Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Με φθόνο τον οποίο δεν γνώριζα μέχρι πρότινος ότι μπορούσα να κρύβω μέσα μου σε τόσο μεγάλο βαθμό,κοιτούσα προς το διπλανό τραπέζι.Ο καπνός από τα τσιγάρα που είχε πάρει διαστάσεις ομίχλης στο Λονδίνο δεν κατάφερε να εμποδίσει την θέα μου. Η καλοβαλμένη ξανθιά απέναντί μου κρατούσε ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας. Μια μικρή σύσπαση του προσώπου μου ήταν η πρώτη ένδειξη της αμηχανίας μου. Ο εγκέφαλός μου έδωσε ακαριαία εντολή στην δεξιά μου παλάμη να πράξει αυτό που όφειλε.Το κατά τα άλλα ντελικάτο μου χεράκι αποκτώντας διαστάσεις...κράκεν (Εγκυκλοπαιδική ενημέρωση:Κράκεν=Μυθικό τέρας των θαλασσών που μοιάζει με τεράστιο καλαμάρι) κάλυψε με περίσσεια άνεση το κινητό μου. Ένας ανεπαίσθητος ήχος από το ακριανό πλήκτρο θύμιζε πληγωμένο ζώο πιασμένο στο δόκανο του κυνηγού! Με γρήγορες σχεδόν ταχυδακτυλουργικές κινήσεις το έχωσα μες την τσάντα μου, η οποία είχε περάσει και καλύτερες στιγμές. (Ένα χαλασμένο φερμουάρ και μια στραπατσαρισμένη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αιχμηρών και μη αντικειμένων την έχρισαν αυτομάτως ασθενή στην Εντατική!) Βγαίνοντας έξω από το ομολογουμένως σικ καφέ μουρμούρισα: ”Θα αγοράσω άλλο κινητό,δεν πάει άλλο! Νιώθω σαν συγγενής του Νεάντερταλ!” 

Μπορεί τα λόγια μου αυτά να πλήγωσαν το εδώ και χρόνια πιστό μου κινητό το οποίο έφερε ωραιότατα πλήκτρα και κάθε φορά που έπεφτε έβρισκε το ψυχικό σθένος να σηκωθεί αλώβητο,όμως δεν θα έκανα πίσω. Μια γρήγορη ενημέρωση του τραπεζικού μου λογαριασμού με έκανε να χαμογελάσω. Αφού έδωσα τα εύσημα στον συνήθως σπάταλο εαυτό μου που για κάποιον ανεξήγητο λόγο είχε ξεπεράσει και τον Σκρουτς,κατευθύνθηκα στο πλησιέστερο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.

 Το κατάμεστο μαγαζί πήγε να με φέρει στα όρια της αγοραφοβίας. Μου υπενθύμισα  όμως ότι έπασχα μονάχα από υψοφοβία (Από το τρίτο σκαλοπάτι και πάνω αισθάνομαι λες κι ανεβαίνω στον Όλυμπο για να φλερτάρω με τον μετρ στο είδος αυτό τον Δία!) κι έτσι ανέκτησα την ψυχραιμία μου.Ύστερα από μισή ώρα περίπου ήρθε επιτέλους η σειρά μου. Ο κυριούλης απέναντί μου με ένα κακόγουστο καρτελάκι καρφιτσωμένο κοντά στην καρδιά του πάνω στο οποίο διάβαζε κανείς ”Χρειάζεστε εξυπηρέτηση;” μου χαμογέλασε υπερβολικά ενθαρρυντικά λες και πήγαινα να κάνω αφαίρεση σπλήνας!Μπροστά από τα μπιρμπιλωτά μου μάτια παρέλασαν κινητά φθηνά κι ακριβά,εντυπωσιακά και λιτά. Τα είχα χαμένα,η επιλογή ήταν πράγματι δύσκολη. Εν τέλει πείστηκα να αποκτήσω ένα σε τσουχτερή τιμή μα με όλα τα κομφόρ, όπως με διαβεβαίωνε ο διοπτροφόρος υπάλληλος. Όχι δεν θα το ξεχρέωνα σε δόσεις,προτιμούσα να ξεμπερδεύω μια και καλή, εξάλλου το θεωρύσα μια μικρή επένδυση. 

Ούσα έξω από το κατάστημα μου φάνηκε ότι άκουσα μια φωνούλα από την τσάντα μου.”Πάλι σε μένα θα επιστρέψεις προδότρια! Στα απλά είναι η ουσία. Στα χέρια να σου μείνει το αφής μ’ακούς;Στα χέρια!” 

Οι πρώτες μέρες ήταν περισσότερο αναγνωριστικές. Ακολουθώντας τις οδηγίες χρήσης του υπαλλήλου μα κι εκείνες φίλων και γνωστών κατάφερα να βγάλω κάπως άκρη. Με άλλον αέρα πια,τουλάχιστον ντίβας,δήλωνα παρουσία οπουδήποτε θα μπορούσα να κάνω επίδειξη. Σωστός μαϊδανός είχα καταντήσει,εμφανιζόμουν παντού! Όσο περνούσε ο καιρός το μάθαινα και καλύτερα,εξάρτηση είχα πάθει από δαύτο! Το φίλτρο(Όχι του καφέ καλέ!) στις φωτογραφίες έδινε κι έπαιρνε,το Instagram και το fb είχαν πάρει φωτιά! 

Τα πρώτα σύννεφα στην σχέση μας παρουσιάστηκαν μετά από τρεις μήνες.Όσο κι αν θώπευα τα αόρατα πλήκτρα εκείνα κολλούσαν. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έχοντάς το μες την τσάντα μου εκείνο έκανε μόνο του κλήσεις,αφού το πίεζα δίχως να το αντιλαμβάνομαι. Η πρώτη προτίμηση ήταν ο γυναικολόγος μου ο Ασημακόπουλος,αφού το τηλέφωνο ακολουθούσε την αλφαβητική σειρά.Ανήσυχος με κάλεσε:”Συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο;Γιατί τόσες αναπάντητες; ”Ένα μήνυμα υβριστικό που προοριζόταν για κάποια πρώην κολλητή μου είχε ως παραλήπτες δέκα άτομα,ανάμεσά τους και τον εργοδότη μου! (Από τότε δηλώνω πλέον άνεργη!) Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πέσιμο του κινητού από το τραπεζάκι του σαλονιού. Θα έλεγε κανείς ότι το είχα εκσφενδονίσει από τα Ιμαλάια,η οθόνη είχε γίνει θρύψαλα. Η επισκευή του δεν άξιζε τον κόπο,θα πλήρωνα μια μικρή περιουσία. Η απόφαση πάρθηκε στο πιτς φυτίλι. 

Με μετανιωμένο ύφος έσφιξα στην χούφτα μου το γεμάτο πλήκτρα κινητό μου.”Σου το΄χα πει,πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι σε μένα θα γυρίσεις”μου ψιθύρισε ικανοποιημένο....