Συζήτηση μιας σαύρας με το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Το χιόνι αρνείται πεισματικά να πέσει από τον ουράνιο θόλο. Όσο κι αν προσπαθούν όλα τα ουράνια σώματα να το μεταπείσουν είναι μάταιο!
“Ουφ αδελφάκι μου! Φέτος εμένα μην με μπλέκεται, δεν συμμετέχω, τι δεν καταλαβαίνετε τέλος πάντων; Τι μόνο οι άνθρωποι θα καμώνονται πως έχουν πονοκέφαλο όταν θέλουν να ξεφύγουν από κάτι, από μια αγγαρεία; Ουρανέ μην το παίρνεις τόσο κατάκαρδα, απλά φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα πέσω σε κανένα σημείο αυτού του πλανήτη!” Μια σαύρα που δεν έχει πως να περάσει την ώρα της κόβει πάνω κάτω βόλτες στο έλατο που στέκεται στο κέντρο της πλατείας. Η σαύρα στρέφει το κεφάλι της μια δεξιά μια αριστερά, λες κι απορεί για κάτι. Δίχως δεύτερη σκέψη ρωτάει το δέντρο ευθέως:
“Καλέ που χάθηκαν όλα τα στολίδια σου; Απ’ όσο θυμάμαι φορούσες την Άρτα και τα Γιάννενα!”
“Καλά θυμάσαι κακή απομίμηση του φιδιού” απαντάει το έλατο ενοχλημένο.
“Δώσε μου λοιπόν μια λογική εξήγηση για όλη αυτή την εικόνα που παρουσιάζεις! Σου έβγαλε κάποιος τα στολίδια με την βία; Θα δεις τι θα πάθει! Πες μου ονόματα και διευθύνσεις!” Το έλατο γελάει.
“Σιγά ρε νταή! Μην υποψιάζεσαι κανέναν, εγώ τους έβαλα”.
“Ποιους;”
“Αυτούς που πάντοτε γούσταραν να το κάνουν και να που τώρα τους έδωσα εγώ το ίδιο την ευκαιρία!” Η σαύρα γουρλώνει τα από φύση τους γουρλωμένα μάτια της.
“Μην μου πεις ότι εννοείς τους σιχαμένους! Τους καλικάντζαρους;”
“Ναι ακριβώς αυτούς,why not bro?”παριστάνει τον άνετο το δέντρο.
“Μα γιατί;”
“Το ρωτάς,πού ζεις εσύ σαύρα; Δεν είδες πόσο απαίσιο ήταν το 2020;” Η σαύρα φαίνεται σκεπτική, χάνει για λίγο την μιλιά της.
“Δεν αντιλέγω αλλά γιατί τόση απαισιοδοξία; Εσύ είσαι αυτό που θα έπρεπε να δίνει σε όλους μας κουράγιο για ένα καλύτερο αύριο. Απειλείς δηλαδή τα ίδια τα Χριστούγεννα; Δεν θα γίνουν; Για αυτό και το χιόνι φέρεται τόσο εκδικητικά και δεν λέει να πέσει το άτιμο;”
“Δεν ξέρω αν είναι εκδίκηση αλλά ναι δεν θέλουμε να γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα, ας ακυρωθούν!
Ξυπνάω κάθιδρη, τα τελευταία λόγια του δέντρου ηχούν διαρκώς στα αφτιά μου.Τρέχω έντρομη προς το παράθυρο που βλέπει προς την πλατεία. Το έλατο βρίσκεται εκεί καμαρωτό και στολισμένο. Η καρδιά μου πήγε στην θέση της..