Το χάρτινο φεγγάρι
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Με επισκέφτηκε χθες σε ένα περιστασιακό όνειρο κάποιο φεγγάρι αλλιώτικο απ’όλα τα άλλα. Ω δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από εκείνο το χλωμό που έχουμε συνηθίσει να κρέμεται σαν γαλαξιακός γλόμπος πάνω απ’τα κεφάλια μας. Δεν κατάλαβα αρχικά ποια ήταν η αιτία αυτού του αιφνιδιασμού, κάποιο μήνυμα ίσως να ήθελε να μου μεταφέρει από κάποιον εκεί ψηλά που σίγουρη είμαι πως με κοιτά άλλοτε με μάτια βουρκωμένα κι άλλοτε με βλέμμα στοργικό, πατρικό.Ύπουλα μου ξεγλίστρησε την ώρα που το ρώτησα τι γύρευε από μένα και χώθηκε ανάμεσα στα αστέρια που σαν πλέγμα είχαν τριγύρω του παραταχθεί.
Aργά και βασανιστικά κινήθηκε προς την αντίθετη πλευρά εκεί που ο ήλιος συνηθίζει τις αχτίδες του να ξεκουράζει κατά την διάρκεια της νυχτιάς. Ένας κρυφός φόβος με κυρίευσε μήπως και κάψει κάτι από την επιφάνειά του, μήπως χάσει κάτι από την ολοστρόγγυλη,χάρτινη υπόστασή του. Σάλτο έδωσε άξαφνα σαν τόπι λαστιχένιο κι αποφάσισε να χαθεί μια και καλή μπροστά από τα μάτια μου.
Εύχομαι σήμερα να έρθει ξανά όταν κοιμάμαι να με βρει, ίσως μου δώσει έτσι την ευκαιρία να αφουγκραστώ την περίεργη προσέγγισή του. Μπορεί να είναι χάρτινο μα κάτι μου λέει πως η καρδιά του χτυπάει σαν εκείνη που έχω κι εγώ μέσα μου. Κάτι μου λέει πως ίσως να είναι ένα κομμάτι δικό μου, ένα κομμάτι της ψυχής μου που κάποτε είχε αποκοπεί σε κάποια φάση θλιβερή της ζωής μου. Δεν θα αποφύγω να του ζητήσω την ταυτότητά του να μου αποκαλύψει αν βέβαια απόψε μου φανερωθεί.