Μία ιστορία ζωής
2017-05-27 13:22
ην σκέψη μας...
Απο την ηλικία των 18 αν με ρωτούσε κάνεις τι θέλω στην ζωή μου, του απαντούσα έναν άντρα που να με αγαπήσει πραγματικά και ένα παιδί... Για την ακρίβεια κοριτσάκι ήθελα... Κατά καιρούς έκανα σχέσεις, αλλά ξέρεις πώς είναι αυτά... Ο ένας είναι έτσι ο άλλος είναι αλλιώς, σε μερικούς δεν τους αρέσεις όπως είσαι και θέλουν να σε αλλάξουν... Και έτσι ο καιρός περνούσε χωρίς να το καταλάβω... Φίλοι δεν ξέρω αν υπήρχαν πραγματικοί...
Στα 20 μου γνώρισα τον άντρα της ζωής μου.. Και κατά ένα περίεργο λόγο το κατάλαβα από την αρχή ότι αυτός ήταν ο "ένας". Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα όλο και περισσότερο ότι όσα μου έλειπαν τα βρήκα στον άντρα μου... Κάναμε σχέση, μείναμε μαζί για κάποιο διάστημα. Ήταν ακόμα καλύτερα ως συγκάτοικοι! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες χαλαρή και ήσυχη με ρώτησε: Τι θα ήθελες πραγματικά από την ζωή σου; Τότε διστακτικά εγώ τον κοίταξα και του είπα... Ένα παιδί... Να του προσφέρω ότι δεν μπορούσα να έχω εγώ σαν παιδί και να το αγαπάω με όλη μου την ψυχή...
Ο άντρας μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Αν θέλεις να με έχεις στην ζωή σου τότε μπορώ εγώ να σου χαρίσω αυτό που τόσο πολύ λαχταράς..!Εγώ μέσα μου χόρευα από χαρά... Δεν πίστευα ποτέ πως κάποιος με τόση ειλικρίνεια θα μου έδειχνε πραγματικά την αγάπη του γι'αυτο που ήμουν δεν θα αλλάζε απολύτως τίποτα σε εμένα, με ήθελε ακριβώς έτσι και θα έκανε ένα τόσο μεγάλο βήμα να αλλάξει την ζωή του για να μου κάνει ένα παιδί και να παντρευτουμε!
Ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μας, αλλά τίποτα... Κάθε μήνα αγωνιουσαμε... Έξι μήνες πέρασαν μέχρι να δω αυτές τις δύο γραμμούλες που μας χάρισαν τόσα δάκρυα χαράς! Ήταν αλήθεια, ήμουν έγκυος! Ο καιρός λοιπόν περνούσε όμορφα και χαρούμενα ξέροντας πως από μέρα σε μέρα θα μαθαίναμε το φύλλο του μωρού μας...Και ναι επιτέλους ήρθε η μέρα! Ήταν κοριτσάκι! Η χαρά μου απερίγραπτη! Η κοιλίτσα μου φουσκωνε και εμείς καμαρωναμε! Έφτασα 5 μηνών και είχαμε μια μεγάλη εξέταση... Πήγαμε λοιπόν να την κάνουμε, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν... Η χαρά μας χάθηκε όταν μας είπαν πως η καρδιά του μωρού μας ήταν μισή... μισή... Άκου να δεις... Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί.. Και όμως ναι γίνεται!
Πήγαμε παντού για ακόμα περισσότερες γνώμες αλλά παντού τα ίδια... Ο καιρός όμως πέρασε και εγώ με εξετάσεις παραεξετασεις έφτασα 7 μηνών... Έπρεπε να το βγάλω... Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε... Πήγαμε λοιπόν στον γιατρό μας και μου είπε πως τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα γιατί έπρεπε να γεννήσω φυσιολογικά... Ούτε καισαρική ούτε άμβλωση... Γιατί Θεέ μου λέω στον εαυτό μου; Γιατί σε εμένα; Ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί... Όλοι μας κατεκριναν που δεν θα κρατούσαμε ένα μωρό που θα ήταν άρρωστο και που δεν θα γινόταν ποτέ καλά, γιατί ούτε και εμείς είχαμε την οικονομική ανέση που θα έπρεπε να του προσφέρουμε για ιατρική περίθαλψη και διάφορα άλλα.. Κανείς γιατρός δεν μας έδωσε ελπίδες..
Mετά από 8 μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο ήρθε η ώρα να γεννήσω... Πραγματικά δεν ξέραμε τι νοιώθαμε. Είμασταν ράκος, εγώ νόμιζα πως θα πεθάνω και ο άντρας μου έτοιμος να σοριαστεί.. Τον ήθελα δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι. Αλλά οι γιατροί το απαγόρευαν... Ένοιωθα τόσο μόνη μέσα στην αίθουσα του τοκετού αλλά ήξερα πως ο άντρας μου ήταν εκει απ'εξω και με περίμενε!Γέννησα με μεγάλη δυσκολία ένα μωρό που δεν θα κρατούσα ποτέ στην αγκαλιά μου.. Όσοι πρόλαβαν να το δουν μου είπαν ότι μου έμοιαζε.. Αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Το μόνο που ξέρω και κατάλαβα από την ζωή είναι πως ο Θεός δεν μας τιμωρεί για κάτι, απλά όλα για κάποιον λόγο γίνονται στην ζωή μας. Είτε για να μας δώσει ένα μάθημα είτε για να μας κάνει να δούμε την ζωή με άλλο μάτι... Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτή την στιγμή της ζωής μας πότε δεν θα ξεχάσουμε το κοριτσάκι μας... Και αυτό που θα γνωρίζω όσο ζω είναι πως για όσο ζούμε ένα μικρό αγγελούδι στον ουρανό θα μας προσέχει και εμάς και την νέα του αδερφούλα που ο Θεός μας την έστειλε 7 μήνες μετά υγιέστατη..!Αυτή ήταν η δική μας αληθινή ιστορία που μας χάραξε για πάντα την ζωή μας και τ
ην σκέψη μας...
Αληθινή ιστορία
γράφει: Chris iera
Απο την ηλικία των 18 αν με ρωτούσε κάνεις τι θέλω στην ζωή μου, του απαντούσα έναν άντρα που να με αγαπήσει πραγματικά και ένα παιδί... Για την ακρίβεια κοριτσάκι ήθελα... Κατά καιρούς έκανα σχέσεις, αλλά ξέρεις πώς είναι αυτά... Ο ένας είναι έτσι ο άλλος είναι αλλιώς, σε μερικούς δεν τους αρέσεις όπως είσαι και θέλουν να σε αλλάξουν... Και έτσι ο καιρός περνούσε χωρίς να το καταλάβω... Φίλοι δεν ξέρω αν υπήρχαν πραγματικοί...
Στα 20 μου γνώρισα τον άντρα της ζωής μου.. Και κατά ένα περίεργο λόγο το κατάλαβα από την αρχή ότι αυτός ήταν ο "ένας". Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα όλο και περισσότερο ότι όσα μου έλειπαν τα βρήκα στον άντρα μου... Κάναμε σχέση, μείναμε μαζί για κάποιο διάστημα. Ήταν ακόμα καλύτερα ως συγκάτοικοι! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες χαλαρή και ήσυχη με ρώτησε: Τι θα ήθελες πραγματικά από την ζωή σου; Τότε διστακτικά εγώ τον κοίταξα και του είπα... Ένα παιδί... Να του προσφέρω ότι δεν μπορούσα να έχω εγώ σαν παιδί και να το αγαπάω με όλη μου την ψυχή...
Ο άντρας μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Αν θέλεις να με έχεις στην ζωή σου τότε μπορώ εγώ να σου χαρίσω αυτό που τόσο πολύ λαχταράς..!Εγώ μέσα μου χόρευα από χαρά... Δεν πίστευα ποτέ πως κάποιος με τόση ειλικρίνεια θα μου έδειχνε πραγματικά την αγάπη του γι'αυτο που ήμουν δεν θα αλλάζε απολύτως τίποτα σε εμένα, με ήθελε ακριβώς έτσι και θα έκανε ένα τόσο μεγάλο βήμα να αλλάξει την ζωή του για να μου κάνει ένα παιδί και να παντρευτουμε!
Ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μας, αλλά τίποτα... Κάθε μήνα αγωνιουσαμε... Έξι μήνες πέρασαν μέχρι να δω αυτές τις δύο γραμμούλες που μας χάρισαν τόσα δάκρυα χαράς! Ήταν αλήθεια, ήμουν έγκυος! Ο καιρός λοιπόν περνούσε όμορφα και χαρούμενα ξέροντας πως από μέρα σε μέρα θα μαθαίναμε το φύλλο του μωρού μας...Και ναι επιτέλους ήρθε η μέρα! Ήταν κοριτσάκι! Η χαρά μου απερίγραπτη! Η κοιλίτσα μου φουσκωνε και εμείς καμαρωναμε! Έφτασα 5 μηνών και είχαμε μια μεγάλη εξέταση... Πήγαμε λοιπόν να την κάνουμε, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν... Η χαρά μας χάθηκε όταν μας είπαν πως η καρδιά του μωρού μας ήταν μισή... μισή... Άκου να δεις... Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί.. Και όμως ναι γίνεται!
Πήγαμε παντού για ακόμα περισσότερες γνώμες αλλά παντού τα ίδια... Ο καιρός όμως πέρασε και εγώ με εξετάσεις παραεξετασεις έφτασα 7 μηνών... Έπρεπε να το βγάλω... Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε... Πήγαμε λοιπόν στον γιατρό μας και μου είπε πως τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα γιατί έπρεπε να γεννήσω φυσιολογικά... Ούτε καισαρική ούτε άμβλωση... Γιατί Θεέ μου λέω στον εαυτό μου; Γιατί σε εμένα; Ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί... Όλοι μας κατεκριναν που δεν θα κρατούσαμε ένα μωρό που θα ήταν άρρωστο και που δεν θα γινόταν ποτέ καλά, γιατί ούτε και εμείς είχαμε την οικονομική ανέση που θα έπρεπε να του προσφέρουμε για ιατρική περίθαλψη και διάφορα άλλα.. Κανείς γιατρός δεν μας έδωσε ελπίδες..
Mετά από 8 μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο ήρθε η ώρα να γεννήσω... Πραγματικά δεν ξέραμε τι νοιώθαμε. Είμασταν ράκος, εγώ νόμιζα πως θα πεθάνω και ο άντρας μου έτοιμος να σοριαστεί.. Τον ήθελα δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι. Αλλά οι γιατροί το απαγόρευαν... Ένοιωθα τόσο μόνη μέσα στην αίθουσα του τοκετού αλλά ήξερα πως ο άντρας μου ήταν εκει απ'εξω και με περίμενε!Γέννησα με μεγάλη δυσκολία ένα μωρό που δεν θα κρατούσα ποτέ στην αγκαλιά μου.. Όσοι πρόλαβαν να το δουν μου είπαν ότι μου έμοιαζε.. Αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Το μόνο που ξέρω και κατάλαβα από την ζωή είναι πως ο Θεός δεν μας τιμωρεί για κάτι, απλά όλα για κάποιον λόγο γίνονται στην ζωή μας. Είτε για να μας δώσει ένα μάθημα είτε για να μας κάνει να δούμε την ζωή με άλλο μάτι... Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτή την στιγμή της ζωής μας πότε δεν θα ξεχάσουμε το κοριτσάκι μας... Και αυτό που θα γνωρίζω όσο ζω είναι πως για όσο ζούμε ένα μικρό αγγελούδι στον ουρανό θα μας προσέχει και εμάς και την νέα του αδερφούλα που ο Θεός μας την έστειλε 7 μήνες μετά υγιέστατη..!Αυτή ήταν η δική μας αληθινή ιστορία που μας χάραξε για πάντα την ζωή μας και την σκέψη μας...