Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Στέκεσαι στην γωνίτσα όπου σε είχα αφήσει πριν κάποιους μήνες (Να’ταν χρόνος;) και ξαφνικά σηκώνεις κεφάλι! Στην αρχή δεν σε αντιλαμβάνομαι ή μάλλον κάνω πως δεν σε αντιλαμβάνομαι, τι δουλειά έχω εγώ μαζί σου, μου λες; Εσύ όμως επιμένεις και το πας μάλιστα ένα βήμα παρακάτω, τολμάς να μου απευθύνεις τον λόγο, αν είναι ποτέ δυνατόν! Μα τι θράσος Θεέ μου! 

“Λουκία,Λουκία μ’ακούς;” ξεκινάς το στενό μαρκάρισμα. 

“Τι θέλεις,δεν έχω καμία διάθεση να πιάσω κουβέντα μαζί σου” σε προειδοποιώ.

Σιωπή...η απόλυτη σιωπή! Ίσως και να την έχω γλιτώσει, ίσως όλο αυτό να ήταν μια άκομψη μεν πετυχημένη δε φάρσα της φαντασίας μου! Με την πεποίθηση ότι απλά μου φάνηκε πως άκουσα την φωνή της ζυγαριάς, κάτι σε σύγρονη Ζαν Ντ’Αρκ να φανταστείτε, κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά μου μια σακούλα με γαριδάκια. Απολαμβάνω το καθένα ξεχωριστά σαν να είναι μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία. Δεν παραλείπω φυσικά και το αναψυκτικό που μου γαργαλάει ευχάριστα τον λαιμό. Εντάξει το ρέψιμο δεν είναι ό,τι πιο θηλυκό μα μου ξεφεύγει τι να κάνω η καψερή;

“Μωρέ μπράβο Λουκία! Καμία επαφή πλέον με την πραγματικότητα; Δεν σου έφασε τόσο αρνί στις γιορτές,δεν έχεις σιχαθεί πλέον την αέναη μάσα;” Τελικά μιλάει η ανεδαίστατη,δεν είναι ψέμα! “

Tι θέλεις από μένα αναφορά θα σου δώσω στο φινάλε; Δικό μου είναι το στομάχι κι ό,τι γουστάρω το κάνω!” Την βάζω στην θέση της, ακούς εκεί να μας κάνει και κουμάντο!

 “Ας γελάσω δυνατά! Ξεχνάς βρες τι υποσχέσεις έδινες πέρυσι τέτοια εποχή όταν ανέβαινες επάνω μου; Κλαίγοντας υποστήριζες πως θα έκανες αυστηρή δίαιτα και πως αν δεν το τηρούσες ας ερχόμουν να σε σφαλιαρίσω δυνατά. Οπότε...it’s time honey! ”Με αργές κινήσεις την βλέπω να με πλησιάζει.

“Μην τολμήσεις, βήμα μην κάνεις άλλο. Είπα ξείπα πώς να το κάνουμε δηλαδή;” Κρύος ιδρώτας νοτίζει το μέτωπό μου, μα είναι δυνατόν να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι; 

Η ζυγαριά όμως δεν καταλαβαίνει τίποτα, ακάθεκτη συνεχίζει τον σερνάμενο, μεταλλικό της βηματισμό. Ζω το προσωπικό μου θρίλερ με άγνωστο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστές εμένα και μια δαιμονισμένη ζυγαριά. 

“Μην τολμήσεις να με πλησιάσεις ζυγαριάαααα”

Ο άνδρας μου με σκουντάει απότομα,ήταν απλώς ένας εφιάλτης.... (Εδώ και τρεις μέρες πίνω μόνο νερό,έντονο το όνειρο,πολύ έντονο!)