Όταν το γουρούνι δεν άφησε να προσβάλουν τον κόκορα
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Ο κόκορας φαινόταν τον τελευταίο καιρό πολύ ανήσυχος, όλοι στην φάρμα το είχαν παρατηρήσει.Το λειρί του είχε εντελώς κρεμάσει ενώ τις κότες ούτε που τις πλησίαζε πλέον. Όσο όμως κι αν τον ρωτούσαν, λέξη δεν του έπαιρναν! Χίλιες δυό σκέψεις περνούσαν από το μυαλό όλων των ζώων μα το συμπέρασμα ήταν ένα:ο κόκορας είχε κατάθλιψη! Το γουρούνι που ήταν κομματάκι πιο θαρραλέο αποφάσισε να τον ρωτήσει στα ίσα, εξάλλου τι είχε να χάσει;
“Κόκορα αρχοντικέ και τσαχπίνη τι σου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό;”του φώναξε την ώρα που έπαιρνε για πολλοστή φορά ένα λασπόλουτρο.
“Ω μην τα σκαλίζεις τώρα γουρούνι μου,πού να σου τα λέω!” Ήταν προφανές ότι ο κόκορας ήθελε να αποφύγει το θέμα.
“Σε μένα θα μιλήσεις, τι σόι φίλοι είμαστε τότε;” επέμεινε το γουρούνι.Ο κόκορας λύγισε, τόση αδελφική αγάπη δεν την περίμενε απ’τον λασπωμένο φίλο του.
“Τι κρίμα που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ο ένας τον άλλον γουρούνι όταν θέλουν να εκφραστούν προσβλητικά! Είσαι τόσο μα τόσο συναισθηματικό ον! Λοιπόν με έπεισες, θα σου τα πω όλα χαρτί και καλαμάρι!”
Κι όντως ο κόκορας άνοιξε την καρδιά του, τίποτα δεν παρέλειψε να πει. Μέσες άκρες το πρόβλημα του ήταν το εξής: Ο ιδιοκτήτης της φάρμας τον προόριζε για μεζέ και μάλιστα λίαν συντόμως, είχε δεν είχε ακόμη πέντε ημέρες ζωής. Το μεγάλο θέμα ήταν φυσικά το γεγονός ότι θα κατέληγε στο στομάχι του αγρότη και της οικογενείας του μα υπήρχε κι άλλο αγκάθι που είχε να κάνει με τον τρόπο που θα τον μαγείρευαν. Το να τον έκαναν κρασάτο θα απάλυνε ως ένα σημείο τον πόνο του καθώς αυτό θα ήταν δείγμα κάποιας φινέτσας, είναι πολύ σικ να κολυμπάς μέσα σε ένα καλό ροζέ κρασί. Αλλά να καταλήξει έτσι απλά στον φούρνο περιτριγυρισμένος από ένα τσούρμο άθλιες πατάτες λες και ήταν κάποια κότα της σειράς,ε αυτό ήταν κάτι παραπάνω από κατάντια!Το γουρούνι κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του,πόσο πολύ συμφωνούσε!“
Περήφανε κόκορά μου έχεις δίκιο αδελφέ μου! Παίζει τελικά πολύ μεγάλο ρόλο το πως πεθαίνει κανείς, δεν το συζητώ! Τι σκέφτεσαι λοιπόν να πράξεις αγαπητέ μου; ”Το πουλερικό έσκυψε προς την μεριά του και ψιθύρισε εμπιστευτικά:
“Λέω να την κάνω φίλε,τι λες θα με βοηθήσεις;” Το γουρούνι μίλησε με το βλέμμα του,που έλεγε ένα μεγαλοπρεπέστατο ΝΑΙ! Κι έτσι το βράδυ λίγο πριν εμφανιστεί η Σελήνη στον ουράνιο θόλο το γουρούνι θα άνοιγε την πόρτα του ψηλού φράχτη της φάρμας.Ο κόκορας θα ζούσε, δεν θα τον ατίμαζε κανείς!