Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Κυριακή, βρέχει κι ο αέρας έχει άγριες διαθέσεις. Τα σημερινά μου σχέδια ανατρέπονται, δεν έχει έξοδο καθώς όλες οι φίλες ακυρώνουν η μία μετά την άλλη λες και είναι από ζάχαρη και θα λιώσουν αν βγουν έξω, ουφ πια! Mη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω αποφασίζω να... απολυμάνω λίγο το σπίτι καθώς έχει να δει γενική καθαριότητα από τότε που ο Μαρίνος παρουσίαζε το Ciao Antenna! Αφού περνάει γύρω στη μια ώρα μέχρι να βρω την σφουγγαρίστρα, μόνο Silver Alert δεν μηχανεύτηκα για να την εντοπίσω, ξεκινάω την φασίνα. Τα δύο πρώτα σκυψίματα μου υπενθυμίζουν πως τα νιάτα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι ας άδει η Ρίτα από τον ραδιοφωνικό σταθμό που διάλεξα «Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες».  «Οι σαραντάρες ίσον με μισές ογδοντάρες» έπρεπε να λέει το τραγούδι! Ο πόνος στην μέση εντείνεται, σημάδι πως όσο ξεβρόμισα το πάτωμα ξεβρόμισα!

Εξαιτίας λοιπόν του σωματικού άλγους είμαι υποχρεωμένη να κάνω πιο ελαφριές δουλειές, δεν με έχω δα και για σακάτεμα! Το πιο κοντινό σε ελαφρύ είναι το άνοιγμα του αποθηκευτικού κουτιού στο οποίο φυλάω κάποια καλοκαιρινά αξεσουάρ. Με το που ανοίγω το καπάκι ξεβολεύω προφανώς μια τροφαντούλα κατσαρίδα αφού βγαίνει με άκρως επιθετικό τρόπο από το κουτί. «C’est la vie καλή μου» της φωνάζω ύστερα από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να την ξεπαστρέψω με τη βαριά σαν τσιμέντο παντόφλα μου. Μπιχλιπίδια με κοχύλια, θαμπές από την άμμο παραλίας σαγιονάρες και καφτάνια πλουμιστά καθώς κι ένα ληγμένο εδώ κι αιώνες αντιηλιακό είναι τα καλούδια που βρίσκω. Κι εκεί που είμαι έτοιμη να τα βάλω πάλι μέσα αφού μάλλον άχρηστα μου είναι προς το παρόν, τσουπ ξεπετιέται από τον πάτο του κουτιού ένα μπικίνι σε χρώμα εκρού.

Με χαρά αφού με φέρνει τουλάχιστον νοερά λίγο πιο κοντά στο αγαπημένο μου καλοκαιράκι τοποθετώ το πάνω μέρος του πάνω στο κορμί μου. Τουρτουρίζοντας, δεν υπάρχουν λεφτά για πετρέλαιο παίδες, φτάνω μέχρι τον καθρέφτη του μπάνιου. Το θέαμα είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτο! Το μπούστο μου δεν χωράει πουθενά και το κούμπωμα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει είναι το ίδιο και το αυτό, ούτε κατά διάνοια δεν συναντιούνται η μια άκρη με την άλλη! Σοκαρισμένη το πετάω στο πάτωμα αγνοώντας επιδεικτικά την κατσαρίδα που κάνει τραμπολίνο με την βοήθεια της εσωτερικής βάτας που βρίσκεται στην κάθε ….στηθοκαλύπτρα!! « Όχι δεν έχω παχύνει, όχι δεν παίρνεις κιλά στο στήθος, γιατί αλλιώς θα πεινούσαν οι πλαστικοί χειρουργοί, αν ήταν τόσο εύκολο!» διαβεβαιώνω τον εαυτό μου και φοράω ξανά το χονδρό πουλόβερ μου.

Το κάτω μέρος του περσινού μπικίνι με προκαλεί να το δοκιμάσω. «Σιγά τα ωά» δέχομαι την πρόκληση και πετάω όπως- όπως τα ρούχα από πάνω μου. Δεύτερο σοκ απανωτό, μα τι χτύπημα της μοίρας είναι αυτό! Το εκρού κάτω μέρος δε λέει να πάρει την ανηφόρα, με το ζόρι φτάνει ως τα γόνατά μου. «Μα πότε πρόλαβα να κάνω μπούτια , η χαρά του XXL»;αναρωτιέμαι. Κάποιες εικόνες από σοκολατάκια, πατατάκια κι οτιδήποτε συγγενεύει άμεσα ή έμμεσα μ’αυτά περνούν μπροστά από τα τσιμπλιασμένα μάτια μου με σκοπό να με κατηγορήσουν για υπερφαγία! Έλεος δεν το δέχομαι!

Με μια γαβάθα γεμάτη με γαριδάκια ανάμεικτα με αλμυρά φιστίκια, αυτά κάνει η ταραχή, κάθομαι στον καναπέ και ανοίγω το DVD. Ο Τζόνυ Ντεπ δίνει ρέστα στον «Ψαλιδοχέρη» κι εγώ αφήνω βιαστικά την γαβάθα στο τραπεζάκι. Χαρακτηρίστε το έμπνευση στιγμής, χαρακτηρίστε το εκτόνωση, χαρακτηρίστε το εκδίκηση, λίγο με μέλει! Το ψαλιδάκι μου τα καταφέρνει πιότερο κι από τον Τζονάκο τον Ντεπ στην ταινία, το μπικινάκι καταλήγει κονφετί. Άι σιχτίρ πια με τα μπικίνι...κάτι μου λέει ότι το καλοκαίρι θα είναι εκτός μόδας, οπότε λίγη η ζημιά. Μαγιό ολόσωμο forever κοριτσάρες!