Ψώνια με λίστα; Ας γελάσω!
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Σηκώνομαι πρωί πρωί εκπλήσοντας μέχρι και τον φωνακλά πετεινό, ο οποίος πάντα εΊναι πριν από μένα στο πόδι. Σουλουπώνομαι όπως όπως και φτιάχνω έναν μερακλίδικο καφέ. (Το ξέρω ότι ο νους σας πάει στον ελληνικό αλλά μερακλίδικη μπορεί να είναι και μα φραπεδάρα,πιστέψτε με!) Η σημερινή μέρα είναι πολύ σημαντική για μένα σε εντελώς προσωπικό επίπεδο καθώς θέλω να μου αποδείξω το πόσο πειθαρχημένη κι εγκρατής μπορώ να είμαι!Είναι η πρώτη φορά που θα μπω σε σουπερμάρκετ με μια λίστα ανά χείρας!
Κόβω μια λευκή κόλλα από ένα τετράδιο που στην ουσία ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει και τοποθετώ την μύτη του μολυβιού μου πάνω της. Στην αρχή είμαι εντελώς άπραγη με κεφάλι κενό από ιδέες. Μα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να καταγράψω αυτά που χρειάζεται ένα νοικοκυριό; Συγκεντρώνομαι έχοντας πάρει ύφος ανθρώπου που πρόκειται να λύσει εξίσωση τρίτου βαθμού. Η όλη προσπάθεια πέφτει στο κενό,αφού το μολύβι πέρα από ένα δείγμα κουκίδας δεν έχει γράψει απολύτως τίποτα στο χαρτί. ”Θα πρέπει να δράσω πιο δυναμικά” σκέφτομαι μεγαλόφωνα και κατευθύνομαι προς τα ράφια της κουζίνας και το μπάνιο.
Το σουπερμάρκετ είναι για άλλη μια φορά γεμάτο. Μπαίνω στην διαδικασία να παρατηρώ τα χέρια των άλλων έτσι για να διαπιστώσω ποιοί κουβαλάνε όπως κι εγώ πλέον την περίφημη λίστα με τα ψώνια. Βλέπω ότι δεν είναι και λίγοι κι αρχίζω κι αισθάνομαι κι εγώ μέλος μιας ωραίας παρέας. Ρίχνω κλεφτές ματιές στα καλάθια τους και η αλήθεια είναι ότι απογοητεύομαι. Μα τόσα λίγα πράγματα χρειάζονται; Ένα γρήγορο σχεδόν αγχωμένο κοίταγμα στην δική μου λίστα με βάζει σε αρνητικές άκρως πεσιμιστικές σκέψεις. Βρε μπας και τα τριάντα προϊόντα είναι πολλά; Με μούτρα κατεβασμένα αποφασίζω να κάνω περικοπές,στα είκοσι σταματάω!
Παρατηρώντας πιο προσεκτικά τους ανθρώπους που έχουν λίστα διαπιστώνω ότι μάλλον κάτι κάνω λάθος. Τα ψώνια τους μετριούνται στα δάχτυλα του ενός άντε και των δύο χεριών ,ενώ τα δικά μου είναι τέσσερις μούντζες μαζί! Αρχίζω και αφαιρώ, ματώνει η καρδιά μου όταν αφήνω τα μακαρόνια στο ράφι! Τι σημασία έχει μωρέ αν στο σπίτι έχω πέντε πακέτα άνοιχτα, τούτα δω είχαν και μια πετσέτα κουζίνας δώρο! Τα νεύρα μου δεν είναι στα καλύτερα τους ενώ η αναθεματισμένη λίστα καίει σαν πυρακτωμένο κάρβουνο το εσωτερικό της παλάμης μου. Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη ωστόσο τα πορτοκαλί ταμπελάκια με τις προσφορές δεν με αφήνουν να “αγιάσω”. Τα δάκρυα κυλούν ανεξέλεγκτα από τα μπιρμπιλωτά μου μάτια, η μάσκαρα αποδεικνύεται μούφα-αδιάβροχη καθώς η μαυρίλα κοντά στο περίφημο πόδι της χήνας δεν περνάει απαρατήρητη.
”Είστε καλά;” με ρωτάει ξάφνου ο νεαρός υπάλληλος που τοποθετεί τα αποσμητικά στο διπλανό ράφι.
“Τι;” ουρλιάζω. ”Έχετε τα αποσμητικά μείον 70%; Δεν είναι στην καταραμένη την λίστα μου,σήμερα βρήκατε να το κάνετε αυτό;”
Η συνέχεια είναι τραγελαφική. Σκίζω με μανία την λίστα ,η οποία πλέον μοιάζει με κονφετί της κακιάς ώρας,αδειάζω όπως όπως το καλάθι και παίρνοντας βαθιές ανάσες βάζω μέσα ό,τι βρίσκω μπροστά μου. Το ευχαριστιέμαι κυριολεκτικά κι ας έχω αγοράσει κατά λάθος και πάνες ακράτειας! Εξάλλλου τι πειράζει; ΗΤΑΝ ΣΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!