Πάνω στο τραπέζι
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας αφήνω κάποιες παλιές φωτογραφίες. Είναι αρκετές, περισσότερες από αυτές που υπολόγιζε το “ένστικτο” της χούφτας μου. Άλλες ασπρόμαυρες κι άλλες σε μια πλειάδα χρωμάτων που θα ζήλευε η παλέτα του κάθε ζωγράφου. Αναμνήσεις παλιές κι επόμενες που θα έρθουν θέση αβανταδόρικη αναζητούν στα νοητά καθίσματα της μνήμης μου. Κάποιες από αυτές με κάνουν να χαμογελώ άλλες να κλάψω.
Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τοποθετώ ένα παλιό κασετόφωνο. Δεν ξέρω αν λειτουργεί και στην ουσία είναι κάτι που πλέον δεν με αφορά. Κάποτε προσπαθούσα να χωρέσω μυριάδες νότες σε μια κασέτα η οποία συχνά επαναστατούσε με το ξεδίπλωμα τις ταινίας την ώρα που βρισκόταν ήδη μες το “στόμα”του κασετόφωνου. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο με παραπέμπει σε άλλες εποχές τότε που την μουσική την αισθανόσουν κι όχι απλά την άκουγες.
Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τοποθετώ ένα ερωτηματολόγιο από την εποχή του γυμνασίου. Σκονισμένο μεν άρτιο κατά τα άλλα δε. Χαμογελώ με την αθωότητα των απαντήσεων των συμμαθητών και φίλων μου, νοσταλγώ την παρέα τους κι ας χαθήκαμε τόσον καιρό.
Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας δεν ξέρω τι άλλο να αφήσω. Ίσως δεν ξέρω και γιατί μπήκα καν στην όλη διαδικασία της τοποθέτησης αυτών των αντικειμένων από το παρελθόν μου. Δεν έχω χρόνο για να μπω σε αυτή την διαδικασία της αναζήτησης, η καθημερινότητα επιβάλλει εκ νέου την δικτατορία της.