Σκόρπιες σημειώσεις
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Σκόρπιες σημειώσεις απλωμένες πάνω σε ρυπαρό από το μεσημεριανό φαγοπότι τραπέζι περιμένουν καρτερικά κάποια έστω ερασιτεχνική αρχειοθέτησή τους. Με ενθουσιασμό ανάμικτο με οίκτο για τον εαυτό της τις είχε γράψει πριν το γεύμα, με αδιαφορία τις αντιμετωπίζει τώρα πια. Δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο αυτής της αλλαγής της μα δεν πασχίζει κιόλας να το κάνει. Mε ύφος μπλαζέ σαν όλο αυτό το χαρτομάνι να μην την αφορά κινείται προς το τραπέζι. Με τα ακροδάχτυλά της ακουμπάει ένα προς ένα τα άτσαλα κομμένα χαρτάκια. Tα γράμματά της όπως πάντα δυσανάγνωστα κουσούρι ξεχασμένο προφανώς από την πρώτη δημοτικού .Αποφασιστικά σηκώνει ένα στην τύχη. ”Χάθηκα”, ”Αρρώστησα”, ”Ερωτεύτηκα λάθος άνθρωπο”, ”Βοήθεια” διαβάζει ψιθυριστά.Tόσες λέξεις σε ένα τόσο δα χαρτί!
Η ανάγνωση των επόμενων σκόρπιων μα τόσο ουσιαστικών σκέψεων είναι απλά θέμα χρόνου. Χαμόγελο και δάκρυ σε μια αδιάκοπη εναλλαγή δίνουν κάτι το ιδιαίτερο σε ένα συνήθως ανέκφραστο μουτράκι. Φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή της δίχως κάποια από τα “λάθη”που εντόπισε στις σκόρπιες σημειώσεις.Υπογραμμίζει με ένα κόκκινο μολύβι τα πιο μεγάλα από αυτά, έτσι για να μην εφησυχάζει η τεμπέλικη μνήμη της. Καμπανάκια αυτοσυντήρησης κι εγωισμού κουδουνίζουν στο κεφάλι της:”Τι θες και τα σκαλίζεις μωρέ;” την μαλώνουν. Είναι έτοιμη να υπακούσει, τελευταία όμως στιγμή παραμένει σταθερή.
Διαβάζει φωναχτά κάθε λέξη, ο φόβος του ξεγυμνώματος των συλλαβών έχει εξαφανιστεί ανεπιστρεπτί. Το είναι της πάλλεται, ο χτύπος της καρδιας της θεριεύει σαν επικίνδυνος τυφώνας. Ανεβαίνει στο σκαμπό και κατεβάζει τα χάπια που της είχε γράψει κάποιος ψυχίατρος. Δεν της πρέπουν πια, τα πετάει στον νιπτήρα. Ανεξάρτητα από οποιονδήποτε ενδοιασμό που προσπαθεί να πιάσει ρίζες στο μυαλό της, κόβει κι άλλα χαρτάκια. Το βράδυ μετά το δείπνο θα ακολουθήσουν κι άλλες σκόρπιες σημειώσεις....