Μία νύχτα

2020-03-16 09:54

 

Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Σιωπή απλώνεται παντού κι ένας τζίτζικας που μάλλον μπέρδεψε τις εποχές προσπαθεί να σπάσει με τον μονότονό του ήχο την βουβαμάρα. Βγαίνω έξω να τον εντοπίσω μα γρήγορα αλλάζω γνώμη καθώς η ψυχρή ανάσα του αέρα μάλλον με απωθεί. Κατευθύνομαι στην τηλεόραση με σκοπό να εντοπίσω μια πηγή ήχου έστω και τεχνητή. Αυτά που βλέπω κι ακούω με κάνουν να νιώθω ακόμη χειρότερα, παντού πόνος, αίμα, θάνατοι...
Το παλιό πικ απ μου μοιάζει η μόνη λύση. Δίσκοι παλιοί τους οποίους η μνήμη μου είχε οικειοθελώς ή μη περάσει στα αζήτητα με προκαλούν να τους απολαύσω. Νότες, μελωδίες κι αναμνήσεις στροβιλίζονται μπρος στα γεμάτα με δάκρυα μάτια μου. Αντικρίζω τον εαυτό μου όπως ήμουν στην εφηβική ηλικία, με αναγνωρίζει και τον αναγνωρίζω. Χορεύω σαν τρελή με μάτια πλέον στεγνά και κλειστά. Ακούω φωνές που κάνουν λόγο για το κακό που περιμένει την ανθρωπότητα. Απόψε όμως θέλω για λίγο να αφεθώ, να νιώσω ξανά μικρή μες το κουκούλι της μήτρας.
Περνάει η ώρα όπως εξάλλου γενικότερα η ζωή. Κλείνω το πικ απ,βυθίζομαι στις αρνητικές σκέψεις και πάω να ξαπλώσω. Η βροχή μου χτυπάει το τζάμι, με προκαλεί για νυχτερινή συζήτηση. Με τελετουργικές κινήσεις ανοίγω το παράθυρο .Κοιτάζω προς τα έξω,κανείς δεν κυκλοφορεί. Τεντώνω την γλώσσα μου για να γευτώ το διάφανο του νερού που πέφτει από τον ουράνιο θόλο. Ξεχνώ το νοσηρό που λένε πως αιωρείται, είμαι παιδί βουτηγμένο μες την αθωότητά του...