2019-01-07 07:53

Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Η Βιολέτα σηκώθηκε με αργές άκρως νωχελικές κινήσεις από το κρεβάτι. Άνοιξε το ψυγείο ελέγχοντας στα γρήγορα τις τυχόν ελλείψεις. Ανακάλυψε ότι δεν υπήρχαν πλέον άλλα σοκολατάκια και σκυθρώπιασε για λίγο, γρήγορα ομως έβαλε την λογική της να δουλέψει. Φερόταν ανώριμα και αυτοκαταστροφικά, πράγμα που έπρεπε να αλλάξει. Οι αρνητικές σκέψεις κατάφεραν να την αποσυντονίσουν για άλλη μια φορά, άλλωστε πάντα τα κατάφερναν! Στην προσπάθεια της να επιβληθεί στον ίδιο της τον εαυτό φρυγάνισε δύο φέτες του τοστ, σκέτες θα τις έτρωγε σήμερα ύστερα από πολύ καιρό. Καταβροχθίζοντάς τες στην κυριολεξία στο λεπτό μπήκε στο μπάνιο. 

Μηχανικά σαν ρομποτάκι προγραμματισμένο έπλυνε δόντια και πρόσωπο, απέφυγε να ρίξει το οποιοδήποτε βλέμμα στον εδώ και μήνες καλυμμένο από μια πετσέτα θαλάσσης καθρέφτη του δωματίου. Υπήρχαν στιγμές που θεωρούσε αυτή την ενέργεια παιδιάστικη, γελοία, πέραν της ισορροπημένης συμπεριφοράς ενός ενήλικα. Που και που το μετάνιωνε,σχεδόν ντρεπόταν, παρόλα αυτά δεν σκεφτόταν να εγκαταλείψει αυτή την ιδέα. Η απέχθεια απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, το απέραντο εσωτερικό κενό που αισθανόταν την είχαν τσακίσει ψυχολογικά. Αναρωτιόταν αν κάποια μέρα θα χαιρόταν το κάθε δευτερόλεπτο αυτής της ζωής που τόσο άδικα της είχε φερθεί. Ένιωθε να την έχουν σπρώξει απ’την κορυφή μιας αόρατης σκάλας κι εκείνη… κι εκείνη προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια της ψυχούλας της. 

Είχε επισκεφθεί τους λεγόμενους ειδικούς που μάταια προσπάθησαν να τονώσουν την αυτοπεποίθηση της, η οποία είχε τσαλαπατηθεί από γνωστούς και ξένους,από σημαντικούς κι αδιάφορους, από μεγάλους και μικρούς. Της είχαν δώσει τίτλους όπως”χοντρή", ”άχρωμη και άοσμη”, ”βαρετή... Ακολούθησαν αυτοκτονικές τάσεις, κατάθλιψη, χάπια ώσπου κατέληξε στην πιο “ήπια θεραπεία” την κάλυψη του καθρέφτη, δεν ήθελε να την εξουσιάζει το είδωλό της μέσα σ’αυτόν. 

Η νεαρή γυναίκα άνοιξε την εξώπορτα,πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα ύστερα από πολύμηνες διακοπές. Η τάξη που είχε πέρυσι ήταν από τις αγαπημένες της, ένιωθε χρήσιμη, αν και όχι αγαπητή, αφού οπτικώς δεν είχε καμία σχέση με όλες τις άλλες δασκάλες που ήταν σκέτα φιγουρίνια. 

“Κυρία Βιολέτα,για σας....να το ανοίξετε στο σπίτι!” Ο μικρός Ανδρέας, ο πιο ζημιάρης κι αδιάβαστος μαθητής της δευτέρας πλέον τάξης της έδωσε θαρρετά έναν φάκελο, λίγο πριν τελειώσει ο αγιασμός. 

Σκουπίζοντας ελαφρώς το μέτωπό της που είχε ιδρώσει από την προσμονή, άνοιξε προσεκτικά τον φάκελο του μαθητή της. 

“Κιρία Ελένη σε αγαπάο, είσε η καλίτερη και ομορφότερι δασκάλα. Μην αλάξις ποτέ τάξι!” 

Ήταν η πρώτη φορά που δεν θέλησε να σταθεί στα τερατώδη ορθογραφικά λάθη.Έφερε το σημείωμα κοντά στην καρδιά της κι άφησε ένα αμυδρό χαμόγελο να στολίσει το κουρασμένο πρόσωπό της. Με διστακτικά μα αποφασιστικά βήματα μπήκε στο μπάνιο. Παίρνοντας βαθιά ανάσα τράβηξε την πετσέτα απ’τον καθρέφτη.....