Ο βασιλιάς που δεν τον άφηναν να αγκαλιάσει
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα ζούσε ο βασιλιάς Μοναχικός ο ΣΤ. Όλοι οι προηγούμενοι βασιλιάδες είχαν ακριβώς το ίδιο όνομα, εξαιτίας του δράκου της Χώρας της Μοναξιάς, που τους το είχε επιβάλλει. Ο δράκος της Χώρας της Μοναξιάς που ζούσε στο διπλανό βασίλειο, δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα όποτε το έκρινε αναγκαίο. Όταν θύμωνε έβγαζε μαύρους καπνούς απ’τα ρουθούνια του σκεπάζοντας που και που τον υπέρλαμπρο ήλιο. Στο βασίλειό του ζούσαν κι άλλοι δράκοι που έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους και η καρδιά τους ήταν αγνή και γεμάτη αγάπη, κάτι που ο δράκος ήθελε να αλλάξει οπωσδήποτε.Τι άρχοντας της Χώρας της Μοναξιάς θα ήταν τότε αν επέτρεπε στην αγάπη και την καλοσύνη να θριαμβεύσουν; Δεν αναρωτήθηκε πολύ για το τι έπρεπε να πράξει. Έτσι με ένα αυστηρό διάταγμά του απαγόρευσε τις αγκαλιές αφού τις θεωρούσε σημάδι συντροφικότητας, εχθρό της μοναξιάς.Στην αρχή δεν υπάκουε κανείς, μα όταν ανακοίνωσε τις τιμωρίες που τους περίμεναν όλοι συμμορφώθηκαν.
Κάποια στιγμή ο βασιλιάς Μοναχικός ο ΣΤ καθόταν λυπημένος στον τεράστιο κήπο του παλατιού του. Τι να τα έκανε τόσα λεφτά αν δεν μπορούσε να χαρίσει μια αγκαλιά στους δικούς του; Πλούτος δεν ήταν τελικά τα χρυσάφια αυτού του κόσμου μα τα συναισθήματα, Κι εκεί που ήταν σε απόγνωση εμφανίστηκε από το πουθενά ένα ξυπόλητο αγοράκι, άγνωστο σε εκείνον.
“Αν σου δώσω μια μεγάλη αγκαλιά θα μου χαρίσεις τα παπούτσια σου βασιλιά;” τον ρώτησε αθώα.
Εκείνος δεν πρόλαβε να αντιδράσει αφού ο μπόμπιρας είχε ήδη τυλίξει τα χεράκια του γύρω από τον χονδρό λαιμό του. Μονομιάς ξέχασε τον δράκο και τις απαγορεύσεις του κι αγκάλιασε κι εκείνος με την σειρά του το αγόρι. Αγάπη τον πλημμύρισε και έπνιξε σαν κύμα ασταμάτητο την χώρα της Μοναξιάς. Λένε πως από τότε ο βασιλιάς αγκαλιάζει καθημερινά έναν έναν τους υπηκόους του.