Oι ταμπέλες...
Γράφει η Μαίρη Κάντα
Τις ταμπέλες, λίγο-πολύ όλοι τις γνωρίζουμε. Είτε έχουμε δώσει εμείς μία ταμπέλα, είτε μας έχουν δώσει άλλοι. Οι «ανθρώπινες ταμπέλες» είναι μία πολύ παλιά υπόθεση και πολύ άσχημη θα μπορούσα να πω. Από το σχολείο, ακόμα έχουμε νοιώσει τις συνέπειες αυτών των ταμπελών. Ή μάλλον νωρίτερα από το σχολείο. Οι «ταμπέλες» υπάρχουν και μέσα από την οικογένεια. Δεν με πιστεύετε;
Μία μητέρα πηγαίνει με το αγοράκι της στο σούπερ μάρκετ και εκεί βρίσκει μία γνωστή της. Πάνω στην κουβέντα, το μικρό παιδί ακούει την μητέρα του να λέει: «Καλό παιδί είναι, αλλά ο αδερφός του είναι εξυπνότερος από αυτόν». Ορίστε μία «ταμπέλα»! Από εκεί και ύστερα το παιδί υιοθετεί την «ταμπέλα» του «χαζού παιδιού». Δεν είναι πολύ λυπηρό; Και την «ταμπέλα» έδωσε η ίδια η μητέρα του.
Ας πάμε κάπου αλλού τώρα. Για θυμηθείτε λίγο τα σχολικά σας χρόνια και πείτε μου ποιες «ταμπέλες» σας έρχονται στο μυαλό. Ελάτε εύκολο είναι. Ο πολύ καλός μαθητής υιοθετεί την «ταμπέλα» του «φυτού», του «σπασίκλα». Ο γοητευτικός, όμορφος μαθητής με ακριβά επώνυμα ρούχα υιοθετεί την ταμπέλα του “in” και όλοι τρέχουν από πίσω του. Και η λίστα των «ταμπελών» όλο και μεγαλώνει. Και μεγαλώνει..
Αν έχω καμπύλες, είμαι χοντρή! Αν είμαι αδύνατη, είμαι ανορεξική! Αν χρησιμοποιώ μακιγιάζ, είμαι ψεύτικη! Αν λέω αυτό που σκέφτομαι, γίνομαι κακιά! Αν κλαίω, είμαι drama gueen! Αν υπερασπιστώ το δίκιό μου, είμαι γλωσσού! Αν τελειώσω το Πανεπιστήμιο, θα είμαι πτυχιούχος! Αν τελειώσω μία σχολή, θα είμαι απλά απόφοιτη! Αν σπουδάσω Ιατρική, θα είμαι γιατρός! Αν απλά δουλεύω σε μία εταιρεία θα είμαι μία εργαζόμενη!
Αν παντρευτώ στα 20 θα είμαι βιαστική! Αν μείνω ανύπαντρη μέχρι τα 30 θα με αποκαλούν «γεροντοκόρη»! Ό,τι και αν κάνω, θα μου βάλουν «ταμπέλες». «Ταμπέλες» που με δεσμεύουν, σε δεσμεύουν. Ταμπέλες που μας εγκλωβίζουν και δεν μας αφήνουν περιθώρια να κάνω κάτι διαφορετικό. «Ταμπέλες» που μας κρατούν «δέσμιους» σε κάτι που δεν θέλουμε να είμαστε.
Αρκετά πια! Βαρέθηκα τις «ταμπέλες»! Δεν είμαι μόνο μία «ταμπέλα»! Δεν ήμουν στο σχολείο μόνο ένα «φυτό», ούτε τώρα «γλωσσού», «γεροντοκόρη» ή οποιαδήποτε άλλη «ταμπέλα» μου βάλουν. Το ίδιο ισχύει και για εσάς. Δεν σας εκνευρίζουν όλες αυτές οι «ταμπέλες»; Δεν νοιώθετε «σκλάβοι» αυτών των ταμπελών; Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε την διαφορά; Μήπως ήρθε η ώρα να «σπάσουμε» τις «ταμπέλες» και να απελευθερωθούμε από αυτές;
Ελάτε, ξέρω δεν είναι καθόλου εύκολο. Χρειάζεται πολύ τόλμη, αποφασιστικότητα και θάρρος για να κάνουμε κάτι τέτοιο… Αλλά αν το πιστέψετε, μπορείτε και να το καταφέρετε… Φωνάξτε πρώτα στο εαυτό σας και μετά στους υπόλοιπους πως « Είμαι απλά εγώ και με αγαπώ». Δεν χρειαζόμαστε τις «ταμπέλες» για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να μας πουν οι άλλοι πόσο ξεχωριστοί είμαστε ή όχι. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να πιστέψουμε πως πραγματικά είμαστε ξεχωριστοί… Γιατί είμαστε! Μακριά από «ταμπέλες» και άλλες επινοήσεις κακών ανθρώπων….
Δεν χρειάζεται να έχεις την «ταμπέλα» του ξεχωριστού, του καλού μαθητή, του καλού εργαζόμενου, για να νοιώθεις έτσι. Μη αφήσεις μία «ταμπέλα» να σου καθορίσει ολόκληρη την ζωή. Αν μικρός/μικρή σε αποκάλεσαν «χαζό/η» δεν σημαίνει πως είσαι. Αν σε αποκαλούν «πτυχιούχο» μη αισθανθείς κάπως, κοινώς μη γίνεις «ψώνιο» και μη φέρεσαι σαν «ανώτερο ον» από κάποιους άλλους. Γρήγορα θα μείνεις μόνος/η με το πτυχίο και την «ταμπέλα» του «πτυχιούχου» αγκαλιά.
Η ζωή βρίσκεται έξω από «ταμπέλες». Δείξε σε όλους πως δεν έχεις και δεν θέλεις να έχεις καμία «ταμπέλα». Βγες και φώναξε το δυνατά…. Την αρχή θα την κάνω εγώ… «Είμαι απλά η Μαίρη και με αγαπώ γι αυτό…»
Τελευταία συμβουλή: Ψάξε τους ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν γι αυτό που είσαι και όχι για τις ταμπέλες που άλλοι σου έβαλαν..