Σε ένα άδειο πηγάδι
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Σε ένα άδειο πηγάδι ας ουρλιάξουμε για την αδιαφορία εκείνων που τους είχαμε δώσει τα πάντα εισπράττοντας όμως το απόλυτο τίποτα! Για το γύρισμα της πλάτης και το μπλαζέ ανασήκωμα των ώμων τους, για το παγερό βλέμμα που μας “χάρισαν” την ώρα που το μόνο που ζητούσαμε ήταν απλώς μια ζεστή, λιτή αγκαλιά, τίποτα παραπάνω.
Σε ένα άδειο πηγάδι ας αφήσουμε να χυθούν κάποια δάκρυα για όλους εκείνους που μας “άφησαν”, που πήραν το μονοπάτι του παραδείσου. Ποιος να το περίμενε ότι η ζεστή τους ματιά δεν θα μας παρηγορούσε άλλο πια, ότι η αγάπη τους αχ αυτή η τόσο δεδομένη δεν θα φώτιζε πια σαν δάδα ασβέστη ακόμη και την πιο σκοτεινή ανηφοριά της ζωής μας;
Σε ένα άδειο πηγάδι ας καταμετρήσουμε όλα αυτά που δεν καταφέραμε μέχρι στιγμής και για τα οποία προσπαθούμε δίχως σταματημό. Πόσες φορές δεν λιγοψυχίσαμε θεωρώντας ότι έκλεισε ο κύκλος τον κόπων μας, χάθηκε το κέντρο του στο οποίο συνήθως εστιάζαμε; Πόσες φορές δεν θεωρήσαμε πως τα πάντα πήγαν στράφι, μας γλίστρησαν μέσα από τα χέρια; Σε ένα άδειο πηγάδι ας βγάλουμε από μέσα μας τον θυμό για όλους εκείνους που θέλησαν να μας ξεφτιλίσουν κι ενίοτε τα κατάφεραν. Για όλους εκείνους που τότε τους αντιμετωπίσαμε μουδιασμένα, άτονα γιατί τότε δεν ξέραμε! Τότε ντρεπόμασταν λες και φταίγαμε!
Σε ένα άδειο πηγάδι ας στείλουμε όσα φιλιά αρνήθηκε ο εγωισμός μας να δώσει σε εκείνους που λατρέψαμε μα ποτέ δεν τους το δείξαμε. Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε να ακουμπήσουμε ανάλαφρα τα χείλη μας σε κάποιο μάγουλο ή και με ένταση μεγάλη στα χείλη κάποιου άλλου μα ποτέ δεν το τολμήσαμε;
Σε ένα άδειο πηγάδι ας σκύψουμε λιγάκι μπορεί και να μας ανακαλύψουμε καθισμένους στο κέντρο του πάτου του παρέα με το αγαπημένο μας παιχνίδι.Τότε που ήμασταν παιδιά κι αντιμετωπίζαμε τα πάντα με έναν τρόπο ανέμελο δίχως δεύτερες σκέψεις να υψώνουν τείχη αμφιβολίας.
Σε ένα άδειο πηγάδι ας φωνάξουμε τα ιδανικά μας,εκείνα που μέρα με την μέρα προσπαθούν να μας πείσουν πως πρόκειται απλά για μια ουτοπία για μια χίμαιρα.που άσκοπα κυνηγάμε. Σε ένα άδειο πηγάδι ας ενώσουμε τις φωνές μας…ποιος ξέρει…. Κάτι μπορεί να αλλάξει…