Πίσω από την ελιά
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Απανωτές βροντές κι αστραπές άξαφνα την αρμονική ροή του απόλυτου γαλάζιου διέκοψαν. Με υπομονή το φεγγάρι βήμα υποχωρητικό έκανε προς τα πίσω μπας κι έτσι συντομεύσει τον θόρυβο και την ενοχλητική για εκείνο λάμψη του. Κι όμως εκείνες επέμεναν σαν να μην τις ενδιέφερε τίποτα, συνέχιζαν απτόητες την δράση τους.
Πιο κάτω σε απόσταση μεγάλη,στεκόταν ένα κορίτσι που όμοιό του δύσκολα συναντούσε κανείς σε όλη την πλάση. Παραμόνευε θαρρείς κρυμμένο πίσω από μια γέρικη ελιά κι ευκαιρία έψαχνε να περάσει επιτέλους μπροστά. Η ασχήμια που το κυνηγούσε από την ώρα που γεννήθηκε το είχε τόσον καιρό απομονώσει και να που του δινόταν τώρα πια ύστερα από πολύ καιρό ένα ουράνιο δώρο.
Γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι του τόπου αυτού βροντή κι αστραπή συστηματικά αποφεύγουν στάθηκε με χέρια απλωμένα στο κέντρο του χωραφιού. Με κινήσεις όλο χάρη σαν μπαλαρίνα αξιοζήλευτης φήμης λικνίστηκε υπό τον ήχο της πιο τρανής βροντής και λούστηκε στο φως της πιο λαμπρής αστραπής. Όμορφη ένιωσε ξαφνικά, ρόδο με άρωμα μεθυστικό και νύμφη δάσους. Μια ανατριχίλα ηδονική πλημμύρισε όλο το κορμί της, με δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια της. Πόθος στα στήθη της φώλιασε να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Ξημέρωσε κι ο ήλιος τον θρόνο του αναζήτησε και πάλι, αχ πόσο δύσκολο είναι να παραδώσει κανείς τα σκήπτρα της εξουσίας! Το κορίτσι κρύφτηκε πάλι πίσω από την ελιά, εκεί που κανείς δεν μπορούσε να το δει. Ίσως μια άλλη φορά η βροντή και η αστραπή της έκαναν ξανά την χάρη να την βγάλουν από από την ξύλινη κρυψώνα της...