Στην σκονισμένη την γωνίτσα
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Στην σκονισμένη την γωνίτσα, αυτή που συνήθιζα να ξεχνώ κάθε φορά που καθάριζα τούτο το ανήλιαγο δωμάτιο, εκεί θα κάτσω απόψε δίχως να με ενδιαφέρει πόση ώρα θα με πάρει. Δεν με ενοχλεί αν βρομίσω το νέο μου φόρεμα,εξάλλου ποιος θα με δει; Τόσα χρόνια έκανα παρέα με “δανεικούς”και μεταχειρισμένους φίλους, ώσπου κάπου στα 60, αν και αργά, κατάλαβα πως όφειλα στον εαυτό μου να τους κρατήσω πια μακριά μου.
Στην σκονισμένη την γωνίτσα απλώνω τα κουρασμένα πόδια μου παρά τον φρικτό πονοκέφαλο που με τραντάζει ολόκληρη. Δεν παραπονιέμαι όμως έχω περάσει και χειρότερα στην ζωή μου. Τα κόκκινα σανδάλια μου ακουμπούν δίχως να το επιδιώκω εκεί που η σκόνη είναι πιο πυκνή μα δεν με στεναχωρεί αυτό. Κάποτε έδινα πολλή σημασία στην ύλη, τώρα πια μόνο στην ψυχή,ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ.
Το δωμάτιο δεν μου φαίνεται πια τόσο οικείο. Παράθυρα και κουρτίνες σαν κλεμμένα λάφυρα από κάποιο ίδρυμα μου μοιάζουν μα προσπαθώ να μην αφήσω την φαντασία μου να οργιάζει όπως παλιά. Σε τούτη την γωνίτσα θέλω να βρω όσα έχασα μέσα από τα χέρια μου που σαν τούλι κράτησε μόνο τα χονδρά και άτεχνα κομμάτια. Θέλει δουλειά το ξέρω,μα ποιος είπε πως δεν θα τα καταφέρω;
Στην σκονισμένη την γωνίτσα ύπνος βαθύς με πήρε, ωστόσο όταν ξύπνησα ανάλαφρη σαν πούπουλο αισθάνθηκα. Με διάθεση αλλαγμένη οι επόμενες μέρες κύλησαν αίσια. Κι αν πέσω πάλι, θα υπάρχει πάντα τούτη η γωνίτσα...