφέρετε ο αναγνώστης του «σήμερα» να μεταφερθεί στον 19ο αιώνα;
Ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι του βιβλίου. Χρειάστηκε εκτεταμένη και επίμονη έρευνα για να πετύχω ένα αποτέλεσμα που πιστεύω πως είναι έντιμο απέναντι στον αναγνώστη.
Γιατί επιλέξατε τα θύματα στο βιβλίο σας να είναι παιδιά; Σκεφτήκατε έστω για λίγο, μήπως αυτό το γεγονός θα απέτρεπε τους αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο;
Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό. Ωστόσο, ήθελα να δημιουργήσω μια ιστορία τόσο σκοτεινή, που θα με βοηθούσε να αναδείξω παθολογικές πτυχές της ανθρώπινης ψυχολογίας. Ήταν σίγουρα πρόκληση, αλλά πιστεύω πως ένα βιβλίο είναι τόσο καλό, όσο καλός είναι ο «κακός» του.
Από πού εμπνευστήκατε;
Πρώτα γεννήθηκε η ιδέα για ένα σύντομο διήγημα που έγραψα και θα μπορούσε να είναι prequel του Κτήνους του Λονδίνου. Οι χαρακτήρες αυτού του διηγήματος γέννησαν με τη σειρά τους το μυθιστόρημα.
Έχετε προσθέσει δικά σας χαρακτηριστικά σε κάποιον από τους ήρωες του βιβλίου;
Σίγουρα κάποιες αλήθειες του συγγραφέα περνάνε πάντα σε ένα βιβλίο. Όμως πιστεύω ότι οι αλήθειες αυτές πρέπει να αλαφροπατούν πίσω από τις γραμμές και όχι να τις βροντοφωνάζουν οι ήρωες του βιβλίου. Οι χαρακτήρες είναι κατά συντριπτικά μεγάλο ποσοστό, προϊόν μυθοπλασίας.
Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το αστυνομικό είδος;
Το αστυνομικό μυθιστόρημα καταπιάνεται με τα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου και τα αντιπαραθέτει με έναν προστάτη. Στην ουσία τους διηγούνται (όπως και τα περισσότερα λογοτεχνικά είδη) την πιο παλιά ιστορία που υπάρχει. Τη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Η σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία όμως, πάει ακόμα πιο βαθιά. Γκριζάρει την απόσταση ανάμεσα στο μαύρο και το λευκό. Δημιουργεί χαρακτήρες ζωντανούς με πάθη, αδυναμίες, ελαττώματα και αρετές και αποτελεί έναν τέλειο καμβά για να ζωγραφίσεις πάνω του όλες τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
Πιστεύετε πως οι αναγνώστες διαβάζουν αρκετά αστυνομικά μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων ή προτιμούν ξένους συγγραφείς αστυνομικών;
Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Εξαρτάται από τον χρόνο που διαθέτει ο καθένας και από την αγάπη του για το είδος. Μπορώ όμως να σας πω με βεβαιότητα ότι υπάρχουν εξίσου καλοί συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Αγαπημένος σας Έλληνας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων; Αγαπημένος σας ξένος συγγραφέας;
Είναι δύσκολο να διαλέξω έναν και έναν. Έλληνα θα πω τον Μάρκαρη και ξένο τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ.
Έχετε συμμετάσχει και στη συλλογή παραμυθιών «Παραμυθολυμπιάδα» με ένα δικό σας παραμύθι; Τι είναι αυτό που προτιμάτε περισσότερο; Την συγγραφή παραμυθιών ή την συγγραφή αστυνομικών διηγημάτων και μυθιστορημάτων;
Σίγουρα ένα μυθιστόρημα έχει πολύ περισσότερη δουλειά, αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση και η πνευματική ανταμοιβή είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Αν ήσασταν ο ήρωας ενός αγαπημένου σας βιβλίου, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Νομίζω πως… δεν θα ήθελα να είμαι ήρωας ενός αγαπημένου βιβλίου. Οι ήρωες των καλών βιβλίων έχουν την τάση να περνούν από 40 κύματα και να ταλαιπωρούνται αφάνταστα. Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε θα ήθελα να ήμουν ένα Χόμπιτ στο Σάιρ. Όχι όμως ο Φρόντο ή ο Σαμ. Νομίζω αν ήμουν ο Μέριαντοκ Μπράντιμπακ θα ήμουν ικανοποιημένος!