Όσα δεν πρόλαβα να σκαρώσω
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η κάμαρή μου μοιάζει ξαφνικά θεόρατη, κόκκος άμμου αισθάνομαι σε μέγεθος. Κοιτάζω τα χέρια μου για χιλιοστή φορά εντατικά σαν να τα αντικρίζω για πρώτη φορά, σαν να κρεμάστηκαν από κάποια αόρατη δύναμη παρά την θέληση μου στις μασχάλες μου. Μου φαίνονται δυνατά αν και οι παλάμες μου με τις ρυτίδες μάλλον με προειδοποιούν για το αντίθετο. Ο καθρέφτης απέναντι μου φαντάζει πλέον αξεσουάρ ενοχλητικό, παράταιρο γυάλινο αντικείμενο τοποθετημένο σε έναν τοίχο του οποίου το χρώμα έχει αλλοιωθεί από την επέλαση της μούχλας.Τόσον καιρό τον αποφεύγω έτσι μου έρχεται να τον σκεπάσω με ένα σεντόνι όπως έκανε κάποτε η προγιαγιά μου όταν πέθανε από φυματίωση η μεσαία της κόρη. Τελικά τον πλησιάζω. Ο χαμηλός φωτισμός ίσως και να λειτουργεί υπέρ μου αφού καλύπτονται αρκετά από τα τερτίπια του χρόνου πάνω στο πρόσωπό μου. Χαμογελώ στο είδωλο του άνδρα απέναντι μου. Χαμόγελο φαφούτικο αφού έχω αφαιρέσει την τεχνητή οδοντοστοιχία .
Φέρνω στο νου μου εικόνες και φιγούρες μακρινές, από τότε που ήμουν νέος, με κορμί δυνατό κι όρεξη για ζωή και δράση. Ένας ανεπαίσθητος μορφασμός απογοήτευσης χαράζεται στα χείλη μου. Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος καταλαβαίνει δυστυχώς ότι κάποιες ευκαιρίες δεν έπρεπε να τις αφήσει, άτιμη η πλάνη της δεύτερης ευκαιρίας. Καταλαβαίνει πως έπρεπε να έχει πει περισσότερα σε αγαπώ και κανένα σε μισώ! Αχ πόσα ήθελα να σκαρώσω και δεν πρόλαβα!
Έλεγα πως θα δοκιμάσω ένα τολμηρό κούρεμα ή και μια ακραία αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών, έτσι για να σοκάρω πρώτα εμένα και ύστερα τους γονείς μου που αρέσκονταν στον συντηρητισμό, στις σκέψεις "κουτάκια" του μυαλού τοποθετημένα σε συγκεκριμένη σειρά. Θυμώνω μαζί μου πραγματικά, αφού κάποια στιγμή και να ήθελα να το κάνω, το κεφάλι μου έμεινε άτριχο λόγω ασθένειας. Πόσο θα ήθελα μια φορά να κάνω κεφάλι με πολύ ποτό, να γίνω λιώμα, φέσι στο μεθύσι. Θα ήταν ένα ανόητο ίσως, υπαρκτό δε τόλμημα για μένα. Τώρα στα στέρνα μου κατάλαβα πως όλα αυτά τα χρόνια καταπίεζα το αλάνι μέσα μου παριστάνοντας τον πρίγκιπα, παλιάτσος δίχως πληρωμή στην αυλή της αποστειρωμένης κοινωνίας!
Δεν μπορώ να σταθώ πλέον μπροστά στον καθρέφτη, τα πόδια μου δεν με κρατούν άλλο. Πέφτω άκαμπτος σαν τραχιά σανίδα πάνω στο στρώμα. Σφαλίζω τα βλέφαρα μου με σκοπό να πείσω τον εαυτό μου ότι στο σημερινό όνειρο θα σκαρώσω όλα όσα δεν πρόλαβα ....